Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέας: "Βορειοηπειρώτες, Αδέρφια μου, Τολμήστε!"

ΟΜΙΛΙΑ   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ   ΑΝΔΡΕΟΥ 

κατὰ τὴν Ἐκδήλωση τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τοῦ «Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας» (17.2 / 17.5.1914), ἐπὶ τῆ συμπληρώσει ἑκατονταετίας (1914 - 2014).

Δελβινάκι, Κυριακὴ 11 Μαΐου 2014

     Ἑκατὸ χρόνια δὲν εἶναι καὶ πολλά. Δὲν εἶναι, βέβαια, καὶ λίγα. Εἶναι, ὅμως ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀξιολογήσουμε τὰ ὅποια θετικὰ ἤ ἀρνητικὰ στοιχεῖα, συνέβησαν στὴν διαρρεύσασα ἑκατονταετία, ἀπὸ τὸν Αὐτονομιακὸ Ἀγῶνα τῆς Βορείου Ἠπείρου, στὶς 17 Φεβρουαρίου 1914, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ «Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας», στὶς 17 Μαΐου 1914.

ΤΟ  ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΤΟΥ  ΑΓΩΝΟΣ

     Ἐκεῖνο, ποὺ πρέπει νὰ τονισθῇ εἶναι ὁ ἡρωϊσμὸς καὶ τὸ ὑψηλὸ ἐθνικὸ καὶ πατριωτικὸ φρόνημα ὅλων ἐκείνων τῶν γενναίων ἀνδρῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. Ἀψηφῶντας τὶς ἀπειλὲς τῶν «Μεγάλων Δυνάμεων» τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ καὶ τὶς πιέσεις τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἡ ὁποία ἐπίσης πιεζόταν ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς ἐκείνου τοῦ καιροῦ, ν’ ἀποχωρήσῃ ἀπὸ τὸ πανάρχαια Ἑλληνικὸ Τμῆμα τῆς Βορείου Ἠπείρου, πού, ἀλλοίμονο, εἶχε ἤδη ἀποτελέσει μέρος τοῦ νεοσύστατου κράτους τῆς Ἀλβανίας.

 Ὀνόματα ὅπως τοῦ Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου, τοῦ Κορυτσᾶς Γερμανοῦ, τοῦ Σπυρίδωνος Βλάχου, Μητροπολίτου Βελλᾶς καὶ Κονίτσης, τοῦ Γεωργίου Χρηστάκη Ζωγράφου, Προέδρου τῆς Αὐτονόμου Κυβερνήσεως, τοῦ Συνταγματάρχη Δημητρίου Δούλη, τοῦ Ἀλεξάνδρου Καραπάνου, τοῦ Ἰωάννη Παρμενίδη, τοῦ θρυλικοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Χειμάρρας Σπύρου Σπυρομήλιου καὶ πολλῶν - πολλῶν ἄλλων, ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων, δὲν πρέπει νὰ λησμονηθοῦν ποτέ. 

Ὅπως, ἐπίσης, τοῦ φιλέλληνα Γάλλου δημοσιογράφου Ρενὲ Πυώ, ποὺ ἦταν ὑπέρμαχος τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἠπειρωτῶν φοιτητῶν Χαριλάου Μαστορίδη, Εὐριπίδη Σούρλα, Χρήστου Ξεινοῦ, Ἰ. Παπαγεωργίου, Σπυρίδωνος Λώλη, Προκόπιου Διογένη, Γ. Μουλαϊμίδη, Δ. Βετσόπουλου καὶ Γ. Κωνσταντινίδη, οἱ ὁποῖοι, ἐξ’ ὀνόματος τῶν ὑπολοίπων φοιτητῶν, καὶ συγκλονισμένοι ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ συνέβαιναν στὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀπηύθυναν ἔκκληση πρὸς τοὺς συμφοιτητές τους τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, στὴν ὁποία - γραμμένη μὲ βαθὺ πατριωτικὸ παλμὸ καὶ εὐθύνη ἔναντι τῆς «μιᾶς καὶ ἀδιαιρέτου Ἑλληνικῆς Πατρίδος» - ἐτόνιζαν, ἀνάμεσα στ’ ἄλλα, καὶ αὐτά : 

