Γραμματόσημα: Αλέξανδρος Φιλίππου Μακεδών

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στην Πέλλα στις 20 Ιουλίου 356 π.Χ. 

Ο πατέρας του ήταν ο Φίλιππος ο 2ος, βασιλεύς της Μακεδονίας, της δυναστείας των Αργεαδών, όπως ονομαζόταν λόγω της καταγωγής των από το Άργος της Πελοποννήσου. Η μητέρα του ήταν η Ολυμπιάς, πριγκίπισσα της Ηπείρου.

Ο δάσκαλός του, ο μέγας φιλόσοφος Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, δίδαξε τον νεαρό Αλέξανδρο ιστορία, αστρονομία, γεωγραφία, ιατρική, φιλολογία και πολιτικές επιστήμες. Πάνω και πέρα από όποια γνώση του μετέδωσε «παιδεία». 

Μαζί με τον Αλέξανδρο στην σχολή του Αριστοτέλη φοίτησαν και οι φίλοι του, τα νεαρά μέλη της αριστοκρατίας του βασιλείου. Αυτή η παρέα των φίλων στις αθλοπαιδιές και στα αγωνίσματα θα γίνουν οι εταίροι του που θα βρίσκονται δίπλα του στις εκστρατείες και μετά τον πρόωρο θάνατό του θα μοιραστούν σαν επίγονοι την τεράστια αυτοκρατορία.

Μια μέρα ένας φίλος του Φιλίππου, ο Δημάρατος φέρνει ένα αδάμαστο άλογο, ο νεαρός Αλέξανδρος θα το δαμάσει. Ο Βουκεφάλας, όπως το ονόμασε, σύντροφος και αυτός στην μακριά πορεία του στα βάθη της Ασίας. Άξιος και γενναίος και αυτός σε όλες τις μάχες. Το πιο γνωστό και επώνυμο άλογο της ιστορίας για τον μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών.

Ο Αλέξανδρος τοποθετεί τα έργα του Ομήρου στον τάφο του Αχιλλέα, έργο του Ραφαήλ, μουσείο Βατικανό

Βαριά η κληρονομιά που σύμφωνα με τις παραδόσεις έφτανε στον Αλέξανδρο. Από τον πατέρα του, οι πρόγονοί του έφταναν στον Ηρακλή και από την μητέρα του στον Νεοπτόλεμο και στον Αχιλλέα. Όμως ο Αλέξανδρος λάτρευε αυτή την κληρονομιά που κουβαλούσε και ήθελε τόσο να τους μοιάσει.

Το 338 π.Χ. σε ηλικία 18 ετών, στην μάχη της Χαιρώνειας πολεμάει επικεφαλής του ιππικού, πλάι στον πατέρα του. 

Μετά από 2 χρόνια ο πατέρας του δολοφονείται και ο 20ετής Αλέξανδρος ο 3ος, πλέον, στέφεται βασιλεύς της Μακεδονίας. Στην συνέχεια στο συνέδριο της Κορίνθου ανακηρύσσεται στρατηγός και αυτοκράτορας της Ελλάδος.

Αφού με αστραπιαίες επιθέσεις υπέταξε όλη την βαλκανική χερσόνησο, την άνοιξη του 334 π.Χ. ξεκινάει την εκστρατεία κατά των Περσών με 30.000 πεζούς και 5000 ιππείς. Προμήθειες 30 ημερών και ταμείο 70 χρυσών ταλάντων. Στο Αιγαίο ρίχνονται και 160 καράβια.

Μία σχετικά μικρή στρατιωτική δύναμη, όμως ευέλικτη. Οι σαρισοφόροι της μακεδονικής φάλαγγας και οι εφορμήσεις του ιππικού, έμπαιναν αστραπιαία βαθειά στην αντίπαλη παράταξη και την διέλυαν.

Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε με τις τεράστιες, βραδυκίνητες στρατιές των Περσών που με τον μεγάλο όγκο τους θέλανε να προκαλέσουν τρόμο στον αντίπαλο.

Σε 11 χρόνια με ελάχιστες απώλειες και χωρίς να χάσει ούτε μια μάχη είχε κυριαρχήσει. Από την Αίγυπτο μέχρι τις χώρες της κεντρικής Ασίας και από την Αδριατική μέχρι τον Ινδικό ωκεανό εκτείνεται η αυτοκρατορία που δημιούργησε.

Το 331 π.Χ. στέφθηκε Φαραώ της Αιγύπτου και τον επόμενο χρόνο βασιλιάς της Περσίας.  

Ο θάνατος του Μέγα Αλέξανδρου, όπως εικονίζεται σε περσική μινιατούρα (Μουσείο Νέας Υόρκης)

Στις 10 Ιουνίου του 323 π.χ. ο Αλέξανδρος Φιλίππου ο Μακεδών, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 32 ετών και 11 μηνών, στην Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας, συνέπεια μιας άγνωστης ασθένειας.

Μία περίοδος της ιστορίας, η Αλεξανδρινή, έχει πλέον αρχίσει και θα τελειώσει μόνο με την Ρωμαιοκρατία. 

