Σελίδες

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Η Ελληνική σημαία κυματίζει στην Εκκλησία της Κρανιάς - Ψευδείς οι ισχυρισμοί των αλβανών εθνικιστών


"Μέλη του εθνικιστικού «Κινήματος της Ενωμένης Αλβανίας» LSHB κατέβασαν και έσκισαν την Ελληνική σημαία από την εκκλησία του χωριού Κρανιά, στον Δήμο Φοινικαίων", ισχυρίζεται η ιστοσελίδα της συμμορίας του Ταχίρ Βελίου (ο οποίος άλλαξε το όνομα του σε Καστριότ Μπερισάι προς χάριν της απο-οθωμανοποίησης και πλήρους εξαλβανισμού του) σε ανάρτηση της την Κυριακή 29 Απριλίου 2018.  
Την "είδηση" αυτή αναδημοσίευσαν και αρκετοί άλλοι αλβανικοί ιστότοποι. 

Όμως στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Φωτογραφία που μας έστειλαν φίλοι του Ελεύθερου Λόγου Αργυροκάστρου από την Κρανιά, δείχνει την Γαλανόλευκη να κυματίζει περήφανα στην οροφή του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, λίγο πριν νυχτώσει την Κυριακή.

Άλλωστε οι αλβανοί συμμορίτες σε φωτογραφία που παρουσίασαν δείχνουν όντως μία σκισμένη Ελληνική σημαία, η οποία όμως δεν απεδείχθη ότι κατέβηκε από την εκκλησία της Κρανιάς. Συνεπώς πρόκειται για ένα παραμύθι ψευτομαγκιάς.


Πάντως φαίνεται ότι κάποιοι θρασύδειλοι άρχισαν πάλι την εγκληματική τους δράση εις βάρος τους εθνικού μας συμβόλου την Παρασκευή 27 Απριλίου, κατεβάζοντας την Ελληνική σημαία που ήταν ανηρτημένη έξω από τα γραφεία της Ομόνοιας στους Άγιους Σαράντα.  



Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Επιστολή προς τους 2 φυλακισμένους στρατιωτικούς από τον Μητρoπολίτη Δρυϊνουπόλεως

Επιστολή προς τους 2 φυλακισμένους στρατιωτικούς από τον Μητρ. Δρυϊνουπόλεως
Κυρίους
Ἄγγελον Μητρετώδην καί Δημήτρην Κούκλατζην
Εἰς Ἀδριανούπολιν
Ἑλληνόπουλα ἀδέλφια μου Ἄγγελε καί Δημήτρη,
Σᾶς γράφω ἀπό τήν ἀκριτικήν Κόνιτσαν τῆς Ἠπείρου, ἡ ὁποία συνορεύει μέ τήν ἀείποτε Ἑλληνικήν Βόρειον Ἤπειρον. Ἡ ὁποία, ἐδῶ καί 104 χρόνια συνεχίζει νά βρίσκεται ὑπό τόν ἀνθελληνικόν ἀλβανικόν ζυγόν.
Εἶμαι βαθύτατα συγκινημένος ἀπό τήν περιπέτειάν σας, ὅπως καί ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικός Λαός. Συγχρόνως, ὅμως, εἶμαι καί πολύ χαρούμενος καί ἐθνικά ὑπερήφανος, διότι, ὅπως πληροφοροῦμαι, τό φρόνημά σας εἶναι ὑψηλόν καί ἀλύγιστον, ὡς ἐμπρέπει, ἄλλωστε, εἰς ἄνδρας γενναίους, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰς τόν ἔνδοξον Στρατόν τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.
Ἡ σκέψις μου εἶναι μαζί σας. Καί ἡ ταπεινή προσευχή μου σᾶς συνοδεύει. Ἀνδρίζεσθε καί κραταιοῦσθε. Ἔχω δέ ἀπόλυτον τήν βεβαιότητα, ὅτι συντόμως θά ἀξιωθῆτε νά ἀπευθύνητε καί σεῖς τήν εὐχαριστήριον προσευχήν τοῦ ἱεροῦ Ψαλμωδοῦ Δαβίδ, τήν ὁποίαν εἶπε καί ὁ ἐθνοϊερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, προτοῦ λάβῃ τόν στέφανον τοῦ μαρτυρίου: «Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμός 65,12).
Ναί, ἀδέλφια μου, ἔτσι θά γίνῃ. Διότι μετά τόν Γολγοθᾶ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις. Μετά τήν ἀδόκητον περιπέτειάν σας, σύντομα ἡ Ἑλλάς θά σᾶς σφίξῃ εἰς τήν θερμήν μητρικήν της ἀγκάλην.
Μετά πολλῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Αυτόν θέλει ο λαός για νέο πρόεδρο της Ομόνοιας

Μετά την παραίτηση - μέσω facebook - του Λεωνίδα Παππά από την θέση του προέδρου της Ομόνοιας, άνοιξε η σεναριολογία για τον διάδοχο του.
Όπως όλα δείχνουν θα αποκατασταθεί η... νομιμότητα και πρόεδρος θα διοριστεί κάποιος εκλεκτός της κλίκας η οποία εξανάγκασε τον τελευταίο πρόεδρο σε παραίτηση.

Ήδη όμως διεξάγεται μία ηλεκτρονική δημοσκόπηση από την ιστοσελίδα "Αγναντεύοντας" με το ερώτημα "Ποιος θα θέλατε να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Ομόνοιας;"

Με την συμπλήρωση του πρώτου 24ώρου έχουμε ένα σαφές δείγμα της λαϊκής βούλησης των Βορειοηπειρωτών για το ποιον θέλουν να ηγηθεί της ιστορικής οργάνωσης τους.

Μεταξύ έντεκα επιλογών, στις οποίες περιλαμβάνονται δέκα ονόματα και η επιλογή "ΑΛΛΟΣ", προηγείται με μεγάλη διαφορά ο Δημοσθένης Ζιούλης, με την δεύτερη θέση να την παίρνει ο "ΑΛΛΟΣ" και τα άλλα ονόματα να είναι πιο πίσω με διαφορά πάνω από είκοσι ψήφους!

Ήδη από τα τέλη Οκτωβρίου του 2017 κατά τις εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο του ΟΧΙ, ο κ. Ζιούλης έχει αρχίσει να κάνει δημόσιες εμφανίσεις με αέρα αρχηγού. 

Το αποκορύφωμα όμως ήταν η παρουσία και ο πύρινος λόγος του ως εκπρόσωπος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στην συγκέντρωση συμπαράστασης για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται από τους τούρκους, που πραγματοποιήθηκε στην Καστοριά, την Κυριακή 1η Απριλίου 2018.

Με τον θερμό χαιρετισμό που απηύθυνε ο Δημοσθένης Ζιούλης συγκίνησε και συνάμα ξεσήκωσε τους εκατοντάδες συγκεντρωθέντες.

"Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, αντιστεκόμαστε στο σύγχρονο φασιστικό ισλάμ. Αδέλφια! Γνωρίζουμε από φυλακίσεις, από διωγμούς, από τρομοκρατήσεις, δεν μπόρεσαν όμως να αφαιρέσουν τις αρετές του Ελληνισμού, την ελληνική ψυχή, τα ιδανικά και τις αξίες της ελληνορθόδοξης πίστης μας", είπε μεταξύ άλλων ο κ. Ζιούλης, αποσπώντας το πιο θερμό χειροκρότημα.

