Δύο χρόνια χωρίς τον Θοδωρή Βεζιάνη

Έκλεισαν δύο χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο Θοδωρής Βεζιάνης (5 Αυγούστου 2015).  Δύο χρόνια που νιώθουμε την απουσία του. Έφυγε αναπάντεχα με πόθους και καημούς απραγματοποίητους στα διάφορα μέτωπα της δράσης του.

Έφυγε, μα άφησε έργο, έγραψε ιστορία στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι του χώρου μας.  Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Αλβανία, ως απλός πολίτης και ως πρώτος πρόεδρος της οργάνωσης «ΟΜΟΝΟΙΑ» στη Δρόπολη  και Πωγώνι, αγωνίστηκε ποικιλοτρόπως για   τον εκδημοκρατισμό της ζωής.

Όμως κάποια μέρα, μαζί με άλλους συναγωνιστές  του, βρέθηκε στα κελιά της φυλακής και στη λεγόμενη Δίκη των Πέντε, όπου, όντας άκαμπτος, διατράνωσε μεγαλοφώνως: «Δικαζόμαστε ως Έλληνες».

Και μετά την αποφυλάκισή του  δεν πτοήθηκε και συνέχισε ν΄ αγωνίζεται για τα ιδανικά του, αποδεικνύοντας ότι:

Το ποτάμι που κοιλάει δεν σκοτώνεται

και σε δύσκολες στιγμές πιότερο ορθώνεται.

Ως εκδότης της εφημερίδας «Το Όραμα» έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δικαίωση των Ελλήνων στη χώρα διαμονής. Και προσπάθησε να αναδείξει, διαμέσου της  εφημερίδας διαφανείς ανθρώπους του χώρου μας.

Σημαντικός ο ρόλος του, εντός κι εκτός συνόρων, και με τη φωτογραφική του έκθεση για την ιστορία του Ελληνισμού, τονώνοντας το ηθικό των συμπατριωτών του και μάλιστα βοηθώντας τους αδύναμους.

Πόσες καρδιές πλησίαζε να τις ζεσταίνει

Και της αγάπης τον ιστό να υφαίνει.

Ο Θ. Βεζιάνης ήταν μια  καρδιά αγέραστη. Οι παλμοί της πάντα ευγενικοί κι ελπιδοφόροι. Πόθος και καημός του ήταν ο τόπος του να φτάσει σε ήρεμο λιμάνι κι ο κόσμος να ενωθεί και να προκόψει εδώ στα χώματά μας.

Αυτός ήταν μια  πηγαία κι εκρηκτική φλέβα του δύσμοιρου ετούτου χώρου. Συχνά ξεπερνούσε τα όρια της σωματικής και ψυχικής του αντοχής. Όπως όλοι μας, είχε κι εκείνος τα ψεγάδια του. Όμως ποτέ δεν τον ακούσαμε να συκοφαντεί ανθρώπους, έστω κι αν ήταν επικριτές του. Τα μάτια του και γελούσαν κι έκλαιγαν. Αν κανείς πέταγε καμιά ανάρμοστη κουβέντα εναντίον του, έλεγε: «Άφησέ τον καημενούλη να λέει, δημοκρατία έχουμε».

Ως άνθρωπος γεμάτος ζωτικότητα και ψυχικό σθένος, ήταν πάντα ακούραστος, δραστήριος, αφοσιωμένος στο  έργο του. Καμιά φορά αντιμετώπιζε με ψυχραιμία κάποια αντιζηλία ή και μοχθηρία ακόμη.

Έχοντας υψηλή συνείδηση του κοινωνικού και εθνικού χρέους ήξερε να συνδυάζει τον Ελληνισμό και τον Πολιτισμό μας με τη Χριστιανοσύνη, με την Ορθοδοξία και παρότρυνε να γράφουμε για  το έργο της Εκκλησίας.

Θα  τον θυμούμαστε πάντα ως δραστήριο και ψύχραιμο άνθρωπο, χωρίς να υποδαυλίζει εκρήξεις και εντάσεις. Θα τον βλέπουμε ανήσυχο παντού και πάντοτε: στη Δρόπολη, στο Βούρκο, στο Πωγώνι, στο Αργυρόκαστρο, στους Αγίους Σαράντα, στα Γιάννενα, στο Αλύκο και στη Δίβρη, στο Λόγγο και στην Πέπελη, στην Κακαβιά και στο Κλεισάρι,  σ΄ όλα τα χωριά της Κάτω Δρόπολης. Και η παρουσία του ολούθε ευχάριστη. Η φωνή του ήρεμη  κι  ελπιδοφόρα.

Θα  μείνει ζωντανός στη μνήμη των δικών του, των συγγενών και φίλων του και όλων εκείνων που  επικρότησαν κι αξιολόγησαν σωστά, αντικειμενικά, το έργο του και την καθημερινή του δράση.

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

sfeva.gr