Ο ΜΑΝΤΕΛΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

(Μια πινελιά για μια ζωή αντίσταση…)

«Είδα το Σταύρο Γκούτζο δεμένον χειροπόδαρα στην πιο δύσκολη φυλακή.

Παρόλο που το Σταύρο, τον είχαν σταυρωμένο σαν το Χριστό, δεν τον λύγιζαν εύκολα.

Έβριζε ακατάπαυτα - κανονικά - το τυραννικό  καθεστώς.

Ξεκινούσε η διαμαρτυρία του για τις απαράδεκτες, άθλιες συνθήκες στα κελιά, για το μπαγιάτικο ψωμί, που τρώγαμε…

Και κατέληγε - με τα λίγα γράμματα και την απλή του λογική - στο αυτονομιακό δικαίωμα του τόπου του…

Όσο περισσότερο αντιστέκονταν ο κρατούμενος - αφού τον έπνιγε η αδικία - τόσο πιο  δυνατά έσφιγγαν οι αλυσίδες τη σάρκα του.

Απ’ τις ανοιγμένες πληγές στο σώμα του στάζαν συνέχεια αίματα.

Τέτοια θυσία, παλικαριά και τόλμη, δεν πιστεύω να δουν πια τα μάτια μου…

Ο Σταύρος, αναμφισβήτητα, στέκει πάνω απ’ όλους τους φυλακισθέντες εκείνης της καταραμένης εποχής…».

Αυτά από το Σενιτσιώτη, Σπύρο Τσαμπίρη.

Τον Πίπο, που έζησε μόνο λίγους μήνες τον Τσιάβο στα κάτεργα των χειρότερων φυλακών της Αλβανίας.

Στο Σπάτσι της απάνθρωπης, απόλυτης σκληρής δοκιμασίας.

Η ζωή του Τσιάβου ήταν στενά συνδεδεμένη με την εμμονή της δραπέτευσης.

Δοκίμασε μερικές φορές να φύγει από την κόλαση, να βγει από το τεράστιο κελί της απομόνωσης, που τον έπνιγε, όμως… μοιραία στάθηκε η κάθε προσπάθειά του.

Το χωριό του, η Δερβιτσάνη, μερόνυχτα, όταν τον καταδίωκαν οι αρχές - μέσα στο βαρύ χειμώνα -  μ’ αστυνομία, χαφιέδες και στρατό, ζούσε σε πανικό, σ’ απόλυτη πολιορκία.

Τον συλάμβαναν, τον τιμωρούσαν παραδειγματικά, αυτός ξανά το ίδιο βιολί…

Δεν άλλαζε γνώμη, δεν έκανε πίσω με τίποτε.

Κι ας του κόστιζε αδρά η αντίσταση - η «παράνομη» δράση - ας την πλήρωνε ακόμα και με τη ζωή του.

Δεν τον έμελλε.

Μετά από την τελευταία απόδραση από τις φυλακές του Σπάτσι, επειδή μέσα στα χιόνια και στα κρύα πάνω στο σύνορο, κινδύνεψε η ζωή του φίλου του, για να τον σώσει παραδόθηκε.

Τότε το Δικαστήριο, μ’ απόφαση «Στ’ όνομα του Λαού» τον τιμώρησε εις θανάτον.

Τον γλίτωσε στο παρά πέντε η αμνηστία του ’78. Η «χάρη», που δόθηκε αποκλειστικά, μ’ εντολή του δικτάτορα, μετά την επίσκεψή του στη Γράψη, σε Μειονοτικούς πολιτικούς κρατούμενους.

Την αλήθεια δεν την κρύβει ο Τσιάβος. Σου τη ρίχνει κατάμουτρα:

Το ’97, όταν υπηρέτησε ένα φεγγάρι στο Ελληνικό Προξενείο στ’ Αργυρόκαστρο και δολοφονήθηκε άδικα τότε ο Κολλάς, ντόμπρα ο Τσιάβος δήλωσε:

«Από μέσα φάγανε τον Κίτσιο…!

Αδελφικό ήταν το θανατηφόρο βόλι κι από κοντινή απόσταση…, μην ψάχνεστε…;!»

  

Το περίεργο όλης της ζωής του Σταύρου, το σφραγίζει καλύτερα, ασφαλώς με τον δικό του τρόπο, ο Νίκος, ο πεθερός του με την έκφραση:

«Όταν όλος ο κόσμος ήταν εδώ, ο Τσιάβος, βάζοντας το κεφάλι στον τορβά, ήθελε να φύγει.

Τώρα, που ο περισσότερος κόσμος έφυγε, ο Τσιάβος δεν το κουνάει από τον τόπο…»

- Δημοκρατία, ελευθερία… όπως παντού, έχομε και στην Βόρειο Ήπειρο - λέει ο Τσιάβος, ο Μαντέλα του τόπου μας. - Ποιος ο λόγος να την εγκαταλείψω τώρα…

… Και συνεχίζει, μαζί μ’ όλη την οικογένεια, τη δουλειά του:

Διατρέφει γελάδια, οργώνει με το τρακτέρ, σπέρνει τα χωράφια, κουβαλάει την παραγωγή…

Παλεύει, με νύχια και με δόντια, τη δύσκολη ζωή…!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/02/2015 

antilogos-gm.blogspot.gr

Το σχόλιο μας: Στο μόνο που θα διαφωνήσουμε με τα λεγόμενα του εν ζωή μάρτυρα Σταύρου Γκούτζου είναι ότι "Δημοκρατία, ελευθερία… όπως παντού, έχομε και στην Βόρειο Ήπειρο".

Βέβαια σε σύγκριση με όλα αυτά που έζησε ο άνθρωπος η σημερινή κατάσταση του μοιάζει με "παράδεισο"!