Η τελευταία αυτή δημοσκόπηση λοιπόν, που ως φαίνεται δεν έχει επηρεαστεί έως τώρα από τους μηχανισμούς του συστήματος, δείχνει ότι ο βορειοηπειρωτικός λαός δεν θέλει στην ηγεσία του τους γνωστούς προεδρο-παράγοντες, τα ίδια και τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα, ούτε τους γνωστούς εγκάθετους της κλίκας, αλλά ένα νέο πρόσωπο με πατριωτικές αξίες, που να εμπνέει τα μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας με τον λόγο αλλά και τις πράξεις του και ικανό να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις απέναντι σε κάθε τίμημα, χωρίς φόβο και έξωθεν επιρροές.


Παρακολουθείστε το βίντεο με την εκδήλωση στην Καστοριά. Από το 10:50 έως το 14:02 η ομιλία του εκπροσώπου του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού Δημοσθένη Ζιούλη.




    

Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

Βορειοηπειρώτες ενοικιάζουν τη γη τους σε Αλβανούς - Ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον Ελληνισμό


KAMPOS DEROPOLHS
• Οι Βορειοηπειρώτες στη  Δρόπολη και στο Βούρκο ενοικιάζουν για 99 χρόνια τα κτήματά τους σε Αλβανούς, αντί… πινακίου φακής (ακόμη και με 3 ευρώ το τετραγωνικό!).
 Αυτό σημαίνει ότι χάνεται στην ουσία ένα παραγωγικό κομμάτι της Βορείου Ηπείρου, που θα μπορούσε να συγκρατήσει τον ελληνικό πληθυσμό στις εστίες του, αλλά και να συμβάλλει στην ομαλή επιστροφή των  Βορειοηπειρωτών από την Ελλάδα, όπου ζουν και εργάζονται, στον τόπο τους. 
Η γη περιήλθε με πολλούς αγώνες στην κατοχή των Βορειοηπειρωτών, αν και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας, και τώρα «παραδίδεται», με ό,τι σημαίνει αυτό, σε αλβανικά χέρια. 
Κραυγή αγωνίας για το θέμα απευθύνει προς κάθε κατεύθυνση ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου και δημοσιογράφος Παναγιώτης Μπάρκας, επισημαίνοντας ότι «σχεδόν κανένας απ’ όσους εκμεταλλεύονται τώρα τον κάμπο της Δρόπολης, δεν είναι Δροπολίτης! 
Οι Έλληνες της Δρόπολης, όπως και οι Έλληνες στο Βούρκο, ενοικιάζουν τα χωράφια τους έως και 99 χρόνια, σε μη Έλληνες. Για 99 χρόνια (!) λοιπόν, όταν ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που μένουν πλέον στα χωριά μας είναι πάνω από 60 χρόνια! Κατανοητό τι θέλουμε να πούμε! Το παιχνίδι γίνεται περισσότερο επικίνδυνο όταν είναι γνωστό πώς οι δικοί μας, κυρίως στο Βούρκο, δεν έχουν γίνει απολύτως και επισήμως πραγματικοί ιδιοκτήτες, δεν έχουν πάρει τους τίτλους ιδιοκτησίας που κατοχυρώνουν την περιουσία τους»! 

Η. Μ.
ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Ευρωβουλευτής Εύα Καϊλή: Αλβανία & Ελληνική μειονότητα - Παιχνίδι εντυπώσεων

Βρυξέλλες, 11 Απριλίου 2018

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Αλβανία & Ελληνική μειονότητα - Παιχνίδι εντυπώσεων

Μετά τα δυσάρεστα γεγονότα του φθινοπώρου με τις κατεδαφίσεις περιουσιών των Ελλήνων της Αλβανίας, η γείτονα χώρα προκειμένου να ανασκευάσει τις εντυπώσεις και να ανατρέψει τη δυσμένεια της ΕΕ, ψήφισε νόμο – πλαίσιο «περί προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων». Στην ουσία του όμως θίγει εμμέσως πλην σαφώς τα δικαιώματα της Ελληνικής μειονότητας, υπογραμμίζει η Εύα Καϊλή. 

Παραμένουν τα εμπόδια στην ταυτοποίηση των μελών της, στην δυνατότητα χρήσης της ελληνικής γλώσσας στη δημόσια ζωή, στη δυνατότητα εκπαίδευσης στην ελληνική γλώσσα, ενώ επίσης αφήνεται άλυτο το περιουσιακό και συνεχίζει να μην αναγνωρίζει, γεγονός πρωτοφανές στο διεθνές δίκαιο, ως μειονοτικές, περιοχές με πολυπληθείς ελληνικές κοινότητες που βρίσκονται εκτός των ορίων των Δήμων Δρόπολης και Φοινίκης, όπως είναι η Χειμάρρα, τα ελληνικά χωριά στον Αυλώνα, σημειώνει με ανησυχία η κ. Καϊλή και καταθέτει σχετική ερώτηση στον αρμόδιο Επίτροπο Γιοχάνες Χαν.
 
Ακολουθεί το κείμενο της ερώτησης:
 
Η ΕΕ στα κριτήρια που θέτει με τις ετήσιες εκθέσεις προόδου της, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει η ενταξιακή πορεία της Αλβανίας, περιλαμβάνεται ο σεβασμός των μειονοτικών δικαιωμάτων. Γεγονός που η Αλβανία επιδιώκει τυπικά να καλύψει κατ’ ελάχιστον, με νόμο – πλαίσιο χωρίς να λύνει προβλήματα ενώ επιπλέον δημιουργεί περαιτέρω για την Ελληνική μειονότητα με τις οικίες διατάξεις του εν λόγω νομοθετήματος και τις πρακτικές που υιοθετεί, (κατεδαφίσεις, απαγορεύσεις κ.α.). Ερωτάται η Επιτροπή:


1. Πώς προτίθεται να αντιμετωπίσει το θέμα με την Ελληνική μειονότητα που εγείρεται καθώς και το φαινόμενο η Αλβανία να είναι η μόνη χώρα που ορίζει γεωγραφικά τις μειονότητες; Θα ζητηθούν από την Επιτροπή διορθώσεις αναφορικά με αυτό στους εφαρμοστικούς νόμους που αναμένονται;


2. Η Επιτροπή θεωρείται και είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών και των αρχών της ΕΕ, ήτοι, μεριμνά για το σεβασμό και την εφαρμογή τους. Ως εκ τούτου, είναι δόκιμο να συζητά και σε ποια βάση εν τέλει με την Αλβανία των ανωτέρω πρακτικών;


3. Γνωρίζει η Επιτροπή άλλες παρόμοιες περιπτώσεις όπου έχουμε γεωγραφικό προσδιορισμό μειονοτήτων;