«Ἡ γῆ (τῆς Βορείου Ἠπείρου), ὅπου ἐλικνίσθη ἡ φυλή μας, ὅπου ἤνθησαν ἐν ἡμέραις σκότους καὶ στυγνῆς δουλείας τὰ γράμματα τὰ ἑλληνικὰ καὶ διετηρήθη ἀμείωτον τὸ ἐθνικὸν αἴσθημα, κινδυνεύει τὸν ἔσχατον τῶν κινδύνων ... Ὁ πολιτισμὸς (ἐν. οἱ Εὐρωπαῖοι Σύμμαχοι) τείνει τὴν χεῖρα πρὸς τοὺς ληστάς, ἵνα ἀπὸ κοινοῦ καταπνίξουν τὴν φωνὴν τῆς ἐλευθερίας. Βλέπουσα κινδυνεύουσαν τὴν ὕπαρξίν της ἡ Ἤπειρος ἀνέλαβε τὸν ἱερὸν ἀγῶνα μὲ θάρρος, ἀντλούμενον ἀπὸ τὴν εἰς βοήθειαν τῆς θείας δικαιοσύνης πεποίθησιν, ἀπὸ τὴν ἀφοσίωσιν τῶν τέκνων της, ἀπὸ τὰ τρανότατα παραδείγματα τῆς ἐνισχύσεως τοῦ δικαιίου ! 

 Ἐδῶ θὰ πρέπῃ νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὸ παράδειγμα τῶν τελειοφοίτων τῆς Νομικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, οἱ ὁποῖοι, ἀνταποκρινόμενοι στὴν ἔκκληση τῶν Βορειοηπειρωτῶν συναδέλφων τους, ντυμένοι μὲ τὴν στολὴ τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη καὶ ξεκινῶντας γιὰ τὴν Ἤπειρο, ἐξέδωσαν σχετικὴ Προκήρυξη, ἀναφέροντας, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ αὐτά : «...Παρῆλθεν ἤδη ὁ καιρὸς καθ’ ὅν οἱ λαοὶ διετάσσοντο, ἵνα γίνωσι δοῦλοι ἄλλων. Τὰ Πανεπιστήμια πάντων τῶν πεπολιτισμένων λαῶν, λαβόντα τὰ ὅπλα, ἐνέγραφον τὴν ἀρχήν : Λαὸς ἐλευθερωθεὶς διὰ τοῦ ξίφους δὲν δουλοῦται διὰ τοῦ καλάμου !».

    Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων αὐτῶν τῶν σεμνῶν καὶ γενναίων ἀγωνιστῶν. Καὶ μακάρι ὁ σημερινὸς φοιτητόκοσμος νὰ τινάξῃ ἀπὸ πάνω του τὴν ραστώνη, τὸ τσιγάρο, τὸν φραπέ, τὰ γλέντια καὶ τὰ φαγοπότια στὰ σκυλάδικα καὶ νὰ ἀγαπήσῃ τὰ ὑψηλὰ ἰδανικὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος. Γι’ αὐτό, ἀπὸ τοῦτον τὸν ἁγιασμένο τόπο κάνουμε ἔκκληση σὲ ὁλόκληρη τὴν σπουδάζουσα νεότητα νὰ συμπαραταχθῇ μαζί μας στὸν ὡραῖο καὶ κατὰ πάντα δίκαιο ἐθνικό μας ἀγῶνα, ὥστε ἡ Πατρίδα μας νὰ γράψῃ καινούργιες σελίδες δόξης καὶ μεγαλείου !

ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ   ΚΑΙ  ΒΟΡΕΙΟΣ  ΗΠΕΙΡΟΣ

     Ὅλοι, βέβαια, ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους προαναφέραμε, ἔχουν ἤδη πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀναχωρήσει γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ !  Στοὺς τελευταίους αὐτοὺς καιρούς, ἀνέδειξε ἀρκετοὺς ἱκανοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος. Ἀνάμεσά τους, ὅμως, ξεχωρίζει ἡ σεμνὴ καὶ σεπτὴ μορφὴ τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ὅλο τὸ εἶναι του καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ζωή του γιὰ τὸ ἐθνικό μας θέμα. Βέβαια, τὶ καὶ ποιὸς ἦταν  ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης, ἴσως κανεὶς ποτὲ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὸ πῇ. Τελευταῖα, ἔγινε μιὰ μικρὴ προσπάθεια σκιαγραφήσεως τῆς προσωπικότητός του, μὲ ἕνα ὀλιγοσέλιδο βιβλίο, ποὺ ἔχει τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο «Ὑψιπέτης Ἀετός - Ὁ Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ». Σ’ αὐτὸ τὸ βιβλίο, περιέχονται στιγμιότυπα ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ Ἱεράρχου, κυρίως ὅμως ἀπὸ τὶς δραστηριότητες καὶ τὸν ἀνυποχώρητο ἀγῶνα του γιὰ τὸ ἐθνικὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου....

     Ἄς ἀφήσουμε τώρα νὰ μᾶς πῇ λίγες σκέψεις του ὁ πολύκλαυστος Ἱεράρχης γιὰ τὸ τὶ ἔνοιωθε γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς Βορειοηπειρῶτες, μέσα ἀπὸ τὴν περιλάλητη Διαθήκη του : «Πολλὴν... εὐγνωμοσύνην αἰσθάνομαι καὶ πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς συνεργάτας τοῦ «Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος» (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.), καθὼς καὶ πρὸς τὰ ἡρωϊκὰ παλληκάρια τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. , μὲ τὴν συνεργασίαν τῶν ὁποίων ἐβοηθήσαμεν εἰς τὴν προώθησιν τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ θέματος.  Τὶ δὲ νὰ εἴπω διὰ τοὺς προσφιλεῖς μου ἀδελφοὺς καὶ πονεμένους Βορειοηπειρῶτες, τοὺς ὁποίους τόσον πολὺ ἠγάπησα καὶ ἠγωνίσθην μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις, διὰ τὰ δικαιώματά τους; Λυποῦμαι μόνον πικρά, διότι τὸ ἐπίσημον κράτος δὲν ἔδειξε τὸ ἁρμόζον ἐνδιαφέρον, ὁπότε τὰ πράγματα θὰ ἦσαν σήμερα πολὺ καλύτερα εἰς τὴν πολυπαθῆ Βόρειον Ἤπειρον. Πάντως, παρακαλῶ τοὺς ἀδελφοὺς Βορειοηπειρῶτες νὰ μείνουν στὸν τόπο τους καὶ νὰ συνεχίσουν ἑνωμένοι καὶ μονοιασμένοι τὸν Ἀγῶνα τους διὰ τὴν ἀνάκτησιν τῶν δικαιωμάτων τους. «Ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει». Ἐγὼ δὲ ταπεινῶς θὰ προσεύχωμαι ὑπὲρ τοῦ Λυτρωμοῦ των» (ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: Γιὰ τὴν Ἀνάσταση τῆς Βορ. Ἠπείρου, σελ. 674).

     Ἄς εἶναι ἡ μικρὴ αὐτὴ ἀναφορὰ στὸν ἀοίδιμο Ἐπίσκοπο, ἕνα μικρὸ δάφνινο στεφάνι στὴν μνήμη του, μιᾶς καὶ φέτος συμπληρώνονται εἴκοσι (20) χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ ἐκδημία του, καθὼς ἐπίσης καὶ μία ἀνανέωση τῆς ὑποσχέσεώς μας πρὸς τὴν μνήμη του, νὰ συνεχίσουμε ἀνυποχώρητα τὸν ἱερὸ ἀγῶνα γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρό μας τὴν Ἑλληνική. 

