Η Ελλάδα έγραψε ιστορία και στα νεότερα χρόνια!

* Όταν αναφερόμαστε στην αρχαία ελληνική ιστορία αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα θαύματα των προγόνων μας τόσο στα ειρηνικά, όσο και στα πολεμικά κατορθώματά τους. Για το Βυζάντιο επίσης αισθανόμαστε υπεροχή έναντι των άλλων ευρωπαϊκών λαών της εποχής εκείνης, διότι η Ελληνική Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την Χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Με την διάσωση των αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων έφερε την Αναγέννηση στη Δυτική Ευρώπη.

Όταν, όμως, ένας Έλληνας συζητεί με έναν ξένο, μπορεί να βρεθεί στην ανάγκη να απαντήσει στο ερώτημα: Είστε υπερήφανοι για τη δόξα των προγόνων σας. Εσείς τι εκάνατε; Τι αντάξιο των προγόνων σας εκάματε; Η ίδια ερώτηση πλανάται ακόμη και στα χείλη πολλών Ελλήνων.
Το διάστημα 1453 μέχρι σήμερα είναι 561 χρόνια. Από αυτά, τα 400 χρόνια ήταν χρόνια της πιο σκληρής και απάνθρωπης δουλείας. Κι όμως, από την πρώτη στιγμή οι ραγιάδες Έλληνες ουδέποτε την είδαν ως μόνιμη κατάσταση. Την ψυχή τους εθέρμαιναν δύο πράγματα, οι αγώνες των προγόνων τους για να κρατούν ελεύθερη την πατρίδα και δεύτερο το φλογερό σύνθημα που έδινε θάρρος και ελπίδα στις ψυχές τους: «Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι».


Έτσι, δεν πρόλαβαν να συμπληρωθούν δέκα χρόνια και το 1463 έγινε το πρώτο επαναστατικό κίνημα στην Αρκαδία και στη Μάνη. Ακολούθησαν δεκάδες άλλα κινήματα μέχρι το 1821. Την πραγματικότητα απεικονίζει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον Άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον, όταν του συνιστούσε να συμβιβαστούν με τους τυράννους τους: «Εμείς, καπετάν Χάμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους. Ο βασιλεύς μας (ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος) εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτανε πάντοτε ανυπότακτα. Με είπε, ποια είναι η βασιλική φρουρά του και ποια τα φρούρια; Η φρουρά του είναι οι Κλέφτες και τα φρούρια είναι η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».


Ήρθε το 1821 και οι ραγιάδες, χωρίς να λογαριάσουν το μέγεθος μιας μεγάλης αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης, άρχισαν την επανάσταση με το σύνθημα: «Ελευθερία ή θάνατος». Η εξέγερση και ο επταετής πόλεμος είναι το μεγαλύτερο έργο της περιόδου, που εξετάζουμε (1453-σήμερα) και είναι αντάξιο εκείνου του Μαραθώνα εναντίον των Περσών. Θα μπορούσαμε να πούμε και το μεγαλύτερο, διότι οι προμαχούντες Αθηναίοι ήταν ελεύθεροι και είχαν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν και προετοιμάστηκαν. Οι επαναστάτες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνον τους Τούρκους. Είχαν και την Ιερή Συμμαχία και τον διαβόητο Μέττερνιχ που πολεμούσε λυσσωδώς την επανάσταση. Και όταν πλησίαζε η ώρα για τη χάραξη των συνόρων του Ελληνικού Κράτους, η Αγγλία επιδίωκε μόνον η Πελοπόννησος και μερικά νησιά να περιλαμβάνονται σ’ αυτό… Και το πρώτο μέγα κατόρθωμα των νεότερων Ελλήνων ήταν η δημιουργία του μικρού, έστω, Ελληνικού κράτους. 

Από την πρώτη στιγμή στη συνείδηση όλων των Ελλήνων εθεωρούντο προσωρινά τα σύνορα. Και φθάναμε στην ένδοξη περίοδο των ετών 1912-13 όταν ο Ελληνικός Στρατός εξορμά και ελευθερώνει Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη και το Ελληνικό Ναυτικό ελευθερώνει τα νησιά του Αιγαίου. Άλλοι καιροί από την εποχή της μάχης του Μαραθώνα, άλλες συνθήκες, η ελληνική ψυχή όμως είναι ίδια. Ίδια και η δόξα.