Εύα Καϊλή
Ευρωβουλευτής

Επικεφαλής στην Προοδευτική Συμμαχία
των Σοσιαλδημοκρατών για την Ελλάδα

Τετάρτη 11 Απριλίου 2018

Το Άγιον Πάσχα στην Βόρεια Ήπειρο

Αν και πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες μιας αθεϊστικής περιόδου, όταν το δικτατορικό καθεστώς της Αλβανίας κατέρρευσε εκκλησίες και μοναστήρια, ξύρισε και διαπόμπευσε μοναχούς και ιερείς, περιθωριοποίησε τα θρησκευτικά ήθη και έθιμα, την πίστη, όμως, στον Χριστό και στην Παναγιά δεν τα έσβησε εύκολα από τις καρδιές των Βορειοηπειρωτών. 
Κρυφά θα έκαναν το σταυρό τους, κρυφά θα άναβαν το καντήλι, κάπου κρυμμένο σε μια γωνιά του σπιτιού, κρυφά θα έβαφαν τα κόκκινα αυγά και θα πετούσαν τα τσόφλια σε εμφανές μέρος, για να δείξουν στους άθεους κομμουνιστές πως τα πάντα μπορούν να υποστούν, την πίστη τους όμως, δύσκολα να την ξεκληρίσουν από τις καρδιές τους. Ήταν αυτή η πίστη, αυτή η ένωση με τον Χριστό, που δεν υποχώρησαν στα πλούτη, τα αξιώματα και τις δωροδοκίες που τους πρόσφεραν οι Τούρκοι, για να τους εξισλαμίσουν. Τα έχασαν όλα αυτά, κράτησαν όμως την μεγάλη τους περιουσία: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ μέσα τους.
Με την κατάρρευση του κομμουνιστικού δικτατορικού καθεστώτος, ήρθε στην αθεϊστική αυτή χώρα, ως δώρο Θεού,  και ενθρονίστηκε Αρχιεπίσκοπος ο Μακαριότατος κ.κ. Αναστάσιος. Ξανάχτισε  την Ορθόδοξη Εκκλησία από το μηδέν, την αναβάθμισε και την αξιοποίησε στα σύγχρονα μέτρα.
Και στο Βορειοηπειρωτικό χώρο, χτίστηκαν καινούργιες εκκλησίες, ανακαινίστηκαν οι παλιές και σήμερα όλες οι κοινότητες  έχουν την δική τους ανακαινισμένη ή καινούργια εκκλησία. Τελούνται οι θρησκευτικές τελετές, γίνονται οι Θείες Λειτουργίες, γιορτάζονται ημερομηνίες ορόσημα των Αγίων, γίνονται πανηγύρια.
Το αποκορύφωμα όλων των τελετών, είναι το Άγιον Πάσχα. Οι εκκλησίες μας, με τους λίγους ιερείς, που διαθέτει ακόμα η Ιερά Μητρόπολη Αργυρόκαστρου, θα λάμψουν από το φως των κεριών, θα αντηχήσουν από τον ψαλμό και από τις φωνές των πιστών.
Γεμάτες στην ακολουθία των Ιερών Παθών του Κυρίου, την ημέρα της περιφοράς του Επιταφίου, την ημέρα της Ανάστασης, τις Άγιες μέρες του Πάσχα.
Στον Ιερό ναό του Αγίου Χαραλάμπους, στην πόλη των Αγίων Σαράντα, τόσο στην περιφορά του Επιταφίου, όσο και το βράδυ της Αναστάσεως, ο Ναός, ο αυλόγυρος και όλα τα προάστια, ήταν κατάμεστα από πιστούς. Υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του Δήμου έγινε η Περιφορά, με την λάμψη των βεγγαλικών η Ανάσταση του Κυρίου.
Ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη» και το «Αληθώς Ανέστη», μετατράπηκαν σε πύρινους ποταμούς οι δρόμοι από το φως της Ανάστασης, για να φωτίσει τις καρδιές και να  γαληνεύσει τις ψυχές τους.

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)


από sfeva.gr

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Ανδρέας: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ἀδελφοὶ συνέλληνες, Χριστὸς Ἀνέστη !


Δελβινάκιον Ἅγιον Πάσχα 2018
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  209η
            ΘΕΜΑ: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων.
            Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ ! 
-Α-
            Τοὺς τελευταίους καιρούς, διάφορα γεγονότα ποὺ συνέβησαν καὶ συμβαίνουν στὴν Πατρίδα μας, ἔχουν θολώσει καὶ συνεχίζουν νὰ θολώνουν τὸν πνευματικό μας ὁρίζοντα. Ζητήματα ἐθνικά, ὅπως τὸ «Σκοπιανό», τὸ « Βορειοηπειρωτικό» καὶ ἡ τουρκικὴ προκλητικότητα στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴν περιοχὴ τῆς Κύπρου, δημιουργοῦν στενοχώρια καὶ θλίψη στὸν Λαό μας. Γιατί, φόβος ὑπάρχει μήπως ὁ πολιτικὸς κόσμος ὑποχωρήσῃ, στὶς πραγματικὰ ἀφόρητες πιέσεις τῶν Ἡ. Π. Ἀμερικῆς, ἔναντι τῶν Σκοπίων καὶ τῆς Ἀλβανίας. Τὰ δυὸ αὐτὰ κρατίδια, ὅσο βλέπουν τὴν Ἑλλάδα διστακτικὴ καὶ νὰ κατατρύχεται ἀπὸ τὴν φαγωμάρα τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, τόσο γίνονται θρασύτερα καὶ ἀπαιτητικότερα. Ἀφοῦ, νὰ σκεφθῇ κανείς, οἱ Ἀλβανοὶ θέλουν νὰ στήσουν μνημεῖο στὴν ... Θεσπρωτία γιὰ τὴν δῆθεν γενοκτονία τῶν «Τσάμηδων» !
            Εἴχαμε, βέβαια, τὰ δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια γιὰ τὴν Μακεδονία μας, στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Θεσσαλονίκη, κατὰ τὰ ὁποῖα ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες, μὲ μιὰ πρωτοφανῆ ὁμοψυχία, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς κομματικές τους τοποθετήσεις, βροντοφώναξαν πρὸς κάθε κατεύθυνση, ὅτι «ἡ Μακεδονία εἶναι μία. Καὶ εἶναι Ἑλληνική». Δόξα τῷ Θεῷ ! Ἡ Κυβέρνηση, τρομοκρατημένη ἀπὸ τὸ πλῆθος  καὶ τὸ πάθος τῶν διαδηλωτῶν, προσπάθησε νὰ ἐπισπεύσῃ τὶς ἐξελίξεις... Ὁ χρόνος θὰ δείξῃ τὶ θὰ βγάλουν τὰ διὰφορα «μαγειρέματα».
-Β-
            Ὅμως, ὅλα γύρω μας διαλαλοῦν τὴν νίκη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου καὶ ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΗ εἶναι γεγονός !  Καὶ τὸ Φῶς της, ὅσο κι’ ἄν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὸ σβήσουν, τόσο περισσότερο θὰ λάμπῃ καὶ θὰ φωτίζῃ τὶς ψυχὲς καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη. Καὶ μεῖς, οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, παίρνουμε δύναμη καὶ θάρρος, μὲ πλήρη τὴν πεποίθησή μας, ὅτι «ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως». Γιατί, «εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ἡμῶν», κατὰ τὴν διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἄν, δηλαδή, ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθῆ, ὁ θάνατος καὶ ἡ ἁμαρτία δὲν κατανικήθηκαν. Ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι πλέον ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, τὸν Ὁποῖο ὁ Ἅδης δὲν μπόρεσε νὰ κρατήσῃ στὰ σπλάγχνα του. Εἶναι, ἁπλούστατα, κάποιος θνητός, τὸν ὁποῖο κατάπιε ὁ θάνατος, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο ἄνθρωπο, καί, ἑπομένως , ἡ πίστη μας εἶναι ἀθεμελίωτη. Πραγματικά, θὰ ἤμασταν οἰ ἐλεεινότεροι ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐμεῖς οἱ  χριστιανοί, ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθῆ ἐκ τῶν νεκρῶν (Α΄ Κορ. ιε΄ 20).
-Γ-
            Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ !  Μέσα μας, γύρω μας, παντοῦ, φῶς καὶ χαρά. «Ἡ ἀπολύτρωση καὶ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων εἶναι πλέον πραγματικότητα. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀποδεικνύεται μὲ τὴν ἀνάστασή Του καὶ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Τὸ πλῆγμα, ποὺ πέτυχε μὲ τὴν ἀνάστασή Του κατὰ τοῦ θανάτου ἦταν θανάσιμο καὶ ἡ νίκη ὁριστική.
            Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς ἡ ἀνάσταση, τὸν ἀδιάλλακτο διώκτη τῆς Ἐκκλησίας Σαῦλο, τὸν μετέτρεψε σὲ ἐνθουσιώδη κήρυκα τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ · καὶ πῶς ὁ δύσπιστος Θωμᾶς ἔκανε τὴν ἀκατάλυτη ὁμολογία τῆς πίστεως : «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰωάνν. κ΄ 28), πάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία λατρεύει τὸν Κύριο ὡς «βασιλέα βασιλέων καὶ Κύριον κυρίων» (Ἀποκ. ιθ΄ 16).
-Δ-
            Στὰ 2.000 χρόνια, ποὺ ἔχουν περάσει, μυριάδες ψυχῶν, φωτιζόμενες ἀπὸ τὸ ἀναστάσιμο Φῶς, ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ «καὶ ἄδουσι... τὴν ὠδὴν τοῦ ἀρνίου» (Ἀποκ. ιε΄ 3). Καὶ ἡ φωνή τους, «ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν λεγόντων · ἀλληλούϊα · ὅτι ἐβασίλευσε Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. ιθ΄ 6). Χριστὸς Ἀνέστη ! Ἀδελφοὶ συνέλληνες, Χριστὸς Ἀνέστη ! Ἀδελφοὶ Κύπριοι καὶ Βορειοηπειρῶτες , Χριστὸς Ἀνέστη !  Ἕλληνες τῆς Διασπορᾶς, ἐργαζόμενοι, στρατευμένοι νέοι · φοιτητὲς καὶ μαθητές, ὅσοι εἶστε στὴν Ἑλλάδα κι’ ὅσοι, ἐξ αἰτίας τῶν δυσμενῶν περιστάσεων βρίσκεστε στὸ ἐξωτερικό, Χριστὸς Ἀνέστη. Καὶ ὁ ἀντίλαλος θὰ λέῃ : Ἀληθῶς Ἀνέστη !
Χρόνια πολλά, ἀναστάσιμα, ἅγια.

