Κάθε χωριό της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας έχει την ιστορία του, την προγονική κληρονομιά του, τους αγώνες και τις θυσίες του, το ανθρώπινο δυναμικό του. Πώς όμως αξιοποιούνται αυτά για το καλό του τόπου;
Στις σημερινές συνθήκες μερικά χωριά, όπως η Δερβιτσιάνη, η Λιβαδειά, το Αλύκο κτλ., εμπνέουν κάποια ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον. Όμως είναι λυπηρό που τα περισσότερα βιώνουν τη μοναξιά, την απογοήτευση, την αδιαφορία. Σ΄ αυτά η ζωή κυλάει μονότονη, πεζή. Και η κατάσταση αυτή εγκυμονεί ορατούς κινδύνους.
Παίρνοντας αφορμή από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, πρόσφατα, μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνον σε μερικά κεφαλοχώρια υπάρχει κίνηση και ζωή. Τα άλλα χωριά – μουδιασμένα και ναρκοθετημένα. Καμιά δραστηριότητα. Δεν μπορούσε ο πρόεδρος της κάθε μικρής κοινότητας ή ένας συνταξιούχος δάσκαλος ή ένας ακτιβιστής να υπενθυμίσει στους απλούς συγκατοίκους του τη διπλή αυτή γιορτή; Να πάνε στην εκκλησία, έστω και χωρίς παπά, και να ψάλουν όλοι μαζί το απολυτίκιο της ημέρας; Μετά να αναφερθούν σύντομα στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και στη λαμπρή επέτειο της Εθνικής Επανάστασης του 1821.
Να εγείρουν πρόποση και να γιορτάσουν κάπως εντός των δυνατοτήτων τους; Δεν μπορούσε ένα στέλεχος ή διανοούμενος, με πρωτοβουλία του, να πάει, λ.χ. στην Κοσοβίτσα, στο Κρα, στην Τσάτιστα, στη Γράβα ή στη Λεσινίτσα; Οι ίδιοι οι κάτοικοι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να ευαισθητοποιούνται. Είναι σπαραξικάρδιο που σε τέτοιες μέρες συναντάς κάποιον γνωστό σου, μάλιστα ηλικιωμένο, και του λες: «Kαλημέρα και χρόνια πολλά, Αλέξη». Κι εκείνος σε κοιτάζει έκπληκτος και λέει: «Tι είναι σήμερα;»
Ίσως κανείς να δικαιολογεί την κατάντια μας αυτή λέγοντας ότι είναι λίγοι οι εναπομείναντες και τι μπορούν να κάνουν αυτοί. Όχι, κύριέ μου, έχει ανθρώπους σε κάθε χωριό που μπορούν να προσφέρουν πολλά, δεν υπάρχει,όμως, μερικές φορές η απαιτούμενη θέληση και επικρατεί κάποια αδιαφορία για τα κοινά και εθνικά προβλήματα. Και ένα άτομο ακόμη μπορεί να ταράξει τα νερά, ν΄ αλλάξει τα δεδομένα, να γράψει ιστορία και να επηρεάσει θετικά τις εξελίξεις. Ας μη λησμονούμε π.χ. τον αείμνηστο Θόδωρη Μπεζιάνη, που πριν φύγει απ’ τη ζωή, πήρε την πρωτοβουλία και άρχισε να περιοδεύει στα χωριά, να συνομιλεί με τους συμπατριώτες του και να αναδεικνύει, διαμέσου της εφημερίδας, τους ανθρώπους της προσφοράς για το γενικό καλό.
Γι’ αυτό χρειάζεται εγρήγορση, για να μη πέσουν τα χωριά μας στη λήθη και στο έλεος της τύχης. Όμως αυτό πραγματοποιείται:
Όταν όλοι και ο καθένας ξεχωριστά προσπαθεί να συσφίξει τις σχέσεις με τους συγκατοίκους του.
Όταν, συζητώντας με άλλους για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων, ρίχνει νερό στο κρασί του και συγκλίνει με τη λογική και την εμπειρία, αλάργα από τους δαίμονες της εποχής.
Όταν ακούει τη φωνή των πατέρων, των καλών προγόνων μας και δαμάζει τον εγωισμό και την ισχυρογνωμοσύνη του.
Όταν προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, με όσο μπορεί και απ’ όποιο μετερίζι κι αν βρίσκεται, με ανιδιοτέλεια και όχι συμφεροντολογικά.
Όταν ο εκλεγμένος και ο εξουσιαστής του τον βοηθάει εκ του σύνεγγυς, του συμπαραστέκεται και τον παροτρύνει στην όλη δράση του.
Όταν δίνει την ψήφο του στο ήθος, στην αρετή, στην πλατιά καρδιά, στο χαμόγελο, στη σεμνότητα.
Έτσι ο καθένας και όλοι μαζί να αναλάβουμε τις ευθύνες για να μην θρηνήσουμε αργότερα κι άλλες χαμένες πατρίδες.
Του Δημήτρη Παππά, αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Το όραμα»
από sfeva.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια τα οποία προσβάλουν και θίγουν πρόσωπα θα διαγράφονται.
Ανώνυμα μηνύματα που θα θίγουν επώνυμα άτομα θα διαγράφονται.
Σας προσκαλούμαι σε έναν διάλογο απόψεων και θέσεων για ένα καλύτερο μέλλων της ιδιαίτερης πατρίδος μας.