Καλλιτέχνης με ψυχή

(Ἀληθινὴ Ἱστορία)

 Ἦταν ζωγράφος. Ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας. Μεσήλικας, τὸν ἔκανα γύρω στὰ πενῆντα. Μὲ πρόσωπο λιοκαμένο. Ἀκουμποῦσε τὴν πλάτη του στὸν τοῖχο μιᾶς ἐρειπωμένης ἀρχοντκῆς οἰκίας κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. Εἶχε μπροστά του μιὰ μακρόστενη σανίδα καὶ ἅπλωνε ἥρεμα τὶς πινελιές του. Ἀποτελείωνε ἕνα ἡλιοβασίλεμα στὴ Σαντορίνη. Γύρω του ἡσυχία. Κανεὶς περαστικός.

Κοντοστάθηκα. Τὸν εἶδα καὶ τὸν θαύμαζα. Γιὰ τὴν ἡρεμία του. Τὴν ὑπομονή του. Εἶχε κρεμασμένα μὲ τάξη πάνω στὸν τοῖχο μικρὰ καὶ μεγάλα του ἔργα. Ὅλα                       ζωγραφισμένα μὲ λάδι πάνω σὲ καμβά. Καὶ μοσχοβόλαγαν ὅλα του τὰ ἔργα Ἑλλάδα. Γραφικὰ ἀκρογιάλια. Ἀρχαῖοι ναοί, βυζαντινὰ ἐκκλησάκια, μοναστήρια, δειλινά, τσολιάδες, κίονες ἰωνικοί, δωρικοί, λεβέντικοι χοροί, προσωπογραφίες ἀπὸ ἁγνὰ πρόσωπα παιδιῶν καὶ γερόντων μὲ σπινηθροβόλα μάτια γεμάτα δύναμη καὶ χάρη ἑλληνική. Ὅλα τὰ ἔργα ἐτούτου τοῦ ζωγράφου φανέρωναν ψυχὴ γεμάτη ἰδανικά.

 Ἀπόμεινα νὰ κοιτάζω καὶ νὰ θαυμάζω.

- Γιατί τόσο ἀπόμερα εἶσαι ; τοῦ εἶπα.

- Δὲν ἔχω ἄδεια. Δὲν μπορῶ νὰ βρίσκομαι στὸ κέντρο τῆς Πλάκας. Ἡ Ἀστυνομία θὰ μὲ διώξει. Μοῦ ‘παν πὼς μόνο ἐδῶ μπορῶ νὰ κάνω τὴ δουλειά μου ἥσυχα. Γιὰ τὸ μεροκάματο δουλεύω.

Ἄστραφταν τὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ καλλιτέχνη. Καὶ ἡ φωνή του ἔβγαινε χωρὶς παράπονο ἤ γογγυσμό.

- Ἀπὸ ποῦ εἶσαι ;

- Ἀπὸ τὸ Λεσκοβίκι τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἕλληνας εἶμαι, Ὀρθόδοξος καὶ πιστεύω βαθιὰ στὸ Θεό. Ἤξερα ἕναν ἅγιο Δεσπότη, τὸν Σεβαστιανὸ ἀπὸ τὴν Κόνιτσα. Αὐτὸς μᾶς ἀγάπησε, πάλεψε γιὰ τὸν τόπο μας, πέθανε γιὰ τὴ μαρτυρικὴ μας γῆ, ἦταν Ἅγιος Δεσπότης ...

Τὰ ‘λεγε τοῦτα τὰ λόγια μὲ συγκίνηση καὶ δάκρυσε. Καὶ εἶχε πλημμυρίσει καὶ ἡ δική μου καρδιὰ μὲ τὴν ἴδια συγκίνηση. Γιατὶ τὸν ἤξερα καλὰ τὸν Δεσπότη τὸν Σεβαστιανό. Καὶ κείνη τὴν ὥρα ζωντάνεψε μέσα μου ἡ μορφή του, τὸ ἔργο του, τὸ ἦθος του. Καὶ δὲν ἄντεξα νὰ μὴ φανερώσω στὸν ἄγνωστο αὐτὸ βιοπαλαιστὴ καὶ τὴ δική μου ἐμπειρία γιὰ τὸν ἴδιο σεβάσμιο Ἱεράρχη.

