Ένας χρόνος χωρίς τον Θοδωρή Βεζιάνη - Πάντα θα είναι στις καρδιές μας, γιατί αξίζει να είναι

του Βαγγέλη Παπαχρήστου

Πέρασε ένας χρόνος απ’ εκείνη την φαρμακερή μέρα, της 5ης Αυγούστου 2015, που έφυγε από κοντά μας ο Θοδωρής ο Βεζιάνης.

Έφυγε ο άνθρωπος με το φαρδύ μέτωπο και το διαπεραστικό βλέμμα. Ο ευκίνητος, ο άοκνος, ο στοχαστικός, ο διορατικός. Ο εύχαρις και αποφασιστικός. Ο άνθρωπος με το πλατύ χαμόγελο και τα γλυκά, πειστικά του λόγια. Ο άνθρωπος των ήπιων τόνων και των κοινωνικών αρχών.  

Έφυγε ο αξιόλογος εκπαιδευτικός και ο καλός φιλόμουσος.

Οι δάσκαλοι της Βιολογίας και Χημείας δεν θα ξεχάσουν το ξακουστό εργαστήριο της Βιολογίας του σχολείου της Φραστανής, μοντέλο σ’ όλο το νομό,  μα και σ’ όλη τη χώρα. 

Οι μαθητές, που πέρασαν από τα δικά του χέρια, δεν θα ξεχάσουν τον άξιο, τον γλυκό, τον  έμπειρο καθηγητή τους, τον τίμιο εκπαιδευτικό.

Έτυχε να τον γνωρίσω σε διεθνή συνάντηση φυσιοδιφών στην Τροπόγια. Αμέσως σ’ έκανε με τον εαυτό του. Με τα λόγια και το χαμόγελό του. Με την διαπεραστική ματιά και την πειθώ του. Γίναμε φίλοι.

Η φιλία ρίζωσε πιο πολύ την 11^η Ιανουαρίου 1991 στη Δερβιτσιάνη. Την ημέρα της ίδρυσης της Ομόνοιας. «Δεν θα το κουνήσουμε ρούπι. Εδώ θα μείνουμε και εδώ  θα συνεδριάσουμε», φώναξε μεγαλόφωνος όταν κάποιος πρότεινε να πάνε κάπου άλλου μια και η Δερβιτσιάνη είχε γεμίσει με ασφαλίτες και μυστικούς πράκτορες.

Γνώρισα σε βάθος το Θοδωρή, το διάστημα που ήταν Πρόεδρος της Ομόνοιας για το Παράρτημα του Αργυροκάστρου. Πρώτος στις επάλξεις. Πρώτος σε κάθε δραστηριότητα και σε κάθε εκδήλωση. Πρώτος να παίρνει το λόγο σε κάθε συλλαλητήριο για τα δίκαια του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Πρώτος στο σχολικό ζήτημα να ενθαρρύνει, να διοργανώνει, να εμψυχώνει. Να συγκεντρώνουν τα ελληνόπουλα στο κρυφό σχολειό και να μένουν βράχοι ακλόνητοι μπροστά στις απειλές και τις φοβέρες των αστυνομικών που ήθελαν να κλείσουν τα σχολείο, που έκαναν φτερό και πούπουλο το γραφείο της Ομόνοιας, που μαζί με άλλους, γεύτηκε τα κρατητήρια του Αργυροκάστρου.

Οι προσπάθειες του, όμως, έδωσαν καρπό. Στο Αργυρόκαστρο, όπως και σε άλλα μέρη, άνοιξε για πρώτη φορά ελληνικό σχολείο. Και συνεχίζει να λειτουργεί.  Ένα σχολείο, που έχει τη σφραγίδα της Ομόνοιας, έχει, όμως και τη σφραγίδα του Θοδωρή Βεζιάνη.

