«Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων»... Ένας πραγματικά δίκαιος άνθρωπος, ένας επίσκοπος που κατάφερε μόνος όσα ελάχιστοι μπορούν να καταφέρουν, που αγάπησε απέραντα τον Χριστό και τον πονεμένο άνθρωπο, χωρίς να συμβιβάζεται ποτέ στον αγώνα για το δίκαιο και την αλήθεια. Φτωχός σε χρήματα, πλούσιος όμως σε αρετές, πανύψηλος σε πνευματικό επίπεδο. Επίσκοπος σε ένα από τα πιο φτωχά μέρη της Ελλάδας, δεν πήρε αξία από τον τόπο, αλλά έδωσε αξία στην μικρή και δυσπρόσιτη Κόνιτσα. Το δράμα των Βορειοηπειρωτών όχι απλώς τον συγκίνησε, αλλά το ανέδειξε σε όλον τον Ελληνισμό και αν, ως νεοέλληνες, δεν έχουμε ξεχάσει πλήρως τη Βόρειο Ήπειρο, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον ίδιο. Όταν όμως κάποιος του χτυπούσε την πόρτα, άνοιγε και παρείχε απλόχερα βοήθεια ανεξάρτητα από εθνικότητα και πίστη. Τέτοιος ήταν ο αείμνηστος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρός Σεβαστιανός.
Σήμερα, 30/11/2014, σε μία μεγαλειώδη εκδήλωση στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και με αφορμή τα 20 χρόνια από την κοίμησή του, πλήθος λαού ήρθε να τιμήσει και να εμπνευστεί από τον μακαριστό Ιεράρχη. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσε η Συντονιστική Επιτροπή Ορθ. Φοιτητών, η ΣΦΕΒΑ και ο ΠΑΣΥΒΑ, πνευματικά παιδιά του Σεβαστιανού. Κύριοι ομιλητές ήταν ο διάδοχός και συνεχιστής του αγώνα του στην Κόνιτσα, κ. Ανδρέας και ο Μητρ. Μεσογαίας κ. Νικόλαος.
Στην εκδήλωση βραβεύτηκαν σύγχρονοι αγωνιστές του βορειοηεπιρωτικού χώρου και πιο συγκεκριμένα, τα 5 ηρωικά στελέχη της οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ της Ελλ. Εθνικής Μειονότητας στην Αλβανία που το 1994 είχαν φυλακιστεί με τη γνωστή δίκη-παρωδιά των Τιράνων εξαιτίας του αγώνα τους για την επιβίωση του ελληνισμού, αγώνα που εμπνεύστηκαν από τον Σεβαστιανό: οι κ. Θ. Βεζιάνης, Β. Παπαχρήστου, Η. Σύρμος και Κ. Κυριακού. Ο πέμπτος, ο Π. Μάρτος, τιμήθηκε μετά θάνατον, χωρίς να έχει προλάβει να τιμηθεί εν ζωή από το ελληνικό κράτος που επιθυμεί τη σιωπή στα εθνικά θέματα. Τιμήθηκε επίσης η τ. πρόεδρος ΟΜΟΝΟΙΑΣ Κορυτσάς κ. Ε. Αντρέα, πρωτεργάτης της επαναδιδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στην Κορυτσά και ο σύγχρονος εθνομάρτυρας της Χιμάρας Αριστοτέλης Γκούμας, που δολοφονήθηκε το 2010 από αλβανούς εθνικιστές επειδή μιλούσε τη μητρική του γλώσσα.
Στην εκδήλωση, που τελέσθηκε υπό την ευλογία και παρουσία του Παναγιωτάτου Μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου, παρευρέθηκε ο Σεβ. Μητρ. Λαγκαδά, κ. Ιωάννης, ο ιερατικώς προϊστάμενος της Ορθ. Αδελφότητας Θεολόγων «ο Σωτήρ» που ήταν η πνευματική τροφός του αειδήμου Σεβαστιανού, π. Αστέριος, ο ηγούμενος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Δρυοβούνου π. Στέφανος, ο ηγούμενος της Ι.Μ. Αγ. Αρσενίου π. Θεόκλητος, ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης κ. Γ. Ορφανός, οι εν ενεργεία βουλευτές κ.κ. Αβραμίδης, Γκιουλέκας, Καλαφάτης και Κασαπίδης, οι πρώην υπουργοί κ. Παπαθεμελής και Τζήμας και πρώην Νομάρχης και βουλευτής κ. Χαϊτίδης, καθώς και πλήθος ιερέων, πολιτευτών, εκπροσώπων συλλόγων αλλά κυρίως απλός λαός, του οποίου ο αγώνας του Σεβαστιανού συνεχίζει να εμπνέει.
Χαιρετισμούς απέστηλαν μεταξύ άλλων ο Σεβ. Μητρ. Γρεβενών κ. Δαυίδ, η Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας και ο βουλευτής κ. Α. Γρέγος.
Τέτοιους ηγέτες εθνικούς και εκκλησιαστικούς σαν τον Σεβαστιανό χρειαζόμαστε και σήμερα. Σήμερα που η οικονομική, αλλά κυρίως η πνευματική κρίση έχει ρημάξει τον τόπο, το παράδειγμα, το ήθος, ο αγώνας του Σεβαστιανού είναι το φωτεινό αστέρι που λειτουργεί ως πυξίδα για το πως πρέπει να πορευόμαστε, να αγωνιζόμαστε και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες. Αρκεί να προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε.
ΣΦΕΒΑ
Το πράγματι ενθαρρυντικό για μένα ήταν
ΑπάντησηΔιαγραφή1) το ότι υπάρχουν ακόμη Έλληνες μέσα στη Βόρειο Ήπειρο που αγωνίζονται, μέχρις εσχάτων
2) το ότι υπάρχουν ακόμη μητροπολίτες όπως ο Δρυϊνουπόλεως Ανδρέας που δεν διστάζουν να κατονομάσουν όσα προδοτικά κάνουν οι κυβερνώντες (πχ κατάργηση σύνταξης ΟΓΑ στους βορ/τες)
3) το ότι μόλις πήγε να επαινεθεί ονομαστικά η παρουσία υπουργού και βουλευτών στην εκδήλωση, ο κόσμος μαζικά και χωρίς καμία καθοδήγηση άρχισε να γιουχάρει και να τους κατονομάζει ως προδότες.
Δείτε το στο 1:55 (1 ώρα και 55 λεπτά) του παρακάτω βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=9nETS_447Ts#t=6838
4) το ότι ο κόσμος γέμισε ΜΑΖΙΚΑ την αίθουσα και όλους τους χώρους και δεν χωρούσε και καθόταν έξω στα σκαλιά και στο αίθριο της αίθουσας τελετών.