- Ἔχεις δίκιο, καλέ μου φίλε, κι ἐγὼ τὸν ἤξερα τὸν Σεβαστιανό. Ἦταν ὅλος μιὰ φλόγα Πεντηκοστῆς. Φλόγα ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Φλόγα ἀπὸ ἅγιο πατριωτισμό. Φλόγα ἀπὸ ἀγάπη γνήσια. Καὶ τὰ ‘δωσε ὅλα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Πατρίδα. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του...

Δὲν σχεδίαζα νὰ ἀγοράσω κάτι. Βιαστικὸς  ἤμουνα. Ὅμως τὴν ὥρα ἐκείνη εἶχα συναντήσει ἕνα σπάνιο ἄνθρωπο τοῦ ἁπλοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ μὲ εἶχε συγκινήσει. Γιατὶ συνέχιζε ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπιβιώνει στενόχωρα σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἀλλὰ νὰ ζεῖ μέσα στὴ φτώχεια του χαρούμενος καὶ αἰσιόδοξος.

 Καὶ ἐνῷ σκεπτόμουν αὐτά, ἔφερνα γύρα τὴ ματιά μου στὰ ἔργα του. Τὰ κοιτοῦσα ἕνα - ἕνα κι ἔψαχνα μὲ προσοχὴ νὰ βρῶ τὸ καλύτερο γιὰ μένα. Ἀλλὰ ὅλα συναγωνίζονταν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Κατέληξα σὲ ἕνα πανέμορφο ὁλόλευκο ἐξωκκλήσι ποὺ τὸ ἔπνιγε τὸ πράσινο καὶ εἶχε γαλάζιο τροῦλο μὲ σταυρὸ περίτεχνο στὴν κορυφή του.

- Πάρ΄ το, εἶναι ὡραῖο, μοῦ εἶπε. Εἶναι ἐκκλησάκι ἀπὸ τὴν Πάρο. Πάρ΄ το, εἶναι ὡραῖο τοπίο. Μοῦ τὸ ζήτησε καὶ ἕνας Μουσουλμάνος προχθὲς λέγοντάς μου:

- Θέλω ν’ ἀγοράσω αὐτὸ τὸ ὄμορφο ἐκκλησάκι, ἀλλὰ νὰ μοῦ ἀπαλείψεις τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὸν τροῦλο.

Καὶ ἐγὼ ἀγρίεψα  καὶ τοῦ λέω:

- Ἄνθρωπέ μου, ἐγὼ δὲν προδίδω τὴν πίστη μου. Μὲ τὸν σταυρὸ μεγάλωσα. Καὶ μὲ τὴν πίστη στὸ Θεὸ θὰ πεθάνω ...

Κείνη τὴ μέρα εἶχα χάσει τὸ μεροκάματό μου, εἶχα ὅμως κερδίσει στὴν ψυχή μου μιὰ ἀπερίγραπτη χαρά, γιατὶ εἶχα ὁμολογήσει τὴν πίστη μου. Ἔχασα τὰ 40 Εὐρώ. Κέρδισα ὅμως ἕναν ὁλόκληρο παράδεισο εἰρήνης μέσα μου.

Σὲ λίγο κρατοῦσα τὸν πολύτιμο πίνακα. Μέσα σ’ αὐτὸν κρυβόταν μιὰ ψυχὴ ἀλύγιστη σὰν γρανίτης καὶ ἕνα φῶς τόσο καθαρὸ σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἔκρυβαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἐλεύθεροι ραγιάδες ποὺ κατοικοῦσαν στὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ συντηροῦσαν ἀναμμένη τὴ φλόγα τῆς Πίστεως καὶ τὴν μετέδιδαν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ γιὰ νὰ φθάσει μέχρις ἐμᾶς ...

      Τὸ βράδυ κρέμασα τὸν πίνακα στὸ ὑπνοδωμάτιό μου. Κοιτώντας τὸ εἰκόνισμα τοῦ Χριστοῦ Τὸν εὐχαριστοῦσα  μὲ δάκρυα : «Κύριε, Σὲ εὐχαριστῶ γιατὶ σήμερα μοῦ φανέρωσες ἕναν ἄγνωστο ἁγνό Σου πιστὸ φίλο. Αὔξησε, Κύριε, στὴ γενιά μας τέτοιους φωτεινοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ καλλιτεχνοῦν μὲ θεῖο φῶς τὴν ψυχή μας».

(Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» Ἀρ. Φύλ. 2167 , 15 Δεκεμβρίου 2017)  

από sfeva.gr