Πρώτον για να πάρουμε δύναμη και κουράγιο από αυτούς που σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες, κράτησαν Χριστό και Ελλάδα στις καρδιές τους και δεύτερον για να δώσουμε το μήνυμα ότι υπάρχουν Ελληνες που δεν ξεχνάνε τους Βορειοηπειρώτες και στέκονται κοντά τους στις χαρές και τις λύπες αλλά και στον καθημερινό τους αγώνα για να παραμείνουν Ελληνες στη γη των πατέρων τους.
Χαρήκαμε ιδιαίτερα με την παρουσία μας στην Κορυτσά και στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου καθώς αντικειμενικά δεν ήταν δυνατόν να παρεβρεθούμε και στις άλλες περιοχές που τιμήθηκε πανηγυρικά η επέτειος. Στην Κορυτσά καμαρώσαμε την άψογη οργάνωση, την εξαιρετική χορωδία και τα εκπληκτικά θεατρικά δρώμενα, για τα οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διδασκάλους και μαθητές του ελληνικού σχολείου ΟΜΗΡΟΣ. Συγκινηθήκαμε με την βράβευση από την τοπική ΟΜΟΝΟΙΑ των 2 αγωνιστών για την πίστη και την πατρίδα, του κ. Βασιλείου Κολάτση και της κ. Ερμιόνης Αντρέα, ενώ με χαρά σημειώσαμε και την παρουσία πολλών επισήμων από την Ηπειρο και Δυτική Μακεδονία που έκαναν τον κόπο να έλθουν στην Κορυτσά, την μητρόπολη των ελληνικών γραμμάτων και του πολιτισμού.
Στην Δερβιτσάνη ανήμερα της εθνικής επετείου, καμαρώσαμε τον εθνικό παλμό των μαθητών στην παρέλαση, χειροκροτήσαμε με την καρδιά μας τη νεολαία του χωριού με την ηπειρώτικη λεβεντιά, και θαυμάσαμε το χορευτικό με τις Δροπολίτισσες που «στα νυφικά ντυμένες, σαν ναν θεές φανταχτερές, αρχαίες, αραδιασμένες», (Ν. Κατσαλίδας) σέρνουν το χορό της συνέχειας του ελληνισμού στα αγιασμένα ετούτα εδάφη. Στο τέλος δακρύσαμε με τα ξεκάθαρα μηνύματα αγάπης για την πατρίδα και πόθου για την ελευθερία που άγγιξε 3 φορές, αλλά δεν έμεινε τελικά στο Βόρειο κομμάτι της Ηπείρου.
Κεντρικό μήνυμα σε πολλούς από τους χαιρετισμούς των επισήμων ήταν και το καυτό ζήτημα της ενότητας των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου με αφορμή περιστατικά εμφυλίων διενέξεων κατά την περίοδο της επαναστάσεως του 1821, θέμα που προβάλλει εξαιρετικά επίκαιρο και την περίοδο που διανύουμε. Παίρνοντας αφορμή από μία «αιρετική» εκ πρώτης όψεως τοποθέτηση του νέου γενικού προέδρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κ. Λεωνίδα Παππά, θα θέλαμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στο σοβαρό αλλά και τόσο παρεξηγημένο αυτό θέμα.
Για τη ΣΦΕΒΑ και τον ΠΑΣΥΒΑ η Ενότητα της Βορειοηπειρωτικής κοινότητας είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πρόοδο του τόπου και την επίλυση του εθνικού θέματος.
Η Ενότητα όμως απαιτεί κοινούς στόχους, κοινές αξίες και ήθη, κοινά ιδανικά και κυρίως κοινές θυσίες.
Η Ενότητα είναι επιθυμητή μόνο στο βαθμό που θα τιμά, θα αγωνίζεται και θα διεκδικεί τα διεθνώς κατοχυρωμένα εθνικά δίκαια των Βορειοηπειρωτών με βάση τους αγώνες του 1914 και του 1935.
Ενότητα που θα στοχεύει στην ρωμαλέα παρουσία του ελληνισμού στις πατρογονικές του εστίες και όχι στη δημιουργία μίας άχρωμης, άοσμης και εκφυλισμένης μειονοτικής συνείδησης και αυτής στο βαθμό που θα μας επιτρέπει η μεγαλοψυχία των Αλβανών.
Ενότητα που θα αναδεικνύει και θα έχει ως πρότυπο τους αντιστασιακούς της περιόδου του κομμουνιστικού καθεστώτος και όχι τους βολεμένους και ριψάσπιδες της περιόδου εκείνης.
Στα τελευταία χρόνια παρατηρήσαμε συχνά να διαφημίζεται urbi et orbi η θέληση για ενότητα αλλά στην πράξη αυτό να μεταφράζεται σε προνόμια για ολίγους, βόλεμα και τακτοποίηση ημετέρων, προσωπική πολιτική επιβίωση, αποκλεισμό και εξουθένωση πολιτικών αντιπάλων με κάθε μέσο.
Αν η ενότητα ζητείται για να πετύχουμε 1 ή 2 θέσεις υφυπουργών ή κρατικών παραγόντων ή ακόμη χειρότερα εκπροσώπων της Αλβανίας στην πατρίδα μας και όχι για να λύσουμε τα φλέγοντα ζητήματα του τόπου, τότε δεν χρειάζεται στη Βόρειο Ηπειρο τέτοια ενότητα.
Αν ενότητα σημαίνει να πανηγυρίζουμε ηλιθίως γιατί οι Αλβανοί μας άφησαν να κερδίσουμε τις 9 (παλαιότερα και 2 τώρα ) αμιγείς ελληνικές ελληνικές επαρχίες, και εμείς να δεχόμαστε να ξεπουλήσουμε τον αγώνα στη Χιμάρρα και την Κορυτσά, δεν χρειάζεται στη Βόρειο Ηπειρο τέτοια ενότητα.