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ, ΛΙΓΟ  ΚΑΡΔΙΑ, ΛΙΓΟ  ΤΣΑΓΑΝΟ, ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ ΕΘΝΙΚΟ  ΦΡΟΝΗΜΑ ΚΑΙ ΛΙΓΗ  ΘΕΛΗΣΗ  ΖΗΤΩ.  ΤΟΛΜΗΣΤΕ !»

     Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀποστροφὴ τοῦ λόγου τοῦ ἀοιδίμου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, μᾶς φέρνει στὴν σκέψη τὸ ὀδυνηρὸ σήμερα : - Νὰ μείνουν στὸν τόπο τους οἱ Βορ/τες καὶ νὰ συνεχίσουν ἑνωμένοι καὶ μονοιασμένοι τὸν Ἀγῶνα τους διὰ τὴν ἀνάκτησιν τῶν δικαιωμάτων τους. Ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει...

     Αὐτὰ ἔλεγε σὰν τελευταὶα ἐπιθυμία του ὁ ἀοίδιμος. Σήμερα, ὅμως, ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα ; Οἱ πολλοὶ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴν γῆ τῶν πατέρων τους. Κι’ ὅσοι ἔχουν μείνει μέσα δὲν εἶναι, ἀτυχῶς, οὔτε ἑνωμένοι οὔτε μονοιασμένοι. Ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ σύνθημα : «Ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει».

     Ὅσους ἔχουν ἔλθει ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ ζήσουν, νὰ προκόψουν καὶ νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά τους, δὲν τοὺς κατακρίνω καὶ δὲν τοὺς κατηγορῶ. Γιατὶ κι’ ἐγὼ ἄν εἶχα βρεθῆ στὶς φρικαλέες συνθῆκες, ποὺ εἶχε δημιουργήσει τὸ σατανικὸ κομμουνιστικὸ δίδυμο Χότζα - Ἀλία, τὸ ἴδιο ἀσφαλῶς θὰ ἔκανα. Ἄς μοῦ ἐπιτρέψουν, ὅμως, νὰ τοὺς πῶ ἤ, μᾶλλον, νὰ τοὺς θέσω ἕνα ἐρώτημα ἀπορίας καὶ ἀγωνίας, ποὺ καιρὸ τώρα, γυροφέρνει στὴν σκέψη καὶ στὴν ψυχή μου. Καί, πάντοτε, μὲ τὴν διαβεβαίωση ὅτι δὲν ἀμφισβητῶ καθόλου τὸν πατριωτισμὸ κανενὸς Βορειοηπειρώτη, ἀφοῦ ὅλους τοὺς ἀγαπῶ εἰλικρινὰ ἐν Κυρίῳ : Τὸ ἐρώτημά μου εἶναι : Πῶς οἱ ξένοι λαθρομετανάστες ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐγείρουν ἀπαιτήσεις γιὰ ἱκανοποιητικὲς ἀπολαβὲς στὴν ἐργασία τους, γιὰ ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη, γιὰ τὴν μόρφωση τῶν παιδιῶν τους, ἀκόμη καὶ ἀνέσεις  νὰ ἔχουν μέσα στὶς φυλακὲς ὅσοι ἐγκληματοῦν, καὶ οἱ Βορ/τες, ποὺ εἶναι χιλιάδες στὴν Ἀθήνα, δὲν ὀργανώνουν ἕνα συλλαλητήριο γιὰ τὴν ἀλύτρωτη πατρίδα τους ; 