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Σάββατο 7 Απριλίου 2018

Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα της Δερβιτσάνης

Μέσα στην καρδιά της άνοιξης η φύσις συμπάσχει και πονά για τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου. Μέσα στο μαβί και το μαύρο, όλη η Ρωμιοσύνη κομίζει άνθη και μύρα στον Επιτάφιο, βιώνοντας άχρονα και λιτά την αναστάσιμη χαρά που οσονούπω έρχεται.
Με τον ανάλογο τρόπο εορτάζει κι ετούτο το μετερίζι της Ηπείρου τη Μεγάλη Εβδομάδα και τη Λαμπρή Πασχαλιά. Εκείνη που γεμίζει τις ψυχές μας με χαρά κι ελπίδα, με αναστάσιμο φως και προσδοκία για ένα καλλίτερο αύριο.
Προσδοκάμε κι εμείς την Ανάσταση, την πολύπλευρη αναγέννηση της πίστεως και της πατρίδος μας. Ποτέ δεν την ξεχνάμε και παραμένουμε αρωγοί στις οποιοσδήποτε δυσκολίες συναντάμε στο διάβα των ημερών. Ορθόδοξοι Έλληνες, Ρωμιοί, Ηπειρώτες και Δερβιτσιώτες – όπως έγραψε πρόσφατα ένας «δικός» μας στην Αμερική –.
Η Πατρίδα μας αντέχει διότι οι άνθρωποί της αντέχουν και τρέφουν τον κορμό της με δάκρυα, πόνο και αίμα.
Μεγάλη Εβδομάδα στη Δερβιτσάνη
Από την Κυριακή της «Δάφνης» (των Βαϊων) και μέχρι και το Μέγα Σάββατο, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, ενισχύουν με την παρουσία τους, ενορία και κοινότητα.
Γυναίκες γεμάτες ενέργεια, καθαρίζουν, στολίζουν, αρωματίζουν και άνδρες με σοβαρότητα κι εργατικότητα, στρώνουν δρόμους, ξεχορταριάζουν και προκόβουν τις μέρες των Παθών.
Ναι, τότε είναι που γεννάται η ελπίδα μέσα τους – κι ας μην το λένε – τότε είναι που ακούσια τα χέρια τους αγιάζουν το καθετί.
Τι κι αν δεν εκκλησιάζονται τακτικά, τι κι αν καμιά φορά ξεχνάνε να κάνουν το Σταυρό τους. Οι πράξεις τους σμίγονται με τη Χάρη και αντανακλάν τη ζωντάνια.
Παιδιά που τρέχουν στους δρόμους, παιδιά που ντύνονται «ξεφτέρια» (παπαδάκια) και με μεγάλη προσοχή μετέχουν του αγώνος.
Όλο τόσο επαναλαμβανόμενα κι όλα τόσο ανεπανάληπτα.
Ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου επιμένει να ζει αναλογιζόμενος τους διωγμούς και τα μαρτύρια που πολλές φορές τον έκαναν να φαντάζει ψυχρός κι αδιάφορος. Ωστόσο αυτή είναι η άμυνά του για να μπορεί να στέκει ριζωμένος στην τόσο αγαπημένη γη του…
Φθάνοντας στα Δώδεκα Ευαγγέλια, η καμπάνα στολίζει με την πένθιμη μελωδία της, το δειλινό που βρίσκει τις μανάδες μας με μια κουτάλα βουτηγμένη στην τέντζερη των βαμμένων πια αυγών. Τρεχαλητά και άνεμος παρατεταγμένα εμπρός στον Εσταυρωμένο, για να ζητήσουν συγχώρεση για τα δικά τους πταίσματα…
Πρωί Μεγάλης Παρασκευής, κι όλα μοσχοβολάνε γαρύφαλλο και τριαντάφυλλο. Οι Μεγάλες Ώρες των Παθών και ο Επιτάφιος που στολίζεται από κοπελές και μητέρες.
Ως άλλες Μυροφόρες ετοιμάζουν το «Κενό Μνημείο» και οι γερόντισσες μέχρι αργά το βράδυ στέκουν πλησίον Του για να Τον μοιρολογήσουν όπως λένε…
Κατόπιν δεκάδες παιδικά χέρια πενθούν στο ρυθμό του σήμαντρου, έτσι για να μάθει όλος ο κόσμος το Θρήνο και η μοίρα μας που μας «κέρασε» 33 χρόνια διωγμού, να ταπεινωθεί και να χαθεί στην φλόγα του αναστάσιμου κεριού…
«Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν.»
Όλοι μαζί με μια φωνή δίνουμε μορφή στη χαρμολύπη της ημέρας και τα στόματά μας γίνονται κραυγές χαράς για την Ανάσταση…