Ο Φάρος της Αλεξανδρείας σε ρωμαϊκό νόμισμα
 λεζάντας

Η ελληνική θα γίνει η διεθνής γλώσσα και πάνω από 20 πόλεις με το όνομα «Αλεξάνδρεια» θα δηλώνουν το πέρασμά του. Ο ελληνικός πολιτισμός θα φτάσει μέχρι την Ινδία όπου τα ελληνιστικά βασίλεια θα συνεχίσουν να υπάρχουν για αιώνες μετά. 

Τα νομίσματα που εικονίζουν τον Αλέξανδρο θα κυκλοφορούν για πολλά χρόνια παντού. Οι επίγονοι διατήρησαν τον Αλέξανδρο στα νομίσματα.

Ο Αλέξανδρος αναζητά το νερό της ζωής (Ινδικό πιάτο).
Εικονίζεται με φωτοστέφανο αγίου και αγγέλους να τον υμνούν.

 Οι λαοί της ανατολής θα λατρέψουν τον μεγάλο βασιλιά. Τα παραμύθια για στον Ισκαντάρ, τον μεγάλο βασιλιά, ακόμα και τώρα τα λένε κάποιες γιαγιάδες στα εγγόνια τους, στα βάθη της Ανατολής. 

Ο Αλέξανδρος στεφανώνεται δοξαζόμενος (Κοπτικό ταπέτο)

Ο Αλέξανδρος στον βυθό της θάλασσας (Φλαμανδική μινιατούρα)

Ο Αλέξανδρος σε Βυζαντινό χειρόγραφο (Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών Σπουδών, Βενετία)

Του αποδίδουν δυνάμεις υπερφυσικές, γενναιότητα την μεγαλύτερη που έχει υπάρξει. 1750 χρόνια αργότερα οι Τούρκοι θα παρομοιάσουν τον Γεώργιο Καστριώτη που με γενναιότητα τους αντιστεκόταν, σαν τον Σκεντέρμπεη, σαν τον Κυρ’ Αλέξανδρο δηλαδή. 

Ακόμα τόσοι και τόσοι ναυτικοί για χιλιάδες χρόνια θα λένε την ιστορία μιας γοργόνας που έβγαινε από την θάλασσα και ρώταγε τους ναυτικούς «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;». Και τότε αλλοίμονο αν κάποιος απαντούσε αρνητικά. Κύματα τεράστια κομματιάζανε το σκαρί τους. Αν όμως έπαιρνε την απάντηση «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει» τότε ταξίδι σε γαληνεμένες θάλασσες τους περίμενε.

Δημήτρης Περδίκης

Υπερηφάνεια, μα και πικρία

Καθηλωμένος μπροστά την τηλεόραση παρακολούθησα όλο το συλλαλητήριο της Αθήνας. Με πάθος. Με συγκίνηση. Με καρδιοχτύπια. Μεγαλειώδες το συλλαλητήριο. Ιστορικό. Πρωτοφανές. Άνω των ενάμιση εκατομμυρίων οι παρόντες. Αθηναίες και Αθηναίοι. Μακεδόνισσες και Μακεδόνιοι. Ελληνίδες και Έλληνες. Μα και πέρα από τα στενά σύνορά της. Κύπριες και Κύπριοι. Ομογενείς από  Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Ευρώπη. Ξεχωριστή θέση, το παράρτημα των Βορειοηπειρωτών. Να κρατούν πάνω τους μια τεράστια ελληνική σημαία. Σε μια από τις λουρίδες με κεφαλαία γράμματα: «Βόρεια Ήπειρος, γη ελληνική».

Με το δίκιο τους. Αυτοί γνωρίζουν τι θα πει να σου αρνούνται την Πατρίδα. Να σου αρνούνται την εθνικότητα. Την γλώσσα. Κάθε ιερό και όσιο που έχει να κάμει με την δική σου οντότητα.

Η ομιλία του Μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη, του «Πατριάρχη» της μουσικής, όπως  αποκάλεσαν τον Μίκη το Θεοδωράκη, το μήνυμα της Ιεράς Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και όλου του κλήρου μας γενικά, οι μοναχοί του Αγίου Όρους, η ομιλία του καθηγητή Ακαδημαϊκού, του «αντάρτη» από την Κρήτη με τις σκέτο πατριωτισμό μαντινάδες του, ο χαιρετισμός του χρυσού παραολυμπιονίκη, ιδιαιτέρως, ξεδίπλωσαν μπροστά μου τα μεγαλεία του ελληνικού έθνους. Του δικού μου έθνους.  Με έναν αγώνα χιλιετηρίδων. Με μια ιστορία με αστείρευτη πηγή. Να μοιάζει με μια ανεξάντλητη δεξαμενή. Την δεξαμενή που ανάδειξε  την Δημοκρατία. Που ανάδειξε   την φιλοσοφία και την ρητορική. Τα γράμματα και τις επιστήμες…  

Θυμήθηκα τα λόγια του Ισοκράτους προς τον Νικοκλέα: «Να σπουδάζεις τα περασμένα… και να τα διατηρείς ζωντανά στη μνήμη σου…».

Θα μπορέσομε να το φθάσουμε αυτό; Στα μεγαλεία του έθνους και στην αστείρευτη δεξαμενή; Αναρωτήθηκα.