Ήταν γραπτό να συμπορευτώ μαζί του. Να υποστούμε τις ίδιες κατηγορίες και να γευτούμε τα ίδια βασανιστήρια. Στην περίφημη δίκη των Πέντε ηγετών της Ομόνοιας στις 15 Αυγούστου του 1994 στα Τίρανα. Την ημέρα της Μεγαλόχαρης.  

Αν και το πρόσωπό του χλωμό και αδύναμο, από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες, η καρδιά του έπαλλε λεβέντικα. Η ματιά του ακτινοβολούσε θάρρος, πίστη, δύναμη.  Και εξέφρασε τον παλμό της καρδιάς του μ’ εκείνο το βροντολάλημα που έκανε δικαστές και ακροατές να μουδιάσουν. «Βρισκόμαστε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δικαζόμαστε, όχι ότι έχουμε πράξει κάποιο αντισυνταγματικό αδίκημα, αλλά μόνον και μόνον γιατί είμαστε Έλληνες». Για να τονίσει αργότερα στην απολογία του: «Η οργάνωση της Ομόνοιας έχει ευγενικούς στόχους, όπως την προάσπιση των δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία, την ενίσχυση της φιλίας ανάμεσα στον αλβανικό και ελληνικό λαό, την εδραίωση της Δημοκρατίας και δεν υπήρχε λόγος ν’ ασχοληθεί με κατασκοπεία…».

Ξεφυλλίζοντας το ιστορικό της οργάνωσης Ομόνοια, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει δραστηριότητα, δεν υπάρχει εκδήλωση που να μην είναι συνδεδεμένη με το όνομα του Θοδωρή. Πολλές οι συναντήσεις με εκπροσώπους των Διεθνών Οργανισμών. Πολλές οι διαμαρτυρίες και τα Δελτία Τύπου του δικού του Παραρτήματος. Πάντα στην υπηρεσία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Δεν αρκέστηκε μ’ αυτά ο Θοδωρής. «Πρέπει να βγάλουμε μια εφημερίδα. Διαμέσους αυτής θα προβάλλουμε τα αιτήματά μας, θα προβάλλουμε τις αξίες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού», μου είπε  μετά την αποφυλάκισή μας. Και το έκανε πράξη.

Η εφημερίδα «Το Όραμα», έχει τη σφραγίδα του. Είναι ο ιδρυτής της. Είναι ο εμψυχωτής και ο διατυμπανιστής αυτού του τόπου και κόσμου. Και οι καλοί συνεργάτες του, συνεχίζουν να  την εκδίδουν. Για να  ηρεμεί και να γαληνεύει, απ’ εκεί ψηλά, η ψυχή του.

Πέρασε ένας χρόνος. Προσωπικά, ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ήταν ο συνάδελφος μου, ο συναγωνιστής μου, ο σύντροφος και φίλος μου. Ήταν ο συμπορευτής μου.

Μα και όλου του Βορειοηπειρωτικοί Ελληνισμού. Γιατί γι’ αυτόν αγωνίστηκε, τυραννίστηκε, φυλακίστηκε.

Στις 31 Ιουλίου θα ξαναβρεθούμε κι άλλη μια φορά. Εκεί στο Χλωμό που αναπαύεται. Πού είναι η γενέτειρα του και που ήταν η επιθυμία του. Να τα πούμε και μια φορά. Να βάλουμε ένα λουλούδι. Να χύσουμε ένα δάκρυ.

Να του πούμε: «Αναπαύσου ήσυχα, αγαπητέ μας Θοδωρή. Είμαστε περήφανου που σε είχαμε συνοδοιπορώ μας. Αιωνία η μνήμη σου!»

Βαγγέλης Παπαχρήστος και Θόδωρος Βεζιάνης δεμένοι με τις ίδιες χειροπέδες

κατά τη διάρκεια της δίκης των Πέντε τον Αύγουστο του 1994.

Διακρίνονται δεξιά ο Παναγιώτης Μάρτος και πίσω ο Κώστας Κυριακού.