…Κι εκεί οπού το σκοτάδι καταδυναστεύει τη ζωή μας, κι εκεί οπού το φως γίνεται θαμπό, μια πέτρα κυλά και η Ανάσταση γίνεται πια γεγονός οντολογικό. Έτσι κι ετούτο το μετερίζι, ξάφνου ξεσπά και αγάλλεται από το «Χριστός Ανέστη» που ήδη άρχισε ν’ ακούγεται από τα τρίσβαθα του Άδου…
Τα κόκκινα αυγά, το (γ)αίμα του Χριστού και συνάμα των πατέρων μας που χύθηκε επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου, κυλά και γίνεται ποτάμι, πνίγοντας τη μάστιγα του κακού, δίνοντας σ’ εμάς τις μετέπειτα γενεές την πολυπόθητη λευτεριά στην πίστη και στη συνείδηση του αγαπημένου μας Έθνους και της γαλανής του σημαίας, εκείνης για την οποία ο Ιωάννης Πολέμης έγραφε:
«Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σα μητέρα σ’ αγαπώ.»
Αυτή η πασχαλινή λαχτάρα μας για προκοπή κι ευημερία στο χώμα που γέννησε τον Βασιλέα μας Πύρρο και άγγιξε τα πόδια του Πατροκοσμά, αυτή και μας βαστά ανδρειωμένους .
Οι τρεις Πασχαλιές της Δερβιτσάνης
Κυριακή της Λαμπρής και οι καμπάνες σημαίνουν το «Χριστός Ανέστη» σ’ όλη τη Δερόπολη, σ’ όλο το περιλάλητο Αργυρόκαστρο και μέσα στην ακούραστη καρδιά μας.
Τότε και η κυρά του τόπου, η Δερβιτσάνη, γεμίζει ευχές και ευωδιές. Τα σπιτικά που τα σκέπαζε το ψύχος του χειμώνα, προϋπαντούν την άνοιξη στολισμένη με το ακάνθινο λυτρωτικό στεφάνι του Θεανθρώπου.
Ασφαλώς και την τιμητική του έχει το ηπειρώτικο κλαρίνο που τώρα πια γλύφει φανερά τα «σκέμπια» (βράχια) και τις λαγκαδιές των λάκκων μας.
Σαν το φως της ημέρας υποδέχεται την ευλογημένη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, τα ποδάρια μας ανηφορίζουν γοργά για τη 2η Πασχαλιά στην Ιερά Μονή Ασωμάτων. Η πανηγυρική Θεία Λειτουργία, το μνημόσυνο στα οστά της Κασσιανής και της Πελαγίας (οι μονάχες που εγκαταβίωναν έως και το 1982 στη Μονή), ο Αγιασμός στο Αλώνι και το χλωρό τυρί,επισφραγίζοντας την παράδοση οπού ανάγεται στην πάλαι ποτέ ακμάζουσα περίοδο της Μονής.
Ιερά Μονή Ασωμάτων Δερβιτσάνης
Γλέντι και χορός, ένα κεράκι στα χαλάσματα του Αη Γιώργη και ξεκούραση κάτω από τον ίσκιο της βελανιδιάς του.
Δευτέρα του Πάσχα στο Μοναστήρι, ο πατήρ Μιχαήλ Ντάκος τελεί τον Αγιασμό (1997)
Σαν έρχεται η Παρασκευή, τα σιαδάκια (οροπέδια) της Ζωοδόχου Πηγής (Παναγιάς) γεμίζουν λιβανίσματα και ψαλμουδιές από τα στόματα μικρών και μεγάλων. Κάθε βήμα και μια ανάμνηση, μιας και βρισκόμαστε στα ερείπια της αρχαίας μας ρίζας σας. Εκεί οπού οι Ρωμαίοι ρήμαξαν κάποτε το βιος των προγόνων μας.
Το παρεκκλήσι της “Ζωοδόχου Πηγής”
Τότε το βλέμμα μας γνέφει από πέρα την «Παναγιοπούλα» (Αγία Άννα) και σκύβει ευλαβικά στη χάρη της.
Το παλαιοχριστιανικό παρεκκλήσι της Αγίας Άννας (Παναγιοπούλας)
Μετά από 27 χρόνια τα πράγματα αλλάζουν και οι αγώνες μας εντείνονται. Όσο ο Θεός θα δίνει, τόσο κι εμείς οι εδώ Ηπειρώτες, θα παλεύουμε με την ίδια τη μοίρα μας…
Βίντεο: Δερβιτσάνη - Ανάσταση 1992 

Παρασκευή 6 Απριλίου 2018

Μαρτυρικές μορφές της Ιερωσύνης στη Βόρειο Ήπειρο κατά τον διωγμό του Χότζα

Οι σεβάσμιες ιερατικές μορφές από το χώρο της Βορείου Ηπείρου, που θα παρουσιάσουμε εν συντομία παρακάτω, έζησαν τoν διωγμό της Ορθόδοξης πίστης από το αθεϊστικό καθεστώς του Χότζα. Πέθαναν πονεμένες, κυρτωμένες και λευκασμένες από τα μαρτύρια, χωρίς να προδώσουν «τα ιερά και τα όσια». Τις σκεπτόμαστε και κυλάει από το μέτωπό μας αιμάτινος ιδρώτας.
Κάποιοι απ’ αυτούς τους ιερείς, λίγοι, πρόλαβαν και χάρηκαν την ανάσταση της Εκκλησίας της Αλβανίας με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Και ξαναλειτούργησαν ύστερα από μισό περίπου αιώνα! Η χάρη του Θεού τους έδωσε αυτή την μεγάλη τιμή. Τι και αν δεν είχαν ούτε καλυμμαύχι, ούτε ράσο, ούτε άμφια. Εκείνο που τους έδινε αξία και έκανε ευπρόσδεκτη την προσφορά τους στο θείο Θυσιαστήριο ήταν οι αρετές που τους συνόδευαν. Και κυρίως η υπομονή και η σταθερή προσκόλληση στην Εκκλησία του Χριστού. Έκλεισαν τα μάτια τους, μονολογώντας: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν».
Οι περισσότεροι, όμως, αποσχηματισμένοι κληρικοί δεν ευτύχησαν να ξανακούσουν τον γλυκό ήχο της καμπάνας. Έσβησαν μαραμένοι σαν το κερί που λιώνει, μετά από μια μακροχρόνια και εξαντλητική ταλαιπωρία. Ή ταξίδεψαν στον άλλο κόσμο καταπληγωμένοι από τα μαχαίρια και τα ξίφη των αρνητών της πίστης.