Δύσκολα. Γιατί σ’ αυτό το συλλαλητήριο έλειπε η ενότητα. Η ολοκληρωτική ενότητα. Απούσα η κυβέρνηση. Διχασμένες οι πολιτικές φιλοδοξίες μπροστά στην εθνική συνείδηση. Οι αναρχικοί και οι κακόβουλοι κηλιδώνουν την οικία του Μίκη, προσπαθώντας να τον φοβίσουν και να οπισθοχωρήσει. Η κουκουλοφόροι προκαλούν ταραχές στα προάστια του συλλαλητηρίου. Όταν το παρακολουθούν εκατομμύρια ανά τον κόσμο. Όταν κανένα τηλεοπτικό κανάλι  (ευτυχώς το παρακολούθησα από το Αχελώος, συγχαρητήρια) δεν το δίνει ζωντανά, όταν αφιερώνει δύο ώρες για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Θα φθάσουμε τους στόχους μας (το μέλλον), διαμέσου του παρόντος (τι κάνουμε σήμερα) στηριζόμενοι στο παρελθόν (στα μεγαλεία και την δεξαμενή του).

(του Β. Παπαχρήστου)

sfeva.gr

«Οι Αλβανοί διαχρονικά δεν τηρούν τις συμφωνίες με την Ελλάδα…»

«Νομίζω ότι έχουν γίνει πάρα πολύ σημαντικά βήματα στο θέμα της Αλβανίας. Ένα θέμα, σας θυμίζω, που είναι άλυτο εδώ και εβδομήντα χρόνια, με πολλές πτυχές. Και πιστεύω ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα. Έχει ήδη διανυθεί πάρα πολύ μεγάλη απόσταση», είπε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ενημερώνοντας τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα για τα εθνικά θέματα μετά τις συναντήσεις που είχε στο Νταβός της Ελβετίας.

O κ. Τσίπρας ενημέρωσε επίσης τους πολιτικούς αρχηγούς ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη ομαλοποίηση και αναβάθμιση των ελληνο-αλβανικών σχέσεων.

«Είμαστε επομένως έτοιμοι για μια στρατηγική συμφωνία Ελλάδας – Αλβανίας που θα επιλύσει τις κρίσιμες διαφορές και θα οδηγεί στην προώθηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της γειτονικής μας χώρας»,  είπε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμα του για τα εθνικά θέματα, προσθέτοντας ότι: «Στο ζήτημα αυτό φαίνεται εξάλλου ότι διαμορφώνεται μια ευρύτερη πολιτική συναίνεση, την οποία δεν μπορώ παρά να καλωσορίσω».

Στη συνάντηση Τσίπρα – Ράμα την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου στο Νταβός συζητήθηκαν σημεία που απομένουν για υπογραφή συμφωνίας καθώς και τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο, ενώ συμφωνήθηκε επικείμενη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Αλβανία.

Δ. Περδίκης: Καμία αισιοδοξία για πρόοδο στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις

«Έχουν γίνει πολλές συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας κατά το παρελθόν, οι όποιες όμως δεν έχουν τηρηθεί από την αλβανική πλευρά», δήλωσε στο Κανάλι Ένα ο πρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου Δημήτρης Περδίκης, εκφράζοντας απαισιοδοξία για πραγματική πρόοδο στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις.

«Η Αλβανία διαχρονικά προσπαθεί να πάρει ότι μπορεί από την Ελλάδα με συμφωνίες και αυτό που βλέπουμε συνεχώς είναι ότι η Ελλάδα υλοποιεί αυτά που έχει υποσχεθεί αλλά η Αλβανία δεν υλοποιεί αυτά για τα οποία έχει αναλάβει υποχρέωση. Γι’ αυτό λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προσέξει πάρα πολύ γιατί η αλβανική στήνει πάρα πολλές παγίδες στις οποίες πέφτει η Αθήνα και εν συνεχεία δεν καταλήγουμε σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα», σημείωσε ο κ. Περδίκης.

Παράλληλα ανέφερε τα ανοικτά θέματα που υφίστανται μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας: «Υπάρχει το πογκρόμ εις βάρος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, υπάρχουν θέματα εκπαιδευτικά, είναι το θέμα των άταφων Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν στη Βόρειο Ήπειρο το 1940 – ΄41 και πολλά άλλα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν λυθεί εάν η Αλβανία είχε την καλή διάθεση. Δεν είμαι όμως αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν».

Ο πρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου με αφορμή την έναρξη της διαδικασίας ανεύρεσης και περισυλλογής των οστών των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν ηρωικά κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σχολίασε ότι, «Μία ανάλογη διαδικασία είχε ξεκινήσει και πριν από δώδεκα χρόνια, η οποία ενώ προχωρούσε άρχισαν να μαζεύονται κάποιοι, κατά τη γνώμη μου εγκάθετοι, οι οποίοι φώναζαν “μας παίρνουν τα οστά των προγόνων μας” και κάτι άλλα παρόμοια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ολόκληρο θέμα και τελικά να σταματήσει η προσπάθεια άδοξα».

Όπως εκτίμησε, «Χρειάζεται μεγάλη προσοχή από την ελληνική πλευρά η οποία θα πρέπει να διπλοελέγχει αυτά που κάνει σε σχέση με την Αλβανία. Θα μπορούσε να γραφτεί ένα ολόκληρο βιβλίο με τις διαχρονικές γκάφες των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στη γειτονική χώρα ήδη από το 1935 με το Σχολικό Ζήτημα και ακόμα περισσότερο με τις συμφωνίες με τις οποίες η Αλβανία δεσμεύθηκε να σεβαστεί τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό».

