Πολλές αφετηρίες, καμιά αφετηρία

του Π. Τσακίρη

Όσο όμορφα και αν ηχεί στα αυτιά μας η έννοια της λέξης ‘‘αφετηρία’’, είναι αλήθεια πώς η κατάχρηση που υπέστη στα πολιτικά πράγματα του ομονοιοκεαδίτικου Ανώτατου Σοβιέτ Ντούλε αποτελεί ανεπανόρθωτο γεγονός. Κατάχρηση η οποία αδειάζει πλέον το νόημά της, διότι ο λαϊκισμός είναι σύμφυτος των πολιτικών ενεργειών Ντούλε, ισοπεδωτικός των αφορμών της, ματαιώνει τη δράση, παραλύοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμά της. 
Έτσι ακούγεται ουτοπικό, αφελές, άσχετο, εξωπραγματικό, το εγχείρημα μιας καινούργιας αφετηρίας στα πολιτικά πράγματα του τόπου υπό την αιγίδα της παρούσης ομονοιοκεαδίτικης ηγεσίας, όπως το επιχειρεί ο νεόκοπος υποψήφιος βουλευτής Α. Πούλης. Έχει όμως και ο λαϊκισμός διαβαθμίσεις ποιότητας, διαφοροποιήσεις ως προς την πολιτική του σοβαρότητα, την ιστορική του φορά, μια πολιτική σκηνή όπου οι αντιπαραθέσεις λαμβάνουν δράση με αποκλειστικότητα ορθολογικών επιχειρημάτων. 

Δεν είναι της παρούσης να ισοπεδώσω έναν νέο, ο οποίος εισέρχεται καταστρατηγούμενος στα πολιτικά πράγματα από τον κ. Ντούλε, εστιάζοντας στη θεατή πλευρά με παράδοξο τω τρόπω της τοπικής κωμικότητας και χοντροκοπιάς. Το βέβαιων, ο πολιτικός μας χώρος αν μη τι άλλο χρειάζεται το δικό του οξυγόνο, τους ανθρώπους των γραμμάτων, τους επιστήμονες, οι οποίοι δεν καταθέτουν στο ομονοιοκεαδίτικο Ανώτατο Σοβιέτ, αριστεία, επιστημονικές διακρίσεις, αλλά στα υπηρεσιακά συμβούλια, στα πανεπιστήμια για αξιοποίηση. Στον πολιτικό χώρο καταθέτει πολιτικές προτάσεις. 
Μιλάμε για αφετηρία μεταρρυθμίσεων αλλαγής, που φυσικά μένουν σε χαρτιά πεταμένα στον κάλαθο των αχρήστων, οι οποίες στην προκειμένη λαμβάνουν ρήτρα διαθέσεων εφηβικών εξάψεων. Πολλές αφετηρίες, καμιά αφετηρία. Αυτό μας απέδειξε αμείλικτα σε όλη του τη μακριά σταδιοδρομία ο κ. Ντούλες στην πρωτοκαθεδρία του πολιτικού βίου του τόπου. Άλλωστε, η πολιτική του δράση είχε μία συνιστώσα: τα πολιτικά παζάρια με τα κυβερνώντα κόμματα για τη διασφάλιση προσωπικών συμφερόντων και της πελατείας, της παρέας, όπως και το δαιμονισμό επίπληξης κάθε άλλης φωνής, εξουδετέρωσης κάθε τάσης δημοκρατικότητας, εξολόθρευσης του διανοητικού ιστού, αποψιλώνοντας το πολιτικό τοπίο, στο οποίο παρέμειναν οι ‘‘πιστοί’’ στρατευμένοι ημιμαθείς. Τουτέστιν, κάθε δημοκρατική λειτουργία, συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων συγκεντρώθηκε στα χέρια του ενός. Σκέτος αυταρχισμός. 
Εξάλλου, ενόσω με τέτοια προίκα γνώσεων, θα έπρεπε να είχατε αναγνώσει όλα αυτά και πώς, τις καίριες ευθύνες για τα πολιτικά πράγματα, την συντήρηση μιας κατάστασης επιθανάτιου βρόγχου, του ξεπουλήματος του τόπου, των ερημωμένων χωριών, τις αντικατάστασης της δημόσιας παιδείας με ΜΚΟ και επιδοτούμενα φροντιστήρια κτλ. τη φέρει ο ισόβιος ‘‘φέρελπις’’ ηγέτης και η ισόβια κλίκα.
Είναι έκδηλος ο εγωκεντρισμός στις εκκλήσεις ενότητας, όπως η απλουστευμένη ολιγωρία που διατυπώνεται ευχαριστώντας τον ηγέτη που σας προσέλαβε, εξουδετερώνοντας τις δημοκρατικές ζυμώσεις.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όλες οι ιδέες και διαθέσεις αφετηριών αλλαγής έχουν νοθευτεί, φαλκιδευτεί, τις έχουν πνίξει οι κοτζαμπάσηδες που ανέλαβαν τα ινία τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια, οι επιχειρηματίες, τις κουρέλιασαν οι εγωπαθείς αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες αρχαϊκών πολέμαρχων. Οι εκκλήσεις καινούργιας αφετηρίες γίνονται ακριβώς για να μην υπάρχει αφετηρία αλλαγής. Σκοπός δεν αποτελεί η ανατροπή του κατεστημένου ή έστω κάποιος μετασχηματισμός του, αλλά η στήριξή του, η σωτηρία ως έχει. Είναι άλλωστε ριζωμένα τα συμφέροντα και οι αφετηρίες στην προκειμένη λειτουργούν ως χρυσές εφεδρείες για τους φαύλους πολιτικούς. Στο μεταξύ η αφετηριακή ρητορεία αλλαγής καλά κρατεί στους στενοκέφαλους., συντηρητικούς, προοδευτικούς, διότι ο στόχος ήταν πάντοτε κάποιες ‘‘θεαματικές’’ επιπόλαιες αλλαγές, δίχως το σπέρμα μιας μεγάλης ΑΛΛΑΓΗΣ, οι οποίες θα απέτρεπαν την ΑΛΛΑΓΗ.
Η εφήμερη γενικευμένη κοινοτυπία δεν αποτελεί έναυσμα αλλαγής, όλα εκείνα που σήμερα είναι το ζητούμενο, τουναντίον δίδει διάρκεια στο κατεστημένο