Στην 50χρονη κομουνιστική δικτατορία υπήρχαν άνθρωποι που απαρνήθηκαν καταγωγή, συγγενείς, ακόμα και γονείς για να κερδίσουν την εύνοια του κόμματος. 23 χρόνια μετά στο ίδιο έργο θεατές, με τη διαφορά ότι οι «αντιφρονούντες» δεν φυλακίζονται, δεν εξορίζονται αλλά περιθωριοποιούνται ως «ακραία» γιατί τιμούν την ιστορία και τους προγόνους τους. Ντροπή σε αυτούς που θέλουν να λέγονται εκπρόσωποι των Ελλήνων της Αλβανίας ασελγώντας πάνω στην ιστορία τους αφού η μόνη ανησυχία που έχουν είναι πως θα κερδίσουν την εύνοια του αλβανικού πολιτικού συστήματος. Ένα σύστημα που θέλει μία μειονότητα χωρίς ιστορία και ένα βορειοηπειρώτη με μινοριτάρικη συνείδηση όπως ακριβώς την είχε καλλιεργήσει ο αλήστου μνήμης Ενβέρ.
Ο Γεώργιος Χριστάκης Ζωγράφος, ήταν ένα πλουσιόπαιδο που εγκατέλειψε τις ανέσεις της Αθήνας – Κωνσταντινούπολης και τα σαλόνια της διπλωματίας, ήρθε στην ιδιαίτερη του πατρίδα το Αργυρόκαστρο για να αγωνιστεί για την ελευθερία της, μένοντας σε ένα ταπεινό σπίτι στο Αργυρόκαστρο όπου έπαθε κρυοπαγήματα. Εμείς 100 χρόνια μετά κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, ξεκινώντας όλοι από μία ψάθα ψάχνουμε τα σαλόνια και τις ανέσεις, ξεχνώντας και αγνοώντας τους αγώνες των προγόνων μας, προσθέτοντας έτσι σελίδες γελοιότητας στην ιστορία μας.
Τιμή και δόξα στους αγωνιστές του 14!"
Το παραπάνω άρθρο ανήκει στον κ. Λεωνίδα Παππά και γράφτηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2014 στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook. Ο κ. Παππάς τότε ήταν μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας και αφορμή για το άρθρο στάθηκε η συμπεριφορά της τότε ηγεσίας της οργάνωσης και του ΚΕΑΔ να απέχουν από τις εκδηλώσεις μνήμης για τα 100 χρόνια από την ανακήρυξη της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου που πραγματοποιήθηκαν στην Κρανιά, αλλά και η γενικότερη στάση τους απέναντι στην ημερομηνία - ορόσημο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Ακριβώς έναν χρόνο μετά ο κ. Παππάς έγινε πρόεδρος της Ομόνοιας και τον Μάιο του 2015 παρέστη επίσημα στις εκδηλώσεις για την επέτειο της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας στο Δελβινάκι.
Από κει και πέρα όμως η στάση του απέναντι στις επετείους του Αυτονομιακού Αγώνα του 1914 ταυτίστηκε με αυτήν όσων κατηγορούσε.
Στην ιστοσελίδα της Ομόνοιας τις τελευταίες ημέρες δεν υπήρξε ούτε μία αναφορά για την 17η Φεβρουαρίου 1914. Το ίδιο συνέβη και στο πανηγύρι που προηγήθηκε την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου κατά τα εγκαίνια των γραφείων της οργάνωσης στη Χιμάρα.
Φοβόντουσαν άραγε μην παρεξηγηθεί η πρέσβης κυρία Σουράνη;
Για κάποια επετειακή εκδήλωση ούτε λόγος φυσικά.
Ο κ. Παππάς αρκέστηκε φέτος να τιμήσει τον Αγώνα του 1914 με μία ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook.
Ποτέ δεν είναι αργά πάντως αν θέλει, να επανέλθει και να εφαρμόσει αυτά που πίστευε και έπραττε πριν τρία χρόνια...
Το σχόλειο μου δεν προσβάλει και ούτε θύγει για να διαγραφεί.Ωραίο το άρθρο. Στο επόμενο φωτίστε μας με ένα αναλυτικό άρθρο για τους σημερνούς φωνακλάδες που αντί να εκκλησιάζονται, δεν κάνουν πανηγύρια αλλά κόβουν βασιλόπιτες τις μέρες της σαρακοστής. Ο Χότζιας κατάστρεψε τις εκκλησίες αλλά δεν κατάφερε την ψυχή. Τι συμβαίνει και που το πάμε σήμερα;
ΑπάντησηΔιαγραφή