π. Κων/νος Βόσδος 
Γεννήθηκε το 1902 στην Κοσοβίτσα. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και έτσι ανατράφηκε σε θρησκευτικό περιβάλλον, που του καλλιέργησε την αγάπη του για το Χριστό. Τελείωσε το σχολαρχείο στην Ελλάδα και μετά το θάνατο του πατέρα του χειροτονήθηκε, το 1942, ιερέας. Υπηρέτησε με ζήλο στα χωριά Κοσοβίτσα, Σωφράτικα, Σελειό και Κλεισάρι. Η Μητρόπολη Αργυροκάστρου, αναγνωρίζοντας και επαινώντας το έργο του, του απένειμε τον τίτλο του Σταυροφόρου και τον όρισε ηγούμενο της μονής Αγίας Τριάδας Πέπελης, την οποία αναστήλωσε. Ο αγώνας και η αγωνία του για τη διατήρηση της ορθόδοξης πίστης, έστρεψε το αθεϊστικό καθεστώς εναντίον του. Κατηγορήθηκε, φυλακίστηκε στα Τίρανα για δέκα έξι μήνες και βασανίστηκε απάνθρωπα. Καταδικάστηκε σε θάνατο ως προδότης της Αλβανίας και εκτελέστηκε στις 30-9-1964 σε άγνωστο μέχρι σήμερα τόπο.
π. Mιχάλης Γκίκας
Γεννήθηκε το 1900 στο Ζερβάτι. Μορφώθηκε εκκλησιαστικά από το δάσκαλο θείο του και το 1935 χειροτονήθηκε ιερέας. Βασανίστηκε πολλές φορές, καθώς θεωρούνταν ύποπτος. Κοιμήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1978.
π. Στέφανος Γκούλιος 
Γεννήθηκε στο Λάμποβο του Σταυρού. Το 1950 χειροτονήθηκε ιερέας. Υπηρέτησε στο χωριό του μέχρι το 1967, οπότε αποσχηματίστηκε. Από τότε και ως την ημέρα του θανάτου του έμεινε εσώκλειστος στο σπίτι του.
π. Θεόδωρος Γούλης 
Γεννήθηκε το 1885 στη Σωτήρα και τελείωσε το σχολαρχείο. Όταν ενηλικιώθηκε χειροτονήθηκε ιερέας και διακόνησε σε πολλά χωριά, όπως Καλογορατζή, Γλύνα, Γράψη, Σωτήρα και Κοσοβίτσα. Στις 28 Οκτωβρίου του 1947 συνελήφθη για αντικαθεστωτική δράση και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή. Αφού τον περιέφεραν σε διάφορα στρατόπεδα, όπου βασανιζόμενος απάνθρωπα βίωσε στο πετσί του τον πόνο και τη φρίκη, τον έκλεισαν στις σκληρές φυλακές του Μπουρέλι, που έχουν χαρακτηρισθεί «μαρτυρικό φέρετρο». Εκεί άφησε την τελευταία πνοή του και τον έθαψαν σε άγνωστο μέχρι τώρα σημείο.
π. Κων/νος Δημητρίου Δέδης (Ντέντης) 
Γεννήθηκε στο Καλέζ Αργυροκάστρου, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1950 και υπηρέτησε σε χωριά της περιοχής Λιντζουριάς (Νόκοβο, Μίνγκουλη, Δοξάτι, Κεσαράτι κ. ά.). Μέχρι την ημέρα του θανάτου του, στις 18 Σεπτεμβρίου 1972, δεν πρόδωσε την Ορθοδοξία και την αποστολή του και με θάρρος και σθένος διακόνησε το ποίμνιό του. Τελούσε κρυφά τα μυστήρια και πέθανε με την πίστη και την ελπίδα ότι μια ημέρα θα ξανανοίξουν οι εκκλησίες. Όπως κι έγινε.
π. Γεώργιος Ζάρος 
Γεννήθηκε το 1920 στο χωριό Βουλιαράτες. Τελείωσε το γυμνάσιο Δελβίνου με αλληλογραφία. Εργάσθηκε ως δάσκαλος στο χωριό Βοδίνο, αλλά απολύθηκε για ιδεολογικούς λόγους. Το 1952 χειροτονήθηκε διάκονος και τον επόμενο χρόνο πρεσβύτερος. Υπηρέτησε στα χωριά Σωτήρα (1953-1960), Επισκοπή και Γλύνα (1960-1967). Αφού αποσχηματίστηκε το 1967 δούλεψε στα αρδευτικά έργα του Δροπολίτικου κάμπου. Έκανε, αμέσως μόλις έπεσε το τυραννικό καθεστώς, θεία λειτουργία στην Αλβανία. Το ημερολόγιο έδειχνε 25-12-1990, ημέρα των Χριστουγέννων, και στο ναό του Αγίου Αθανασίου Βουλιαρατίου ακούσθηκε το «Χριστός γεννάται· δοξάσατε». Koιμήθηκε τον Αύγουστο του 2006.
π. Νικόλαος Καρκασίνας 
Γεννήθηκε το 1900 στο Βαγγελάτι των Αγ. Σαράντα. Αφού σπούδασε στο ιεροδιδασκαλείο Βελά, διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό του. Για 17 χρόνια ήταν δάσκαλος και ιεροψάλτης και βοηθούσε τον ιερέα του χωριού του π. Ζήση Τσάκα. Ακολούθως χειροτονήθηκε ιερέας από τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα Κοτόκο. Υπηρέτησε στο ναό Αγ. Τριάδας Τσιφλικιού και ως αρχιερατικός επίτροπος Δελβίνου μέχρι το 1967. Ο αποσχηματισμός του, του προκάλεσε μεγάλη θλίψη και στενοχώρια, με συνέπεια να κοιμηθεί ένα έτος μετά. Ο ιερέας Νικόδημος Καρκασίνας (εγγονός του παπαΝικόλα), που τότε ήταν 9 ετών, διηγήθηκε την πίκρα του παππού του για το κλείσιμο των εκκλησιών, όπως σαν παιδί την αντιλήφθηκε: «… Ήμουν στο Δέλβινο μαζί με τον πατέρα μου. Το μεσημέρι ο παππούς έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου και ήταν πολύ ανήσυχος. Η γιαγιά (παπαδιά) και ο πατέρας μου τον ρωτούσαν τι του συνέβαινε. Το ίδιο βράδυ κράτησε στο γραφείο του τον πατέρα μου. Του αποκάλυψε ότι την επομένη θα είχαν σύναξη όλοι οι ιερείς της περιφερείας του, θα ερχόταν ο Δεσπότης να εφαρμόσει μια εντολή του Χότζα για το κλείσιμο των εκκλησιών».

π. Σταύρος Κυριαζάτης 
Γεννήθηκε το 1893 στο χωριό Λαζάτες των Αγ. Σαράντα. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1937 από το Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα Κοτόκο. Επί τριάντα ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε στο χωριό του και διετέλεσε Αρχιερατικός Επίτροπος Δελβίνου. Το 1967 αποσχηματίστηκε βίαια και για εικοσιτέσσερα χρόνια γνώρισε διώξεις, εξευτελισμούς και οικονομικές δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά δεν έπαυσε να τελεί κρυφά τα μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Θεός τον αντάμειψε για την αφοσίωσή του, αξιώνοντάς τον να χαρεί το άνοιγμα των ναών και να ξαναφορέσει το καλυμμαύχι και το ράσο σε ηλικία 98 ετών.
π. Δημήτριος Λέκκας 
Γεννήθηκε στο Κούδεσι από ιερατική οικογένεια. Και ο παππούς του Λεωνίδας και ο πατέρας του Αριστείδης ήταν ιερείς. Η οικογένειά του έχαιρε του σεβασμού και της εκτιμήσεως όλων των κατοίκων της περιοχής της Χιμάρας. Τελείωσε το σχολείο στην Πάτρα και σε ηλικία 30 ετών χειροτονήθηκε ιερέας από το Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα Κοτόκο. Ο Θεός επέτρεψε να μαρτυρήσει στην χαραυγή του αθεϊστικού καθεστώτος, που επεδίωξε την εξόντωση των ιερέων, δασκάλων και διανοουμένων, καθώς φοβόταν ότι θα υπέσκαπταν τά θεμέλιά του. Τον Απρίλιο του 1944 ο παπαΔημήτρης λειτουργούσε στο ναό του χωριού του. Ξαφνικά εισέβαλαν μέσα τέσσερεις παρτιζάνοι και τον άρπαξαν ντυμένο με τα άμφια. Η σύζυγός του, τα ανήλικα τέκνα του και οι πιστοί που παρακολουθούσαν τη θ. λειτουργία, ανησύχησαν έντονα. Μετά από λίγες ώρες τουφεκίστηκε με την κατηγορία του κατασκόπου και εχθρού του λαού σ’ ένα βαθύ λάκκο του χωριού του. Οι συγγενείς του πήραν το πτώμα του και το έθαψαν χωρίς νεκρώσιμη ακολουθία. Η οικογένειά του κυνηγήθηκε έως την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος.
π. Μιχάλης Μπάρκας Γεννήθηκε το 1895 στα Βόδριστα της Δρόπολης. Από τα παιδικά του χρόνια ήταν κοντά στον ιερέα του χωριού του και έψελνε. Η χειροτονία του, λοιπόν, σε ιερέα ήταν φυσικό επακόλουθο. Το 1925 γίνεται πρεσβύτερος και αναλαμβάνει εφημέριος στους Βουλιαράτες. Κατά την εκκλησιαστική του διακονία προστάτευσε την εκκλησιαστική περιουσία και στήριξε την παιδεία στην περιοχή του. Στο ευαγγέλιο του ναού Παμ. Ταξιαρχών Βόδριστας (που εκδόθηκε από την Eλληνική Τυπογραφία του Φοίνικος στη Βενετία το 1848), σημείωσε σχετικά με το κλείσιμο της Εκκλησίας μετά το διάταγμα του
καθεστώτος το 1967: «… τη 25η Φεβρουαρίου 1967 ημέρα Σάββατον η ώρα 12 Μεσημέρι επαράδοκα το κλειδί της εκκλησίας εις την Νεολέαν, εκλήσθη η εκκλησία».