Αν ενότητα σημαίνει να βλέπουμε, όπως στο παρελθόν, πολιτικούς και διπλωματικούς εκπροσώπους της Ελλάδος (ευτυχώς λίγους) να αποκλείουν την πρόσβαση στα προξενεία στο 60% των Ελλήνων και να κάνουν πολιτική υπέρ συγκεκριμένων αλβανικών κομμάτων, σε τίποτα δεν μας ωφελεί τέτοια ενότητα.
Για εμάς ΕΝΟΤΗΤΑ σημαίνει υπεράσπιση των δικών μας ανθρώπων, υπεράσπιση της ιστορίας, της παιδείας, των παραδόσεων, των περιουσιών, της πολιτιστικής κληρονομιάς, υπεράσπιση τελικά της ελληνικής παρουσίας στον τόπο αυτό.
Στον αγώνα αυτόν δεν πρέπει να περισσεύει κανείς αλλά και κανείς δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένη κληρονομικώ δικαίω οποιαδήποτε θέση και αξίωμα.
Δόξα τω Θεώ η Βόρειος Ηπειρος είναι γεμάτη από άξια στελέχη μεγαλύτερα και μικρότερα στην ηλικία που περιμένουν να αξιοποιηθούν.
Υπό αυτήν την έννοια συμφωνούμε με τη διαπίστωση του Γενικού Προέδρου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ο οποίος μας θύμισε μια δυσάρεστη αλήθεια από την επανάσταση του 1821 τονίζοντας ότι οι περισσότεροι από τους αγωνιστές που πανθομολογουμένως τιμούμε σήμερα, στην εποχή τους έπεσαν θύματα των πολιτικών τους αντιπάλων, που τους συκοφάντησαν εν πολλοίς ως διασπαστές της ενότητας (Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Καραισκάκης, Μπότσαρης, Μαντω Μαυρογένους κ.α.) Οι εν λόγω αγωνιστές, συκοφαντήθηκαν, μισήθηκαν και κυνηγήθηκαν από ζηλόφθονες και ανίκανους ανθρώπους με μηδενική ως επί το πλείστον προσφορά στον αγώνα (προεστούς, φαναριώτες ανύπαρκτους οπλαρχηγούς), οι οποίοι έρποντας και γλύφοντας, πάτησαν στον αγώνα των άλλων, αναρριχήθηκαν σε θέσεις κλειδιά και έφτασαν να ορίζουν τις τύχες του έθνους. Ωστόσο σήμερα αυτοί είναι που τιμώνται γιατί παρήγαγαν ΕΡΓΟ ενώ οι διώκτες τους έχουν παραδοθεί στη λήθη και τη χλεύη της Ιστορίας.
Είναι πρέπον λοιπόν όλοι όσοι ασχολούνται με τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, από την ελληνική πολιτεία και τις διπλωματικές αρχές, τους εκκλησιαστικούς φορείς, τους παράγοντες και την ηγεσία της Βορειοηπειρωτικής κοινότητας αλλά και τους συλλόγους, να πορευθούν ενωμένοι στον κοινό αγώνα, στη βάση εθνικών στόχων και αξιών. Διαφορετικά η ενότητα δεν έχει κανένα νόημα και όπως λέγει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «κρείσσον επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεώ».
Είναι προτιμότερη η διαφωνία και η διαφοροποίηση από την ψευδεπίγραφη ειρήνη και ενότητα που θα μας μετατρέψει σε χυλό και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο θάψιμο του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος.
ΣΦΕΒΑ
Επισήμανση Ε.Λ.Α.: Τα τονισμένα γράμματα στο κείμενο και η παρένθεση στον τίτλο είναι δική μας παρέμβαση.
Είμαι ο ίδιος που σχολίασα αρνητικά το άρθρο του κ.Βαγγέλη Παπαχρήστου, περιγραφή των εκδηλώσεων της 25ης Μαρτίου, που επέλεξε να ασχοληθεί με τους πολιτικούς που παραβλεθηκαν αντί να εστιάσει στο ανεκπλήρωτο στόχο του 1821, στα νοήματα που προέκυψαν από τις γιορτές που έκαναν οι μαθητές της Β.Ηπείρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ λοιπόν ΕΥΓΕ στην ΣΦΕΒΑ -για το παρόν άρθρο της- που τολμάει να καταγράψει την τραγική αλήθεια στον χώρο της Β.Ηπείρου.
Τα χρόνια περνάνε και κάποια στιγμή η Ιστορία θα μας κρίνει.
Και δεν θα κρίνει μόνον όσους βάλτωσαν τον αγώνα αλλά και όσους έβλεπαν την κατάσταση και σιωπούσαν, η σιωπή στα εθνικά θέματα είναι συνενοχή.
Κάποιοι ευθύνονται για το τέλμα που βρίσκεται το βορ/κό εδώ και 10-20 χρόνια. Κάποιοι "βολεύθηκαν" μια χαρά κάνοντας την μειονότητα υποχείριο των ατομικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων τους.
Ανοίγεται μια νέα προοπτική, αγνοί βορειοηπειρώτες, και Ελλαδίτες που είναι χρόνια στον αγώνα, να συμπορευθούν με τους αληθινούς στόχους. Για τους στόχους που αγωνίστηκαν και οι προγονοί μας το 21, το 14, το 40.
Οι πεσόντες δεν θυσιάστηκαν για να μοιράζουν κάποιοι "καρέκλες" και αξιώματα.