Ο κ. Περδίκης αναφέρθηκε επίσης στο πως ερμηνεύουν οι Αλβανοί την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην επικράτεια τους: «Όταν για παράδειγμα η Αθήνα διαμαρτύρεται για την καταπάτηση των περιουσιών των κατοίκων της Χιμάρας, τα Τίρανα θα απαντήσουν ότι στην Χιμάρα δεν υπάρχουν Έλληνες και ότι εκεί ζουν μόνο Αλβανοί».

Τέλος υπογράμμισε ότι, «Είναι καθαρά διαφορετική η οπτική γωνία από την οποία βλέπουν οι Αλβανοί τα διμερή ζητήματα και έτσι παγιδεύεται η Ελλάδα. Ειδικά όταν αναλαμβάνουν άτομα που δεν γνωρίζουν καλά τα θέματα αυτά, όπως ενδεχομένως ο πρωθυπουργός, ο οποίος φοβάμαι ότι θα παγιδευτεί και ο ίδιος».

Κανάλι Ένα

Οι Βορειοηπειρώτες Οπλαρχηγοί του Μακεδονικού Αγώνα (1904-1908)

Ο Σπυρομήλιος
με τη στολή του Μακεδονομάχου
το 1905

Στις αρχές του 20 αιώνα, η Μακεδονία συγκλονίστηκε από φοβερές συγκρούσεις. Οι Βούλγαροι αφού προσάρτησαν την Ανατολική Ρωμυλία, έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τη Μακεδονία.

Ένοπλα τμήματα άτακτων ( κομιτατζήδες), που καθοδηγούσαν Βούλγαροι αξιωματικοί εισέβαλαν στη Μακεδονία και άρχισαν να προπαγανδίζουν την αυτονόμησή της.Ο κίνδυνος να επικρατήσουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία ήταν μεγάλος. Ο ελληνικός πληθυσμός βρέθηκε σε δύσκολη θέση και άρχισε να κινείται. Δεν άργησε και η βοήθεια από την Ελλάδα. Σώματα εθελοντών εισήλθαν στο έδαφος της Μακεδονίας. 

Οι Έλληνες αγωνίστηκαν κατά των Βουλγάρων, σύγχρονα αντιμετώπιζαν και τους Τούρκους. Οι ελληνικοί πληθυσμοί πήραν θάρρος, οργανώθηκαν σώματα από ντόπιους εθελοντές. Θρυλικός καπετάνιος στους Μακεδονικούς Αγώνες αναφέρεται ο Παύλος Μελάς, ο οποίος κατατρόπωσε τους Βούλγαρους. 

Στον Μακεδονικό Αγώνα (1904 - 1908) συμμετείχαν και πολλοί Ηπειρώτες από τα μέρη της Ηπείρου που από το 1913 με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας θα πέρναγαν στο αλβανικό κράτος που από τότε ονομάστηκαν Βόρειος Ήπειρος.

Ο Σπύρος Σπυρομήλιος από τη Χιμάρα συμμετείχε από πολύ νωρίς στο «Μακεδονικό Κομιτάτο» ως Υπομοίραρχος της Χωροφυλακής επιτυγχάνοντας αρχικά την στρατολόγηση αρκετών Κρητικών ενώ τον Σεπτέμβριο του 1904, από κοινού με άλλους αξιωματικούς τοποθετήθηκε στο ελληνικό γενικό προξενείο Θεσσαλονίκης ως κλητήρας ή ειδικός γραφέας με το ψευδώνυμο Σουρής. 

Τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι αξιωματικοί επωμίστηκαν την οργάνωση επιτροπών αγώνα στις πόλεις και στην ύπαιθρο της Μακεδονίας, τον ορισμό πληροφοριοδοτών, μεταφορέων κλπ, την παραλαβή και την διανομή του οπλισμού όπως και τη διενέργεια ομιλιών προς τόνωση του εθνικού φρονήματος των ελληνικών πληθυσμών. Αργότερα, ανέλαβε τον συντονισμό του σώματος των Κρητικών Κατσίγαρη και Παπαμαλέκου που δρούσαν στην περιοχή του Κιλκίς όπως και την έγκαιρη μισθοδοσία των ενόπλων καθώς και όσα ζητήματα προέκυπταν από τη δράση τους.

Τον Ιανουάριο του 1905, ο Σπυρομήλιος και οι υπόλοιποι αξιωματικοί, αναχώρησαν για την Ελλάδα με σκοπό να οργανώσουν νέα ένοπλα σώματα και την 28η Απριλίου, φέροντας το ψευδώνυμο Αθάλης Μπούας, αποβιβάστηκε στις ακτές της Πιερίας ηγούμενος ομάδας 35 ενόπλων και κινήθηκε από κοινού με το ισάριθμο σώμα του Κωνσταντίνου Μαζαράκη προς τα Πιέρια Όρη.