π. Μιχαήλ Ντάκος Το όνομα του παπα Μιχάλη έχει συνδεθεί με την πρώτη θεία λειτουργία που έγινε στην Αλβανία, λίγο πριν την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ήταν 12 Δεκεμβρίου 1990 (εορτή του αγίου Σπυρίδωνος) και ο π. Μιχάλης λειτούργησε στο εξωκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής Δερβιτσάνης, που ως τότε ήταν αποθήκη λιπασμάτων. Γεννήθηκε το 1918 στο χωριό Δερβιτσάνη, που ήταν και είναι το μεγαλύτερο σε πληθυσμό χωριό της Δρόπολης.
Αφού ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του και έγινε κτίστης. Από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του, που ήταν νεωκόρος, στο ναό και αργότερα έγινε ιεροψάλτης.
Την περίοδο 1950 – 1953 φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή Αργυροκάστρου, ενώ το 1952 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1954 πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δαμιανό. Μέχρι το 1967, που κλείστηκαν οι ναοί, ιερουργούσε στο χωριό του. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να εργασθεί ως κτίστης σε διάφορες κρατικές επιχειρήσεις. Οι άριστα λαξεμένες από τα χέρια του πέτρες υπάρχουν και σήμερα στο Αργυρόκαστρο, στο Τεπελένι, ακόμη και στα Τίρανα. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, τον όρισε αρχιερατικό επίτροπο στη Μητρόπολη Αργυροκάστρου. Στις 8 Μαρτίου του 1998, λίγο πριν αρχίσει τη θεία λειτουργία, ξεψύχησε σε ηλικία 80 ετών. Το 1991 είχαμε συναντήσει τον παπαΜιχάλη στα Γιάννινα, 7 χρόνια πριν την κοίμησή του. Μας φάνηκε μορφή ασκητική. Από τα χαρακωμένο πρόσωπό του συμπεράναμε πως σήκωσε πολλές φορές μεγάλους σταυρούς στους ώμους του.
π. Ηλίας Ντούκας 
Γεννήθηκε το 1903 στο Λάμποβο και ήταν συγχωριανοί με τον εθνικό ευεργέτη Ζάππα. Αφού τελείωσε τη βασική εκπαίδευση στο χωριό του ταξίδεψε σε μικρή ηλικία στη Ρουμανία, όπου εργάσθηκε ως τσαγκάρης. Έφυγε από τη Ρουμανία και για τέσσερα χρόνια εργάσθηκε στην Ελλάδα. Αποφάσισε να επιστρέψει στο χωριό του, όπου εξάσκησε το επάγγελμά του. Ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενο άτομο και βοηθούσε στην εκκλησία ως ιεροψάλτης. Το 1952 χειροτονήθηκε ιερέας στη Δερβιτσάνη. Υπηρέτησε αρχικά στην Τσούκα των Αγίων Σαράντα και αργότερα στα περισσότερα χωριά της Λυτζουριάς, ενώ προσέφερε τη διακονία του στο μοναστήρι του χωριού Μασκουλόρη και στη μονή Τσέπου. Αποσχηματίστηκε το 1967 και επειδή αντέγραφε εκκλησιαστικά βιβλία τον κατηγόρησαν για θρησκευτική προπαγάνδα. Μέχρι την κοίμησή του, στις 9 Αυγούστου του 1986, τελούσε κρυφά τα ιερά μυστήρια.
π. Γεώργιος Παπαζήσης 
Γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο το 1883 και καταγόταν από ιερατική οικογένεια. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση, φοίτησε σε Εκκλησιαστική Σχολή στο νησάκι των Ιωαννίνων. Διορίστηκε δάσκαλος στην Κάριανη της Λυτζουριάς, στη Μουζίνα καί Καλογορατζή. Το 1929 χειροτονήθηκε ιερέας και διακόνησε στην ενορία Παμ. Ταξιαρχών του Βαρουσίου. Επειδή ο πιστός λαός τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε του δόθηκε το οφίκιο του Οικονόμου και το δικαίωμα να εξομολογεί. Και μετά τη θρησκευτική απαγόρευση του 1967, δεν έπαψε να λειτουργεί και να τελεί τα ιερά μυστήρια κρυφά στο σπίτι του μέχρι την κοίμησή του τον Φεβρουάριο του 1968.
π. Γεώργιος Σιαμπάνης 
Γεννήθηκε το 1900 στη Ντοσνίτσα. Όταν ήταν ενός έτους πέθανε η μητέρα του. Ο πατέρας του, που ήταν δάσκαλος στην Κωνσταντινούπολη, τον πήρε μαζί του. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Αρρώστησε και επέλεξε να γυρίσει στη Ντοσνίτσα. Αφού ανάρρωσε πλήρως διορίστηκε δάσκαλος στο χωριό του. Το 1945 χειροτονήθηκε ιερέας στην Κορυτσά και υπηρέτησε στα χωριά Ντοσνίτσα, Ζέη, Λίαρ, Χοστέβα, Μαλεσόβα, και Καλάσα. Δεν άντεξε τον αποσχηματισμό του και πέθανε τον Μάϊο του 1967.
π. Βασίλειος Σίνης 
«Άκουσε παιδί μου», επαναλάμβανε συχνά στο γαμπρό του Βασίλη Γκιώνη, «τούτο το σύστημα έχει κοντά πόδια. Μία μέρα θα φύγει και θα έρθει ξανά η πίστη, η θρησκεία». Γεννήθηκε στην Πέπελη το 1899. Η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή, γι’ αυτό βιοποριστικοί λόγοι τον ανάγκασαν να αναζητήσει στην Ελλάδα εργασία. Επέστρεψε στο χωριό του και έψελνε στη μονή Αγίας Τριάδας Πέπελης. Το 1933, με την παρότρυνση του ηγουμένου του μοναστηριού, χειροτονήθηκε ιερέας στα Τίρανα. Διακόνησε στα χωριά Βοδίνο, Κρα, Κλεισάρι, Αλίκο, Γέρμα, Καλογορατζή. Κατά διαστήματα εξυπηρετούσε το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας.
Με την κατηγορία του πράκτορα των Ελλήνων συνελήφθη το 1946, καταδικάστηκε με αυστηρή ποινή, φυλακίστηκε και οδηγήθηκε σε καταναγκαστικά έργα. Το 1953, σακατεμένος πια, ελευθερώθηκε. Το πρώτο μέλημά του ήταν να συνεχίσει την ιερατική αποστολή του. Ιερουργούσε στο Αλίκο των Αγίων Σαράντα μέχρι το 1967, οπότε και αποσχηματίσθηκε. Μέχρι την κοίμησή του, το 1983, τον κατέτρωγε ο καημός που δεν μπορούσε να τελέσει επίσημα θεία λειτουργία. Και με αυτόν τον πόνο έφυγε για τον ουρανό. Φυσικά θα αγαλλίασε η ψυχούλα του, όταν ξαναλειτούργησαν οι ναοί.
π. Γεώργιος Σούλης