Βέβαια, κάποιες μικροσυγκεντρώσεις ἔχουν γίνει κατὰ καιρούς. Ἀλλά, προσέξτε : Ὄχι γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα, γιὰ τὴν κάρτα τοῦ ὁμογενοῦς καὶ ἄλλα παρόμοια. Φυσικά, χρειαζούμενα εἶναι κι’ αὐτά. Ὅταν, ὅμως, τὸ κινδυνευόμενο εἶναι ἡ πατρίδα ; Ὅταν ὅσοι ἔχουν μείνει μέσα ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν καταπίεση τῶν Ἀλβανῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ ἔτσι θέλω ἁρπάζουν καὶ καταπατοῦν Ἑλληνικὲς περιουσίες ; Ὅταν στὴν Πρεμετὴ βεβήλωσαν καὶ σφράγισαν οἱ γείτονες τὸν Ὀρθόδοξο Ἱερὸ Ναό ; Αὐτὰ καὶ ἄλλα, ποὺ συμβαίνουν στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς προβληματίσουν καὶ νὰ τοὺς ξεσηκώσουν σὲ ἕνα κίνημα διαμαρτυρίας ; Ἀξιοσυμπάθητοι μᾶς εἶναι καὶ οἱ Κοῦρδοι καὶ οἱ Πακιστανοὶ καὶ οἱ ὅποιοι ἄλλοι λαθρομετανάστες, ποὺ κάθε τρεῖς καὶ λίγο διαμαρτύρονται...

 Ἀλλὰ οἱ Βορειοηπειρῶτες εἶναι ἀδέλφια μας, «σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας». Γιατὶ δὲν βγαίνουν στοὺς δρόμους νὰ διαμαρτυρηθοῦν ; Μήπως κατέχονται ἀκόμη ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ φόβου τοῦ ἀλήστου μνήμης Ἐνβὲρ Χότζα ; Μήπως φοβοῦνται ὅτι θὰ τοὺς διώξῃ ἡ Ἑλλάδα ; Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν θὰ γίνῃ ποτέ. 

Γι’ αὐτό,  ἀδέλφια μας, μὴ μένετε ἀδρανεῖς.

 Ἡ Βόρειος Ἤπειρος κινδυνεύει τὰ ἔσχατα. Κοιτάξτε τοὺς Παλαιστινίους. Ἔχουν ἀπέναντί τους τὴν Ἀμερικὴ καί, κυρίως, τὸ πανίσχυρο κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Κι’ ὅμως, χρόνια τώρα, δεκαετίες ὁλόκληρες, παλεύουν καὶ ἀγωνίζονται καὶ τραυματίζονται καὶ σκοτώνονται καὶ φυλακίζονται, ἀλλὰ δὲν ὑποχωροῦν καὶ δὲν συμβιβάζονται. Εἶναι ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα στὴν νωχέλεια ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴν ἐποχή μας. Ἐπὶ τέλους, ὅμως, οἱ Παλαιστίνιοι οὔτε τὸν πολιτισμό, οὔτε τὴν λαμπρὴ καὶ ἔνδοξη ἱστορία τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἔχουν. 

Ἀδέλφια μου, λίγο καρδιά, λίγο τσαγανό, λίγο ὑπερήφανο ἐθνικὸ φρόνημα καὶ λίγη θέληση ζητῶ ταπεινῶς, ὡς ἐλάχιστος διάδοχος τοῦ μεγάλου καὶ ὄντως ἁγίου Ἱεράρχου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, ποὺ μόλις λίγα χρόνια πρωτύτερα ἡ Βόρειος Ἤπειρος ὄμνυε στ’ ὄνομά του. Ἡ φωνή μου, μαζὶ μὲ τὶς τίμιες φωνὲς ἀληθινῶν πατριωτῶν, «ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν», ἄς σᾶς προβληματίσῃ, ἄς κεντρίσῃ τὸ ἐθνικό σας φιλότιμο, ποὺ γνωρίζω ὅτι ὅλοι ἔχετε, κι’ ἄς ἀποφασίσετε νὰ κινητοποιηθῆτε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ πανανθρώπινα ἰδανικά, ὅπως εἶναι τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἡ ἐλευθερία, ποὺ εἶναι βγαλμένη ἀπ’ τὰ ἱερὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων. Τολμῆστε. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος θὰ σᾶς ἐνισχύουν καὶ θὰ σᾶς εὐλογοῦν.