Στις 5 Μαΐου τα δύο ένοπλα σώματα καθώς και το ολιγάριθμο του Κατσίγαρη, έδωσαν μάχη με οθωμανικές δυνάμεις στο χωριό Σιαμπανίτσα με αποτέλεσμα των τραυματισμό τεσσάρων ανταρτών. Λίγες ημέρες αργότερα, οι δύο ομάδες χωρίστηκαν και το σώμα του Σπυρομήλιου ( στο οποίο είχε προσκολληθεί και αυτό του Κατσίγαρη ) κατευθύνθηκε προς τον τομέα ευθύνης του που ήταν κυρίως η Αριδαία και οι Πρόμαχοι Πέλλας και δευτερευόντως το Μορίχοβο και το Πάικο.

Η κίνηση όμως του σώματος έγινε αντιληπτή από Βούλγαρους κατοίκους του χωριού Πάτημα ή Πατατσί, έτσι, την ίδια νύχτα, κατέφθασαν στο σημείο πολυάριθμες ομάδες κομιτατζήδων και ξέσπασε μάχη κατά την οποία ο Σπυρομήλιος τραυματίστηκε στο αριστερό πόδι με αποτέλεσμα να διακομιστεί από τους άνδρες του σε οικία στο Βλάδοβο ενώ αργότερα νοσηλεύτηκε για τρεις ή τέσσερις μήνες στην Νάουσα. Μετά την αποθεραπεία του επέστρεψε στην Αθήνα. Ενδιάμεσα, οι περισσότεροι από τους άνδρες του προσχώρησαν στο σώμα του Εμμανουήλ Κατσίγαρη.

Στο Μακεδονικό Αγώνα του 1904 - 1908 το παρών έδωσε επίσης ο Εξαίρετος Οπλαρχηγός της Ηπείρου Θύμιος Λιώλης.
Ο εγγονός ενός εκ των αδελφών του Θύμιου Λίωλη, Χρήστος Λιώλης, γράφει τα εξής:

"Πρώτος ο Καπετάνιος στο πλευρό του θρύλου της Μακεδονίας, Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, όπου τον κάλεσε κοντά του να αγωνιστούν εναντίον των Βουλγάρων κομιταζήδων και Τούρκων το 1904-1909, αν και η Ήπειρος είχε τις δικές της περιπέτειες. 

Το προσωπικό της ενδιαφέρον έδειξε και τον θαύμασε η Βασίλισσα Όλγα όταν τραυματίστηκε στους Μακεδονικούς Αγώνες και τον επισκέφτηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παλικάρια του Μελά".


Με τα σώματα του Παύλου Μελά πολέμησαν και οι παρακάτω Διβριώτες: 

Βασίλης Γκουβέλης (καπετάν Δίβρας)
Λάμπης Ζιάγκας
Μήτσιος Κούρης
Ζήσος Πίσιαλας
Πέτρος Πίσιαλας
Νικόλας Χαρμπάτσης
Σταύρος Ροκανάς 

Ο Βασίλης Γκουβέλης γεννήθηκε στη Δίβρη το 1857. Ο πατέρας του λεγόνταν Αναστάσης. Ήταν από τους μεγαλύτερους πατριώτες που ανέδειξε η Βόρεια Ήπειρος. Εφτά (7) χρόνια πολεμούσε στον αντάρτικο πόλεμο των Ελλήνων με τους Βούλγαρους και οι γονείς του δεν ήξεραν αν ζει η αν είχε σκοτωθεί. Αρχηγός του σώματος στο οποίο έπαιρνε μέρος ήταν κάποιος Βασίλης Σάββας, ενώ υπαρχηγός ο Βασίλης Γκουβέλης. Μετά το θάνατο του Σάββα έγινε αυτός αρχηγός.

Ανέκδοτες ιστορίες γύρω από τον καπετάν Δίβρα.

• … Ένας τσέλεγκας βλάχος τον καλούσε στα τραπέζια, φαγοπότι,
γάλα, κρέατα. Δυσκολεύτηκαν τα πρόβατα το Μάρτη και ψόφησαν μερικά.
-Είμαι χάλια καπετάν Δίβρα,- του είπε, δεν έχω χορτάρι.
-Για πού το ’χεις!
-Δεν μ’ αφήνουν οι Βούλγαροι, με πελεκάνε.
-Πως είπες; Πώλυσ’ τα πρόβατα αύριο μέσα!
-Θα χάσω τα πρόβατα.
-Αν θα χαθεί ο καπετάν Δίβρας.
Με το πώλυμα, μπαμ οι Βούλγαροι. Διαταγή στο σώμα, με τα μαχαίρια, με τα ντουφέκια, με τις λόγχες, τους πελέκησαν τους βούλγαρους.
-Μ’ έσωσες καπετάν Δίβρα…. Υποχρεώθηκε μετά αυτός.

