Ένας «γόρδιος δεσμός» έχει μετατραπεί η Χιμάρα για την εκάστοτε αλβανική κυβέρνηση. Γιατί ανεξαρτήτως από την πολιτική τοποθέτηση του κάθε κόμματος, η εθνική τους πολιτική και ιδίως απέναντι της Χιμάρας είναι η ίδια.
Δεν μπορούν ν’ ανεχτούν την ελληνικότητά της. Αυτής και των περιχώρων της. Γιατί τότε η μειονότητα βγαίνει από το γκέτο στον οποίο την έχουν εντάξει. Μεγαλώνει. Πληθαίνει. Αυξάνει και ο πληθυσμιακός αριθμός.
Το δικτατορικό κομμουνιστικό σύστημα, ένα πρωί, (την άλλη μέρα των εκλογών της 6 Δεκεμβρίου 1946) απάλειψε την ελληνική εθνικότητα των κατοίκων της και το βράδυ πλάγιασαν Αλβανοί. Έκλεισαν το ελληνικό σχολείο κι όλα προχωρούσαν ομαλά προς την ολοκληρωτική αλβανοποίησή της. Δεκάδες Χιμαριώτες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα αυτό.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, οι λεγόμενες «δημοκρατικές», στα ίδια αχνάρια και τα ίδια χαρακώματα βάδισαν. Από τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, τους Πρόεδρους των κομμάτων, τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και μέχρι τα καλλιτεχνικά σόου, με οξύτητα, θρασύτητα, βλοσυρότητα και μεγαλοφώνως εναντιώνονταν της απόψεως για την ελληνικότητα της Χιμάρας. Δεν παραδέχτηκαν ν’ ανοίξει ελληνικό δημόσιο σχολείο (και το ιδιωτικό μετά από μεγάλες πιέσεις άνοιξε) κι ας διδάσκονταν στην ελληνική μέχρι το 1945 οι Χιμαριώτες.
Πολίτευση και αντιπολίτευση γίνονταν ένα σώμα (πρωτοφανές αυτό, και μόνο για την Χιμάρα) μόνο και μόνο να μην εκλέγονταν στις τοπικές εκλογές οι υποψήφιοι της Ομόνοιας και του Κόμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Να μην μας πάρουν την εξουσία οι Έλληνες!!!», το σλόγκαν τους, (άθελά τους παραδέχονταν πως ήταν Έλληνες).
Εκατομμύρια λεκ δαπάνησαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για να εκδώσουν δεκάδες βιβλία, ντοκιμαντέρ, φεστιβάλ κι άλλα έντυπα, που να διατυμπάνιζαν την «αλβανικότητα» της περιοχής.
Στον 21ο αιώνα, όταν η Αλβανία διατυμπανίζει πως έχει δημιουργήσει «Κράτος Δικαίου», πως έχει επικυρώσει την Σύμβαση Πλαίσιο, όταν θέλει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα προβλήματα δεν ομαλοποιούνται αλλά δυσχεραίνουν. Πληθαίνουν.
Την τελευταία τετραετία, με πρωθυπουργό τον Έντι Ράμα, όχι μόνον που δεν φάνηκε φως στο τούνελ, ως αναφορά των σχέσεων με την Ελληνική Μειονότητα και την Ελλάδα, αλλά απώτερος σκοπός να σβήσει και η τελευταία ακτίνα που ρίχνει φως σ’ αυτό το τούνελ.
Δολοφονείται ο Χιμαραίος Αριστοτέλης Γκούμας επειδή μιλούσε την μητρική του γλώσσα, την ελληνική. Τρομοκρατούνται οι άλλοι.
Ισοπεδώνεται ο Άγιος Αθανάσιος, δίνοντας μια μαχαιριά και στην ευαίσθητη πλευρά, την θρησκευτική, δημιουργώντας κύματα αντιδράσεων και διαμαρτυρίας.
Είναι ζηλευτά τα παράλια της Χιμάρας των περιχώρων, μα και όλης της παραθαλάσσιας περιοχής, για τα κρυσταλλένια νερά και τα όμορφα μέρη. Πέρασαν 27 χρόνια και ακόμα οι κάτοικοί του δεν εφοδιάστηκαν με τους τίτλους ιδιοκτησίας. Γιατί οι θησαυροί αυτοί πρέπει να περάσουν στους κυβερνώντες καρχαρίες.
Στα ζηλευτά παραθαλάσσια της Χιμάρας πρέπει να σηκώσουν τα θέρετρά τους οι μεγιστάνες πολιτικοί, που κυβερνούν αυτόν τον τόπο. Κι αυτό διαμέσου του «Νέου σχεδίου διαμόρφωσης». 50-60 κτίρια των Χιμαριωτών θα κατεδαφιστούν για την «διαμόρφωση της πόλης». Σαν το ρητό: «Ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Την καρδιά του Βρανίστι (περιοχή με μουσουλμανικό στοιχείο), το Κούτσι, διάλεξε για να εγκρίνει το σχέδιο αυτό το δημοτικό συμβούλιο, με μια διμοιρία αστυνομικών και περιπολικών.
Ούτε οι αστυνομικές δυνάμεις, ούτε τα περιπολικά, ούτε ο ανθελληνισμός του δημάρχου και των συμβούλων του, που κατευθύνονται, σαν οι μαριονέτες, από ψηλά, δεν θα κάμψουν την οργή των Χιμαριωτών ώσπου να λάμψει η αλήθεια.
(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια τα οποία προσβάλουν και θίγουν πρόσωπα θα διαγράφονται.
Ανώνυμα μηνύματα που θα θίγουν επώνυμα άτομα θα διαγράφονται.
Σας προσκαλούμαι σε έναν διάλογο απόψεων και θέσεων για ένα καλύτερο μέλλων της ιδιαίτερης πατρίδος μας.