Και έρχεται η μελανή σελίδα της απώλειας της Μικράς Ασίας. Η απώλειά της είναι αποτέλεσμα εσωτερικού διχασμού και εξωτερικής ανακολουθίας. Αποτέλεσμα είχε τη σφαγή και τη λεηλασία του Ελληνικού πληθυσμού και τον εκπατρισμό 1.500.000 Ελλήνων στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Και εδώ αρχίζει μία άλλη σελίδα άξια θαυμασμού, ένα άλλο έπος. Είναι το περιμάζεμα αυτού του μικρασιατικού πληθυσμού, που ήρθε «με την ψυχή στο στόμα» κατά τη λαϊκή έκφραση και είχε την ανάγκη στέγης, τροφής, ενδύματος και ασφάλειας. Και η μικρή και η φτωχή Ελλάδα τα κατάφερε. Πρόσφερε αυτά στον πληθυσμό αυτόν και με την πάροδο του χρόνου τον αφομοίωσε, γιατί της ήταν ομόθρησκος και ομόγλωσσος. 
Έτσι, σαν ένα σώμα αντιμετώπισε το 1940 τη νέα απειλή των λεγεώνων της φασιστικής Ιταλίας. Το Καλπάκι και η Πίνδος αναδείχτηκαν σε σύγχρονους Μαραθώνες και Πλαταιές. Όλος ο κόσμος ξαφνιάστηκε όταν είδε τη μικρή Ελλάδα να γίνεται πρόμαχος της Ελευθερίας. Και αυτό φάνηκε πιο καθαρά τον Απρίλιο του 1941. Όταν δέχτηκε την επίθεση στα νώτα από τα Γερμανικά Στρατεύματα. Η αντίσταση της Ελλάδος εκόστισε τη Γερμανία την ήττα της στο Ρωσικό μέτωπο, την κατάρρευση του Χιτλερικού καθεστώτος και την νίκη των συμμαχικών δυνάμεων. 

Στα μεταπολεμικά χρόνια άρχισαν να λέγονται παντού κάποιες επικρίσεις για τους νέους: Ότι δεν έχουν πατριωτισμό, έλλειψη αγάπης για την πατρίδα. Αποκλείεται να πολεμήσουν, όπως οι νέοι του 1940, όταν παρουσιαστεί κίνδυνος κλπ.
Όμως, δεν αναρωτηθήκαμε για τα αίτια. Τα αίτια βρίσκονται στην κατάπτωση πολλών αξιών. Άρχισαν να κυριαρχούν θεωρίες υλισμού και αναρχίας, πολλά και διάφορα ιδεολογήματα που γοητεύουν τους νέους. Αποκορύφωμα η παγκοσμιοποίηση με τις διάφορες μορφές της, όπως πανθρησκεία, οικουμενισμός, νεοπαγανισμός, και πολλά άλλα, όπως Σατανισμός.


Ο όρος «Οικουμενισμός» παρουσιάζεται σαν κάτι το πολύ σπουδαίο και επιβεβλημένο, σαν κάτι το πολύ αναγκαίο και σωτήριο για την ανθρωπότητα. Ο όρος Οικουμενισμός δεν προκαλεί αντίδραση, επειδή εχρησιμοποιήθηκαν στην Εκκλησία μας ανάλογες εκφράσεις, όπως «Οικουμενική Σύνοδος», «Οικουμενικό Πατριαρχείο». Και έτσι ο ανύποπτος αναγνώστης ενός άρθρου εφημερίδας ή ο ακατατόπιστος ακροατής μιας ομιλίας, που ακούει ή διαβάζει για «Οικουμενική Κίνηση», για «Ένωση των Εκκλησιών» δεν ξαφνιάζεται. Νομίζει μάλιστα, με την άγνοια που επικρατεί και την προπαγάνδα που οργιάζει, πως πρόκειται για κάτι πολύ καλό, το χριστιανικό και το ωφέλιμο. Έτσι, χωρίς καλά- καλά να ξέρει τι σημαίνει η λέξη «Οικουμενισμός», γίνεται και αυτός Οικουμενιστής, για να μη παρεξηγηθεί ως σκοταδιστής και οπισθοδρομικός. 
Εκτός από αυτά, έχουμε και τόσα άλλα απίστευτα και απαράδεκτα που ακούμε και διαβάζουμε σήμερα. Το πιο εξοργιστικό είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας. Εφθάσαμε στο σημείο να ακούμε ότι επι τουρκοκρατίας οι Έλληνες περνούσαν καλά. Στη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821 οι Έλληνες έκαναν σφαγές…


Η νεοφανής συστηματική προσπάθεια «απομυθοποίησης» της ιστορίας μας από ομάδα αναθεωρητών «ιστορικών» έφθασε μέχρι την προκυμαία της Σμύρνης να παρουσιάσει την τρομερή και απάνθρωπη σφαγή του Μικρασιατικού πληθυσμού Ελλήνων και Αρμενίων το 1922 σαν τουριστικό ατύχημα.
Ένα από τα τραγελαφικά που γράφτηκε είναι και το εξής: «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μία εποχή εθνικισμού αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό, μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες και εμείς το δεχτήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων…».


Τι να πει κανείς για το πιο ακατανόητο που ακούσαμε: Μεθοδεύεται η ίδρυση Τμήματος η κατεύθυνσης Ισλαμικών σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης!..
Από τα ολίγα παράλογα και αντεθνικά φαινόμενα που είδαμε, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η συμπεριφορά των νέων μας δεν είναι αδικαιολόγητη…

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