• …Ο πατέρας του Αντώνη Λάγιου, ο Λάμπης μαζί με το Σταύρο Βασίλη από το Δεκατρείς ξεκινάνε για την Πόλη (Κωνσταντινούπολη).Στην Αθήνα κάνουν στάση στο καφενείο του Διβριώτη Χρήστου Πάντου. Φορούσαν απ’ ένα ταλαγάνι παλιό, φτώχεια τότε και καθίσανε στο τραπέζι. Στο καφενείο μπήκε σε λίγο ο καπετάν Γκουβέλης ή καπετάν Δίβρας, με το σώμα του. Πάνει στο γραφείο, γυρίζει, πληρώνει τα παλικάρια του αδρά όλο χρυσό, τζάμπα φαγοπότι, ντύσιμο…Το στρώνουν μέσα όλο γλέντι. Το Λάμπη, τον είχε γαμπρό στην 3η ξαδέρφη, αλλά δεν τον γνώρισε. Ούτε και ο Λάμπης. Εκεί που τραγουδούσαν άρεσε το τραγούδι σε έναν αγά από το Φιλιάτι, μπήκε στο καφενείο δεν ήβρε τραπέζι και έβαλε καρέκλα στο τραπέζι του Λάμπη Λάγιου, του έριξε χαστούκι και του είπε:
-Σηκωθείτε απ’ αύτου!
Σηκώθηκαν και έκατσαν και φρικάζονταν. Τους είδε ο Καπετάν Δίβρας, λέει του Χρήστου εκεί που τον σέρβιρε γι’ αυτούς τους δύο, ποιοι είναι.
-Μαύρε Βασίλη, για αυτό δεν τους δίνεις γνωριμία;
-Τι;
-Αυτός είναι ο γαμπρός σου.
-Ποιος;
-Ο Λάμπη Λάγιος.
-Ο άλλος;
-Ο Σταύρο Βασίλης από το Δεκατρείς.
-Αυτός που τον χαστούκισε;
-Αγάς από το Φιλιάτι.
Ένα σήκωμα κάνει, όπως είχε την βίτσα, πάνει τρακ, τρακ εκεί.
-Δεν βαρούνε έτσι οι κολιάκοι! Βαρούν έτσι, όπως θα σε βαρέσω εγώ!
Έναν κλίτσιο στο κεφάλι, άλλο κλίτσιο και του μπαίνει…..βάτε, βάτε. Βου τα αίματα του αγά.
-Μαύρε Βασίλη,- του είπε ο Χρήστος. Τι έκανες;
-Φεύγα,- του λέει, γιατί θα σε κάνω και σένα σαν τούτον.
Πάει η αστυνομία, αλλά δεν είχε δικαίωμα, ήταν αρχηγός. Του έκαναν αναφορά και τον κάλεσε ο τμηματάρχης του:
-Καλά, μω καπετάν Δίβρα, εμείς σε έχουμε να μας απελευθερώσεις, όχι να μας σκοτώσεις!
-Πως είπες- του είπε, στο διάολο εσύ και τα γράδα σου, έχω εφτά χρόνια που πολεμάω για αυτά τα αδέρφια και δεν ξέρει αν ζω, μάνα και πατέρας και ήρθε το κολιάκι από το Φιλιάτι να μου χτυπήσει εμένα το γαμπρό μπροστά στα μάτια μου;
Δε φοβόνταν τίποτα, ήταν ανθρωποφάγος, παλικάρι.


*…..Μετά από την συνθηκολογία με τους Βούλγαρους ο Βασίλης γύρισε στη Δίβρη. Παντρεύτηκε μια γυναίκα από τη Δρόβιανη, Λένη τη λέγανε. Στη Δίβρη είχαν χαμηλό σπίτι, η Λένη δεν έκανε στη Δίβρη, γι’ αυτό τον πείρε στη Δρόβιανη, εκεί άνοιξε καφενείο

….Μετά από καιρό ο τσέλεγκας, ο Σιδέρης, μαζί με άλλους βλάχους από τα λιβάδια της Λαμίας, κατέβηκαν στα λιβάδια της Δίβρης και έβαλαν κονάκι στο μοναστήρι στον Αη Νικόλα ,στην αρχή. Μεμιάς, χάλεψε τον καπετάν Δίβρα. Δεν τον έβρισκε στο χωριό.
Βάρτου, μπήξτου, τίποτα. 

–Μωρέ, -τους λέει, ένας που ήταν στη Μακεδονία 7 χρόνια και πολεμούσε.
Ωπ., τους πάει στη γνώμη. Τέλος, του λένε είναι γαμπρός στη Δρόβιανη.
-Δεν έχει κανέναν δικό του εδώ;
-Έχει έναν γαμπρό εδώ, από αδερφή.
-Ειδοποιήστε τον να ’ρθει να μ’ ανταμώσει.
Λένε του πάππου Νάσιου. Πάνει τούτος βράγκ, βράγκ μ’ ένα παλτό μαλλίκοβο. Τον χαιρετάει.
-Γαμπρός του καπετάν Δίβρα είσαι;- του λέει.
-Ναι, κατάλαβες τι γίνεται.
Σφάξιμο, φαγοπότι, Του σφάζει ένα τραί, ένα βαρέλι τυρί, βούτυρο, μαλλί.
-΄Θα τα πας στο σπίτι και θα’ ρθεις. Ένα μουλάρι εσύ, ένα άδειο. Θα πας στη Δρόβιανη να μου φέρεις τον καπετάν Δίβρα.
Ένα ο Νάσιος και στη Δρόβιανη
-Που’ σαι ωρέ Βασίλη, του λέει, ήρθε ένας τσέλιγκας Σιδέρης που είχες κάνει μαζί και σε χαλεύει φιρί-φιρί.
-Έρθε ο Σιδέρης στη Δίβρη;
-Ναι.
-Που;
- Στο μοναστήρι.
Ένα ο Βασίλης καβάλα στο μουλάρι και στη Δίβρη. Μια βδομάδα σφάξε, φάε. Τον κινάει με μαλλί, βούτυρο και τον πάει στη Δρόβιανη… 