Γεννήθηκε το 1893 στο χωριό Λέκελ του Τεπελενίου και η οικογένειά του είχε ορθόδοξες αρχές. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του και τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και μετανάστευσε το 1922 στην Αμερική. Για δώδεκα χρόνια εργάστηκε στις πόλεις Βοστόνη και Φιλαδέλφεια και αφού απέκτησε θεολογική μόρφωση χειροτονήθηκε ιερέας. Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1934 και διακόνησε στο Λέκελ, στο Λάμποβο, στο Τερμπούκ, στο Χουντκούκ, στην Πεστάνη κ.α. Δεν θέλησε να συμπλεύσει με τους κομμουνιστές και γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκε αντίπαλος του συστήματος. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι σπούδασε στην Ελλάδα και έζησε στην Αμερική τον συνέλαβαν το 1946 ως πράκτορα των
Ελλήνων και των Αμερικανών. Αφού φυλακίστηκε στο φρούριο του Αργυροκάστρου και βασανίστηκε απάνθρωπα για δύο χρόνια, εκτελέστηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1948.
π. Αριστοτέλης Στράτος 
Γεννήθηκε το 1881 στο Χλωμό Πωγωνίου. Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του, ταξίδεψε στην Κων/πολη σε ηλικία 11 ετών. Δουλεύοντας σπούδασε βυζαντινή μουσική σε Σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από την Πόλη ταξίδεψε στην Γαλλία. Σε ηλικία 42 ετών επέστρεψε στο χωριό του καί δημιούργησε οικογένεια. Ο επίσκοπος Βησσαρίωνας τον χειροτόνησε ιερέα στο Δυρράχιο το 1932. Βασική ενορία του υπήρξε η Πολίτσιανη Βορείου Ηπείρου, ενώ μέχρι το 1944 διακόνησε και στην Τσιάτιστα, στη Σιέπερη Ζαγοριάς, στον μητροπολιτικό ναό
Αργυροκάστρου, στην Καλογορατζή Δρόπολης. Στη συνέχεια στο Δέλβινο και, μέχρι το θάνατό του, τον Οκτώβριο του 1960, στη μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Σβερνέτσι της Αυλώνας (όπου και παρέμενε).
π. Χαράλαμπος 
Γεννήθηκε το 1917 στους Σχωριάδες. ΄Ηταν παιδί του π. Κυριάκου (1872 – 1954). Ο πατέρας του γεννήθηκε στην Κάτω Λεσινίτσα, αλλά εγκαταστάθηκε μόνιμα στους Σχωριάδες όταν παντρεύτηκε την Μαρία Οικονόμου, με την οποία απέκτησαν επτά παιδιά. Σε μικρή ηλικία είχε μάθει αγιογραφία στην Κωνσταντινούπολη και ως ιερέας αγιογράφησε ναούς της περιοχής του σε συνεργασία με τον Χλωμιότη ζωγράφο – αγιογράφο Θεοδόση Γιούση. Ο μικρός Χαράλαμπος έτρεχε δίπλα στον πατέρα του σ’ όλες τις τελετές. Συνεπαρμένος από το λειτούργημα του κληρικού, το 1945 χειροτονήθηκε ιερέας στα Τίρανα από τον Επίσκοπο Ειρηναίο. Υπηρέτησε στο Χλωμό, στην Κοσοβίτσα, στο Δέλβινο καί στην Πρεμετή. Ήταν ιερωμένος που φρόντιζε ακούραστα το ποίμνιό του. Γι’ αυτό οι πιστοί τον λάτρευαν. Το 1967 αποσχηματίστηκε και πέθανε στις 16 Οκτωβρίου του 1984.
Eκτός από τους προαναφερομένους ιερείς και πολλοί άλλοι διακόνησαν την Εκκλησία της Αλβανίας τα δύσκολα χρόνια του αθεϊστικού καθεστώτος. Δεν έχουν όμως συγκεντρωθεί πλήρη στοιχεία γι’ αυτούς. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται:
Ο π. Παύλος Γεώργης (1902 – 1974) από τη Νίβιτσα Αγ. Σαράντα. Από το 1959 έως το 1967 υπηρέτησε στο Δέλβινο, στη Φοινίκη και στο Αργυρόκαστρο.
Ο π. Αντώνιος Γιαννούλης από τη Μαλισόβα Πρεμετής.
Ο π. Δημήτριος Ελευθερίου από το Νόκοβο.
Ο π. Ιωάννης Κουτούλλας από τη Χιμάρα.
Ο π. Θεόδωρος Λαχανάς από το Βοδίνο.
Ο π. Ευάγγελος Μπότσης, από την Τσάρτσοβο Πρεμετής. Την περίοδο 1954 – 1967
διακόνησε στα χωριά Τσάρτσοβο και Λεσκοβίκι.Ο π. Φίλιππος Ευαγγ. Νικολάου από το Άργοβο της Πρεμετής.
Ο π. Μηνάς Ντάμε από την Πρεμετή.
Ο π. Θεμιστοκλής Ντούσης από τη Γράψη, ο οποίος κοιμήθηκε το 1982.
Ο π. Μηνάς Οικονόμου (1897 – 1948) από τη Ζέπα Πρεμετής. Πέθανε φυλακισμένος στο Κάστρο Αργυρόκαστρου.
Ο π. Μιχαήλ Παπαδόπουλος (1869 – 1954). Υπηρέτησε στη Δερβιτσάνη.
Ο π. Νικόλαος Παππάς από την Πλάκα Δελβίνου. Κοιμήθηκε το 1996.
Ο π. Παντελεήμων Παππάς από το Κρυονέρι Άνω Δρόπολης.
Ο π. Νικόλαος Πόνης από το Κηπαρό Χιμάρας. Κοιμήθηκε το 1995.
Ο π. Ιάκωβος Σταμούλης, ο οποίος υπήρξε ο τελευταίος ηγούμενος της μονής Τσέπου.
Ο π. Ευάγγελος Τίτο από την Μαλισόβα Πρεμετής.
Toυς ιερείς αυτούς, τους αξίωσε ο Θεός το «αμήν» της ζωής τους να είναι μια προσφορά γνήσια.
Ο πονεμένος επίλογος της ιερατικής διακονίας τους, πρόλογος στην ουράνια βασιλεία. Είχαν ενθουσιασμό. Αγνότητα. Νήψη πνεύματος. Ολόψυχη αφοσίωση. Ορθόδοξο σφρίγος.
Άγγιζαν το ιερό Θυσιαστήριο, ευλογούσαν τα τίμια δώρα, κοινωνούσαν το άχραντο σώμα και το ζωοπάροχο αίμα του Κυρίου με την πιο ωραία πρόθεση και με τα πιο λαμπικαρισμένα αισθήματα.
Με τη στάση τους, μα προπαντός με την προσευχή τους, συνέβαλαν στο να διαλυθεί η αθεϊστική ομίχλη , που δημιουργούσε μπροστά στα μάτια των πιστών πυκνό παραπέτασμα.
Με το τελευταίο χτύπημα της καμπάνας, που σήμανε την έξοδό τους από τον κόσμο και την είσοδό τους στο ουράνιο Θυσιαστήριο, έσπασε ο χαλκάς της επίγειας οδύνης και μπόρεσαν ήρεμοι πλέον να αντικρύσουν τον Λυτρωτή τους.
Να σημειωθεί ότι στοιχεία γι’ αυτό το κείμενο δανειστήκαμε από το «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2005 ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ».
ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