Η ΑΛΒΑΝΙΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΖΗΤΗΣΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ;

Τὸ πρῶτο δεκαήμερο τοῦ περασμένου Μαρτίου, ὁ Πρόεδρος τῆς Γερμανίας κ.Γκάουκ ἐπραγματοποίησε ἐπίσημη ἐπίσκεψη στὴν Χώρα μας. Ἡ Ἑλλάδα τὸν δέχθηκε μὲ ἀγάπη καὶ μὲ τιμή. Βέβαια, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Παπούλιας ἐτόνισε στὸν ἐπίσημο ξένο τὸ χρέος τῆς Γερμανίας γιὰ τὶς τόσες καταστροφές, ποὺ ἐπέφεραν τὰ ναζιστικὰ Γερμανικὰ Στρατεύματα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς (1941-1944). Εἰδικώτερα, ὁ κ.Παπούλιας ἀναφέρθηκε στὴν λεηλασία τοῦ πλούτου μὲ τὸ ὑποχρεωτικὸ δάνειο ἀπὸ τὴν Τράπεζα, ἀλλὰ καὶ στὴν ἁρπαγὴ περιουσιῶν καὶ τῶν προϊόντων τῆς γῆς καὶ τῆς κτηνοτροφίας, ὅπως καὶ στὴν ἐκτέλεση χιλιάδων ἀθώων Ἑλλήνων καὶ στὴν πυρπόληση ὁλόκληρων χωριῶν. 

Σ᾿ἕνα ἀπὸ αὐτά, συγκεκριμένα στοὺς Λιγκιάδες Ἰωαννίνων, ὁ κ. Γκάουκ, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Ἕλληνα Ὁμόλογό του, ἔκανε ἐπίσκεψη στὶς 7 Μαρτίου. Οἱ Λιγκιάδες, κοντὰ στὴν πόλη τῶν ’Ιωαννίνων, ἐδοκίμασαν τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀπανθρωπία τοῦ Στρατοῦ Κατοχῆς, ἀφοῦ στὶς 3 Ὀκτωβρίου 1943, ἐσφαγιάσθηκαν 92 κάτοικοι καὶ ὅλα τὰ σπίτια πυρπολήθηκαν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔχει ἀνακηρυχθῆ «μαρτυρικὸ χωριό».

Στὸ μνημεῖο, λοιπόν, τῶν Λιγκιάδων ὁ Γερμανὸς Πρόεδρος, ἀφοῦ κατέθεσε στεφάνι, ἐδήλωσε συγκλονισμένος : «Τὰ ὅσα συνέβησαν ἐδῶ ἦταν κτηνώδης ἀδικία, καὶ μὲ αἴσθημα ντροπῆς καὶ πόνου ζητῶ ἀπὸ τὶς οἰκογένειες τῶν δολοφονηθέντων «συγγνώμη»…Σὲ τόπους, ὅπως αὐτὸς ἐδῶ, νοιώθω μιὰ βαθεία ἀναστάτωση καὶ μιὰ διττὴ ντροπή, γιατὶ ἄνθρωποι ποὺ μεγάλωσαν μέσα στὸν γερμανικὸ Πολιτισμό, μετατράπηκαν σὲ δολοφόνους». Βέβαια, ὁ κ. Γκάουκ γιὰ τὶς πολεμικὲς ἀποζημιώσεις εἶπε,ὅτι δὲν εἶναι στὴν ἁρμοδιότητά του, ὑποσχέθηκε ὅμως νὰ μεταφέρῃ τὸ σχετικὸ αἴτημα στὴν Χώρα του.

Καὶ ὁ μὲν Γερμανὸς Πρόεδρος ἐζήτησε συγγνώμη γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν ναζιστῶν συμπατριωτῶν του ἐκ μέρους τῆς Γερμανίας, γεγονὸς σημαντικό. Διερωτώμεθα, ὅμως : Δὲν θὰ ἔπρεπε καὶ ἡ Ἀλβανία νὰ ζητήσῃ συγγνώμη γιὰ ὅσα διέπραξε σὲ βάρος τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὄχι τέσσερα περίπου χρόνια, ὅσα διήρκεσε στὴν Ἑλλάδα ἡ Γερμανικὴ Κατοχή, ἀλλὰ σαράντα πέντε (45) ὁλόκληρα χρόνια ; Κατήργησε τὴν Θρησκεία του, ἀποσχηματίζοντας βιαίως τοὺς Ἱερεῖς καὶ ἐκτελῶντας κάποιους ἀπὸ αὐτούς, ἐνῷ τοὺς Ναούς, ὅσους δὲν ἐγκρέμισε, μετέβαλε σὲ στάβλους, Λέσχες, κινηματογράφους…

Φυλάκισε, γιὰ τὸ τίποτε, χιλιάδες Βορειοηπειρῶτες, ἐπειδὴ ἤθελαν νὰ μένουν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες, ἤ τοὺς ἔστελνε στὴν ἐξορία, ἀπ᾿ ὅπου ἀρκετοὶ δὲν ἐγύρισαν ποτὲ στὰ σπίτια τους καὶ στὰ χωριὰ τους. Ὑποχρέωσε τοὺς κατοίκους πολλῶν περιοχῶν νὰ μὴ μιλᾶνε Ἑλληνικά (π.χ. Χειμάρρα, Κορυτσᾶ). Πρὶν ἀπὸ τρία μόλις χρόνια δολοφονήθηκε ὁ Χειμαρριώτης Ἀριστοτέλης Γκούμας γιατὶ ἐπέμενε νὰ μιλάῃ Ἑλληνικά, δηλαδὴ τὴν μητρική του γλῶσσα. Παντοῦ εἶχε ἁπλωθῆ ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος, ἡ φτώχεια, ἡ πεῖνα, ὁ χαλασμός. Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ ξεχάσῃ τὰ τέσσερα παλληκάρια τοῦ Ἀλίκο, ποὺ δολοφονήθηκαν στὰ συρματοπλέγματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἦταν ζωσμένη ὅλη ἡ Ἀλβανία, ὅταν προσπάθησαν νὰ περάσουν στὴν Ἑλλάδα, καὶ τόσες ἄλλες ἀνάλογες περιπτώσεις ; Τὶ δὲ νὰ πῇ κανεὶς γιὰ τοὺς κακοποιοὺς καὶ γιὰ τὸ χασίς, ποὺ μᾶς «στέλνει»;

Γιὰ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἀλβανία δὲν ἐζήτησε συγγνώμη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, οὔτε μιὰ φορά. Κι’ὄχι μόνο αὐτά. Κωλυσιεργεῖ συστηματικὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς περισυλλογῆς τῶν ὀστῶν τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ποὺ ἔπεσαν κατὰ τὸ ἔπος τοῦ 1940-41. Ἐπὶ πλέον δέ, ἐνῷ χόρτασε ψωμὶ ἀπὸ τὴν Χώρα μας, συνεχῶς μᾶς συκοφαντεῖ, ἐνῷ παρασκηνιακῶς βάζει τοὺς «Τσάμηδες» νὰ διεκδικοῦν ἀνύπαρκτες περιουσίες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Νομίζουμε πὼς εἶναι πλέον καιρὸς ἡ Ἀλβανία νὰ ὑποχρεωθῇ νὰ ζητήσῃ συγγνώμη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μὲ εἰλικρίνεια. Μόνον ἔτσι μπορεῖ νὰ θεμελιωθοῦν σχέσεις φιλίας καὶ καλῆς γειτονίας μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν. Διαφορετικά, «οὐκ ἔσται παῦλα τῶν δεινῶν».

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»