O Καπετάν Δίβρας απεβίωσε από φυσικό θάνατο στη Δρόβιανη το 1944

*…Και τα παιδιά που έβγαλε, όλα της τριχιάς. Είχε τέσσερα παιδιά. Τον Λευτέρη, το Στέφανο, το Θεμιστοκλή και τον Αναστάση. Ο Λευτέρης ήταν δάσκαλος, διορίστηκε αρχηγός της ένοπλης ομάδας των ριζών το 1943, μετά πήγε στις εθνικές ομάδες του Ζέρβα, Τέλος υπήρξε γραμματέας της Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα Ιωαννίνων. Πέθανε το ‘90.

Ο Στέφανος τέλειωσε Στρατιωτική Σχολή στην Κέρκυρα. Κάποια φορά καθώς ερχόνταν να δει τους δικούς του έπεσε στα χέρια ληστών οι οποίοι τον βασάνισαν μέχρι που πέθανε. 

Ο Αναστάσης δούλευε ενάντια στο Κόμμα και οι κομμουνιστές παρτιζάνοι τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν άγρια, του έσκισαν τα κρέατα με τα μαχαίρια και του έριξαν αλάτι στις πληγές του. Μετά τον έδεσαν σ’ ένα δέντρο όπου βρήκε φρικτό θάνατο. 

Ο Θεμιστοκλής κι αυτός παρτιζάνος, αρρώστησε από τη στενοχώρια του και πέθανε.

(Για τον Καπετάν Δίβρα τα στοιχεία από τον χρήστη "Bουνίσιος" από το φόρουμ του www.neb.gr)

Ράμα: Ο Κοτζιάς δεν άκουσε καλά, το «τσάμικο» υπάρχει είναι στο τραπέζι

Προκλητικός εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Έντι Ράμα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην αλβανική τηλεόραση, υποστηρίζοντας ότι το “τσάμικο” ζήτημα είναι από τα πλέον προβληματικά ζητήματα στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και αξιώνοντας παράλληλα την ανέγερση μνημείου για τους τσάμηδες στην Ήπειρο.

Ο αλβανός πρωθυπουργός έκανε λόγο για διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με την Ελλάδα και μίλησε για «κινήσεις σκακιού». Ειδικότερα, για τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, σύμφωνα με τις οποίες δεν υφίσταται «τσάμικο» ζήτημα και ότι δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των δύο πλευρών, ο Ράμα διέψευσε τον Έλληνα ΥΠΕΞ, λέγοντας:

«Ο Κοτζιάς έχει ακούσει λάθος. Η αλβανική πλευρά διεκδίκησε έντονα να τεθεί το θέμα των Τσάμηδων στο τραπέζι. Το γεγονός ότι τελειώνουμε με τη συζήτηση για όλα αυτά τα τρία πράγματα που ήταν αδιανόητα, είναι κατόρθωμα της κυβέρνησής μας, εργαζόμαστε για αυτά εδώ και 3,5 χρόνια. Επιμένουμε στο δικαίωμα της ανάμνησης αλλά σε κινήσεις σκακιού. Δεν θέλουμε να βλάψουμε τα άλλα (θέματα). Δεν θέλουμε τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, αυτά που μας ανήκουν».

Επίσης, αναφέρθηκε και στο «δίκαιο αίτημα» των Τσάμηδων για την τοποθέτηση ενός μνημείου στην Ήπειρο ως «ανάμνηση».

«Θα επιμείνουμε γιατί αυτό είναι ένα αλβανικό ζήτημα. Η Ελλάδα έχει μια παράνοια, μια αυτό-φαντασία για τους δικούς της λόγους, ότι οι Αλβανοί έχουν εδαφικές αξιώσεις και αυτή η αξίωση έχει το όνομα «Τσάμηδες». Δεν έχουμε τέτοια αξίωση. Μιλάμε για αλβανούς πολίτες που στο παρελθόν είχαν περιουσία στο ελληνικό κράτος, μιλάμε για αλβανούς πολίτες που έχουν πικρές μνήμες και δικαίως ζητούν να θυμούνται», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας.

Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας: Απαράδεκτη η στάση του Ν. Κοτζιά στο Βορειοηπειρωτικό

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 29η Ἰανουαρίου 2018

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ

ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

«Δέν ξέρει κανείς ἄν πρέπῃ νά γελάσῃ ἤ νά κλάψῃ, μέ τά ὅσα διαδίδουν διάφοροι φιλοκυβερνητικοί παράγοντες σχετικά μέ τίς Ἑλληνοαλβανικές σχέσεις. 