     Καὶ κάτι τελευταῖο : Ὅταν γίνωνται ἐκλογὲς μέσα, γενικὲς ἤ δημοτικές, πρέπει ὅλοι οἱ Βορειοηπειρῶτες, ποὺ διαμένουν στὴν Ἑλλάδα νὰ μεταβαίνουν στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους καὶ νὰ ψηφίζουν ὄχι ἀλβανικά, ἀλλὰ Ἑλληνικὰ κόμματα,γιατὶ τὰ ἀποτελέσματα τὰ ἔχουμε, δυστυχῶς, δοκιμάσει, ἀφοῦ εἶναι ἀπογοητευτικὰ γιὰ τὴν Ἐθνικὴ Κοινότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Μὲ τὸ χέρι μας ἤ, μᾶλλον, μὲ τὴν ψῆφο μας, βάζουμε ταφόπλακα στὸ Βορειοηπειρωτικό, ὁπότε θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν στὸν Αὐτονομιακὸ Ἀγῶνα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοὺς μετέπειτα  καιρούς, ὅπως ἐπίσης θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι μπροστὰ στὴν ἀδέκαστη Ἱστορία.

Η  ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ  ΗΓΕΣΙΑ  ΔΕΝ  ΤΑ  ΒΛΕΠΕΙ  ΑΥΤΑ ; ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΑΝ  «ΓΛΕΙΦΗ» ΛΙΓΟΥΛΑΚΙ  «ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ  ΤΗΣ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ»!

     Καιρός, ὅμως, νὰ ποῦμε κάτι γιὰ τὴν Βορειοηπειρωτικὴ Ἡγεσία, ποὺ ζῇ καὶ κινεῖται καὶ δραστηριοποιεῖται στὴν ἀλβανικὴ Ἐπικράτεια. Θὰ ἀφήσουμε νὰ μᾶς μιλήσῃ ἕνας νέος στὴν ἡλικία, ἐπιστήμονας, Ἑλληνόψυχος Βορειοηπειρώτης, ποὺ μένει μόνιμα μέσα, μὲ ἕνα σύντομο κείμενό του, ποὺ τὸ λάβαμε φέτος τὸν Φεβρουάριο. «Στὴν πενηντάχρονη κομμουνιστικὴ δικτατορία ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρνήθηκαν καταγωγή, συγγενεῖς, ἀκόμα καὶ γονεῖς, γιὰ νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τοῦ κόμματος. 23 χρόνια μετά, στὸ ἴδιο ἔργο θεατές, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι οἱ «ἀντιφρονοῦντες» δὲν φυλακίζονται, δὲν ἐξορίζονται, ἀλλὰ περιθωριοποιοῦνται ὡς «ἀκραῖοι», γιατὶ τιμοῦν τὴν Ἱστορία καὶ τοὺς προγόνους τους. Ντροπὴ σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ λέγωνται ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀλβανίας, ἀσελγῶντας πάνω στὴν Ἱστορία του, ἀφοῦ ἡ μόνη ἀνησυχία ποὺ ἔχουν εἶναι πῶς νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τοῦ ἀλβανικοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Ἕνα σύστημα, ποὺ θέλει μιὰ Μειονότητα χωρὶς ἱστορία καὶ ἕνα Βορειοηπειρώτη μὲ μινοριτάρικη συνείδηση, ὅπως ἀκριβῶς τὴν εἶχε καλλιεργήσει ὁ ἀλήστου μνήμης Ἐνβὲρ (Χότζα).

