Αδιαφορία για τα προβλήματα, για την κρυμμένη αθωότητα της πατρίδος μας της Βορείου Ηπείρου. Μας καθιστά σκεφτικούς και γενικολόγους και αθεϊστές μπροστά στην παγκοσμιοποίηση που κατρακύλα... και στραγγαλίζει τα ιδανικά και τις σκέψεις, των Αγωνιστών μας.
Στον γκρεμό... εκεί βρισκόμαστε βλέπουμε την εβραιο-κομμουνιστική πολιορκία να αποθανατίζει το βλέμμα της σε βολεμένους, σε αναξιοκράτες .
Μα αυτή την εικόνα αντικρίσαμε το βράδυ της Κυριακής στο στημένο ντοκιμαντέρ της Μάγιας Τσόκλης ‘’Μια ημέρα στη Βόρεια Ήπειρο ‘’ -εκτός μερικών φωτεινών στιγμών Βέβαια .
‘’Αντονέτα Βαρσάμη θαρρώ το όνομα της - είναι παράδειγμα ανείπωτης πνευματικής προσφοράς- η δασκάλα μας από την Δρόπολη , φωτεινό παράδειγμα για την περιοχή με το πείσμα και την αγάπη για τον τόπο της, μεταδίδει την πνευματική της οντότητα στους νεολαίους. Αν και διαμένει στην μακρινή Αμερική κάθε καλοκαιρινή σεζόν έρχεται στους οικείους της να μεταδώσει την θετική της αύρα και την ζωντάνια μέσω της διδασκαλίας’’!
Και εκεί είναι που με πιάνει το παράπονο βουρκώνω μα και πάλι το ξεχνώ και βάζω δύναμη, σηκώνομαι.
Προσπαθώ, αναπολώ το παρελθόν και παρακαλώ το Θεό που είμαι ακόμη εδώ στο χώμα των προγόνων μου ..Αν και (κατεχόμενη) η Βόρεια Ήπειρος είναι ακόμη όρθια περήφανη σαν νεανίδα που πολλοί την ποθούν -και ας μην την έχουν- ... την χτυπούν πισώπλατα. Την μαχαιρώνουν ...εκείνη όμως στέκεται όρθια, δεν αγκομαχά ,δεν λυγίζει , είναι υπερήφανη, γενναία .Έχει τα παιδιά της ..(όχι όλα). Αιμορραγεί ,το αίμα της κυλά και ποτίζει τον τόπο μας Χιμάρα, Φοινίκη , Κορυτσά ,Αλύκο,Δερβιτσάνη κ.α.
Υποφέρει... , θα το βροντοφωνάζω ,δεν θα βαρεθώ ,ποτέ δεν θα βαρεθώ να το φωνάζω .
Ξενιτεμένοι ....εμείς... πια βολευτήκαμε κάτω από τα φτερά μιας φαύλης κοινωνίας ... κουρνιάσαμε , δεν βγαίνουμε ,δεν μπορούμε να βγούμε μας προστάζει το ΕΓΏ και όχι το ΕΜΕΊΣ.
Πικρή αλήθεια ... λίγοι την αντιλαμβάνονται...
Αντιγόνη Π.
Η πατρίδα έχει ανάγκη από ανθρώπους και όχι από «ποιητές» που βλέπουν φαντάσματα (εβραίους και κομουνιστές) από την Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε εμένα μου άρεσαν αυτά που είδα, εξαιρώ εδώ τη δασκάλα κα. Βαρσάμη, τον κ. Παππά και τον κ. Μπάρκα που είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν και να δείξουν αλλά ακόμα και οι νεαροί ή και οι κυρίες που τραγούδησαν αλβανικά προσφέρουν με την παρουσία τους πολύ περισσότερα στην πατρίδα που λέγεται Βόρειος Ήπειρος από αυτούς που γράφουν «ποιήματα» από την Αθήνα