Ἔτσι: Α) Πανηγυρίζει ἡ Κυβέρνηση, διότι, λέει, ἡ Ἀλβανία ἐχορήγησε τήν ἀλβανική ὑπηκοότητα στόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἀναστάσιο. Ἀλλά αὐτό ἦταν αὐτονόητο καθῆκον τῆς κυβερνήσεως τῆς γείτονος πρός τόν ἄνθρωπο αὐτό. Διότι ὅταν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ ἀνέθεσε τήν ποιμαντορία τῆς ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας, ποιά ἐκκλησία ὑπῆρχε ἐκεῖ; Ὅλα ἦταν στάχτες, ὅπως τά εἶχε μεταβάλει ἡ κομμουνιστική λαίλαπα τοῦ Ἐνβέρ Χότζα καί τοῦ Ραμίζ Ἀλία. Ὅμως, ὁ Μακαριώτατος κ. Ἀναστάσιος, ξεκινῶντας ἀπό τό μηδέν κατώρθωσε νά πετύχῃ μέχρι σήμερα τό θαῦμα τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς γείτονος, παρά τήν ποικιλότροπη ὑπονόμευση τοῦ ἔργου του ἀπό ἐξτρεμιστικούς κύκλους, ἀλλά καί ἀπό τήν ἴδια τήν ἀλβανική Κυβέρνηση. Καί τώρα, μετά ἀπό τά συχνά πισωγυρίσματά της, ἡ Ἀλβανία χορηγεῖ στόν Ἀρχιεπίσκοπο τήν ἀλβανική ὑπηκοότητα. Ἀλλά αὐτό δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως σχέση μέ τόν Βορειοηπειρωτικό Ἑλληνισμό. Ἐκτός κι’ ἄν ἡ πονηρή γειτόνισσά μας ζήτησε ἀπό τήν Ἑλλάδα κάποιο ἀντάλλαγμα … Ὅμως, ἡ Ἑλληνική διπλωματία, ἐπειδή εἶναι «σεμνή», δέν ἔχει κάνει, μέχρι στιγμῆς, οὐδεμία σχετική ἐνημέρωση …

Β) Ἀκόμη καί γιά τήν ἐκταφή τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων τοῦ ἔπους 1940-41 πανηγυρίζει ἡ Κυβέρνηση. Ἄν, ὅμως, αὐτό γίνεται μετά ἀπό ἑπτά (7) ὁλόκληρα χρόνια, ἀφ’ ὅτου ἡ Ἀλβανία ὑπέγραψε τήν σχετική ἀπόφαση, εἶναι φανερό, ὅτι ἡ Ἑλλάδα παρακαλοῦσε ὅλα αὐτά τά χρόνια τήν γείτονα, κι’ αὐτή μόλις τώρα, εὐδόκησε νά δώσῃ τήν συγκατάθεσή της! Ἄφεριμ … Εἶναι, ὅμως, καιρός ἡ Ἑλλάδα νά ζητήσῃ νά γίνῃ στρατιωτικό κοιμητήριο καί στήν Κορυτσᾶ. Ἄς τό τολμήσῃ. Διαφορετικά, ἄς ἀφήσῃ τούς κομπασμούς γιά τήν δῆθεν «ὑπερήφανη» ἐξωτερική πολιτική της.

Ἀλλά, μιᾶς κι’ ὁ λόγος μᾶς φέρνει στήν Κορυτσᾶ, πρέπει νά ποῦμε ὅτι μᾶς προκάλεσε λύπη καί ἀγανάκτηση ἡ πληροφορία ἀπό ἔγκυρη καί ἀπολύτως ἀξιόπιστη πηγή, ὅτι ὁ Ἕλληνας ΥΠΕΞ κ. Κοτζιᾶς, κατά τήν πρόσφατη τριήμερη ἐπίσκεψη στήν Ἑλληνική αὐτή πόλη, δέν καταδέχτηκε νά δῇ καί νά συνομιλήσῃ μέ Βορειοηπειρῶτες τῆς Κορυτσᾶς. Γιατί ὅμως; Μήπως τυχόν αὐτή ἦταν ἀπαίτηση τῶν Ἀλβανῶν «φίλων» του; Καί μήπως στόν βωμό τῆς … «καλῆς θελήσεως» τῆς Ἀλβανίας ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα ἀπαξιώθηκε τό Ἑλληνικό Βορειοηπειρωτικό στοιχεῖο τῆς ἱστορικῆς πόλεως; Πάντως ὅπως καί νἄχῃ τό πρᾶγμα, διαμαρτύρομαι ἐντόνως γι’ αὐτή τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τοῦ κ. Κοτζιᾶ.

Ἄν μέ τέτοια καμώματα (ὅπως βλέπουμε καί γιά τό «Σκοπιανό», δυστυχῶς) προσπαθεῖ ἡ Κυβέρνηση νά δημιουργήσῃ (ἀλλοίμονο!) «σχέσεις καλῆς γειτονίας» μέ τήν ἀδιόρθωτη Ἀλβανία, εἶναι μακρυά νυχτωμένη. Γι’ αὐτό, οἱ ἴδιοι οἱ Βορειοηπειρῶτες καί ὅσοι τούς ἀγαποῦν εἰλικρινά, ἄς παραμένουν ἄγρυπνοι. Γιατί οἱ καιροί τρέχουν. Ἄς προσέχουν μέ τεταμένη τήν προσοχή. Γιά τήν σωτηρία τῆς Βορείου Ἠπείρου, τῆς προαιώνιας αὐτῆς Ἑλληνικῆς Γῆς. Καί μή ξεχνᾶνε ὅτι καί οἱ «Τσάμηδες» παραμονεύουν νά ἐπιστρέψουν στόν τόπο τῶν ἐγκλημάτων τους».   

                                                                                                         

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)