     Ὁ Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος ἦταν ἕνα πλουσιόπαιδο, ποὺ ἐγκατέλειψε τὶς ἀνέσεις τῆς Ἀθήνας (καὶ τῆς) Κωνσταντινούπολης, (καθὼς) καὶ τὰ σαλόνια τῆς διπλωματίας, ἦρθε στὴν ἰδιαίτερή του πατρίδα τὸ Ἀργυρόκαστρο γιὰ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν ἐλευθερία της, μένοντας σὲ ἕνα ταπεινὸ σπίτι στὸ Ἀργυρόκαστρο, ὅπου ἔπαθε κρυοπαγήματα.

     Ἐμεῖς, 100 χρόνια μετά, κάνουμε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, ξεκινῶντας ὅλοι ἀπὸ μία ψάθα ψάχνουμε τὰ σαλόνια καὶ τὶς ἀνέσεις, ξεχνῶντας καὶ ἀγνοῶντας τοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας, προσθέτοντας ἔτσι σελίδες γελοιότητας στὴν ἱστορία μας. Τιμὴ καὶ δόξα στοὺς ἀγωνιστὲς τοῦ 1914».

     Ἡ δήλωση αὐτὴ τοῦ νεαροῦ Ἑλληνόψυχου Βορειοηπειρώτη τὰ λέει ὅλα. Μιλάει γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ κερδίσουν τὴν εὔνοια τοῦ ἀλβανικοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἀφ’ ἑνός, ἐνῷ καυτηριάζει ἀφ’ ἑτέρου τὴν ραστώνη καὶ τὴν καλοπέραση κάποιων, εἴτε ἐκεῖ, εἴτε - κυρίως - ἐδῶ. Κι’ ἐνῷ ἐπὶ Χότζα οἱ ἀντιφρονοῦντες κλείνονταν  στὶς φυλακὲς ἤ στέλνονταν ἐξορία, τώρα, ὅσοι ἔχουν διαφορετικὴ γνώμη ἀπὸ τὴν ἡγεσία περιθωριοποιοῦνται ὡς «ἀκραῖοι», γιατὶ τιμοῦν τὴν ἱστορία καὶ τοὺς προγόνους τους.

     Αὐτὸς ὁ διχασμός, ἡ αἰώνια κατάρα τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς, ἀποδυναμώνει τὸν Βορειοπειρωτικὸ Ἑλληνισμό, ὄχι μόνο ἔναντι τῶν Ἀλβανῶν, ἀλλὰ ἔναντι καὶ τῶν «Τσάμηδων», οἱ ὁποῖοι προβάλλουν συνεχῶς ἀξιώσεις γιὰ τὶς ἀνύπαρκτες περιουσίες τους στὴν Θεσπρωτία, ὅπου, ὡς γνωστόν, οἱ πρόγονοί τους στὰ χρόνια τῆς Ἰταλικῆς πρῶτα καὶ ὕστερα τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς διέπραξαν ἀνήκουστα ἐγκλήματα κατὰ τῶν Ἑλλήνων, αὐτοὶ δὲ συνετέλεσαν καὶ στὴν ἐκτέλεση τῶν 49 Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς, στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943.

     Δικαιολογημένα διερωτᾶται κάθε λογικὸς ἄνθρωπος : Ἡ ἡγεσία ἤ ὅσοι, τέλος πάντων, φιλοδοξοῦν νὰ γίνουν ἡγέτες, δὲν τὰ βλέπει αὐτά ; Δὲν βλέπει τὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Γεωγραφίας, ποὺ μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τους τὰ Ἑλληνόπουλα, μαθαίνουν νὰ μισοῦν τὴν Ἑλλάδα, ἀφοῦ παρουσιάζουν τοὺς γνωστοὺς ἥρωες τοῦ 1821 ὡς Ἀλβανοὺς καὶ προβάλλουν τὸν μεγαλοϊδεατισμὸ τῶν γειτόνων, μὲ τὸν χάρτη τῆς «μεγάλης Ἀλβανίας» νὰ περιλαμβάνῃ τὴν Καστοριά, τὰ Ἰωάννινα, καὶ ὅλη τὴν Ἤπειρο μέχρι τὴν Ἄρτα καὶ τὴν Πρέβεζα ; Δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ Ἀλβανία δὲν ἔχει ἀποδώσει στὴν Ἐκκλησία τὴν περιουσία της, ποὺ εἶχε βίαια ἀφαιρέσει ὁ Χότζα ; Κι’ ἀκόμη ὅτι οἱ Ἀλβανοί, μὲ δῆθεν φιρμάνια σουλτανικά, ἁρπάζουν κτήματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν ; 

Δὲν βλέπει ὅτι οἱ Χειμαρρέοι καὶ οἱ Κορυτσαῖοι καταπιέζονται γιὰ νὰ μὴν ἐκδηλώνουν τὸν Ἑλληνισμό τους, καὶ ὅτι ὁ Χειμαρριώτης Ἀριστοτέλης Γκούμας δολοφονήθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια ἐπειδὴ ἐπέμενε νὰ μιλάῃ Ἑλληνικά ; Καί, τέλος, γιὰ νὰ παραλείψουμε ἄλλα, δὲν ἀκούει τὶς ψεύτικες δικαιολογίες τῶν Ἀλβανῶν, ποὺ κωλυσιεργοῦν γιὰ νὰ μὴ συγκεντρωθοῦν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἑλλήνων μαχητῶν τοῦ 1940-41 ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, 70 χρόνια μετὰ τὴν λήξη τοῦ νικηφόρου γιὰ μᾶς ἐκείνου Ἰταλοελληνικοῦ πολέμου ; Ἀλλοίμονο ἄν ἡ ἡγεσία ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὴν εὔνοια τοῦ ἀλβανικοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ «γλείφῃ» λιγουλάκι «τὸ κόκκαλο τῆς ἐξουσίας».

     Σὲ ὅλα αὐτὰ ἔχει μερίδιο εὐθύνης - καὶ μεγάλο, μάλιστα - καὶ ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς Χώρας μας. Ἄν ἡ Ἑλλάδα εἶχε σταθερὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, τὰ πράγματα θὰ ἦσαν πολὺ καλλίτερα καὶ γιὰ τὴν Κύπρο καὶ γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Δυστυχῶς, καὶ ἡ Κυβέρνηση καὶ ἡ Ἀντιπολίτευση, ἀσχολούμενες συνεχῶς μὲ τὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα, ποὺ ταλανίζει τὴν Ἑλλάδα, ἔχουν βάλει στὸ περιθώριο τὰ ἐθνικὰ θέματα. Ἔτσι, οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τῆς FYROM  ἔχουν οὐσιαστικὰ ἀφεθῆ στὴν τύχη τους, ἐνῷ τοὺς Ἕλληνες Πομάκους τῆς Θράκης τοὺς σπρώξαμε στὴν ἀγκαλιὰ καὶ στὴν ἀσύδοτη προπαγάνδα τῆς Τουρκίας.

     Τὰ πράγματα ἔχουν φθάσει πλέον σὲ ὁριακὸ σημεῖο. Χτυπᾶνε ὄχι καμπανάκια, ἀλλὰ δυνατὲς καμπάνες, γιὰ νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν νωθρότητά μας. Ἐμεῖς, πάντως, δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε - ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς - νὰ μπῇ ταφόπλακα στὸ Βορειοηπειρωτικό. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ μήνυμα, ποὺ στέλνουμε σήμερα σὲ ὅλο τὸν Ἑλληνισμὸ εἶναι ἀφυπνιστικὸ καὶ ἀγωνιστικό : Ἑλλαδῖτες, Ἕλληνες Κύπριοι καὶ Βορειοηπειρῶτες καὶ  συμπατριῶτες Ὁμογενεῖς, ὅπου γῆς, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί». Ἡ ἐθνικὴ προσπάθεια γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Ἑλλάδα  δὲν θὰ σταματήσῃ. «Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών».

     Ἀδελφοί, «Χριστὸς Ἀνέστη !  Καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη» !    ΑΜΗΝ. 

†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