Αλβανοί έστησαν ανθελληνικό μνημείο στο δρόμο Χιμάρας-Αυλώνα - Παρόμοιες περιπτώσεις τουρκολαγνείας

• Συνεχίζουν να προκαλούν με λόγια, αλλά και με… έργα τον απανταχού Ελληνισμό, ακραία εθνικιστικά στοιχεία της Αλβανίας, με την ανοχή, δυστυχώς, της Κυβέρνησης των Τιράνων. 

Έτσι, στα Ακροκεραύνεια όρη, στον αυχένα Λογαρά, στον δρόμο Χιμάρα - Αυλώνα, εκεί όπου ήταν τα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία το 1912 – 1917, τοποθέτησαν μνημείο (φωτό), η επιγραφή του οποίου είναι στα αλβανικά και μεταφράζεται:  

«Ο λαός της περιοχής των Δουκάτων (Dukati) μαζί με τις δυνάμεις της κυβέρνησης της Αυλώνας αμυνθήκαμε για την ανεξαρτησία από την επίθεση των σωβινιστών Ελλήνων».

Φορέας που ανέγειρε το μνημείο δεν αναφέρεται.

Ποια είναι η αλήθεια… 

Για την αποκατάσταση της διαστρεβλωθείσας από τους Αλβανούς ιστορικής αλήθειας ο κ. Δημήτρης Περδίκης γράφει: «Στις 5 Νοεμβρίου 1912 στα πλαίσια του 1ου Βαλκανικού Πολέμου ο Σπυρομήλιος απελευθέρωσε με απόβαση την Χιμάρα από τον Οθωμανικό ζυγό. Οι Οθωμανικές δυνάμεις αντεπιτέθηκαν, όμως το σώμα του Σπυρομήλιου που αποτελείτο κυρίως από Κρήτες και Χιμαριώτες εθελοντές αναχαίτισαν τους Οθωμανούς και έφτασαν έως τον αυχένα Λογαρά. Όμως η Ιταλία απαίτησε με τελεσίγραφο, ο Ελληνικός στρατός να μην προχωρήσει πέρα του Λογαρά διαφορετικά η Ιταλία θα θεωρούσε την ενέργεια αυτή εχθρική (η Ιταλία ήθελε την περιοχή της Αυλώνας για τον εαυτόν της). 

Έτσι ο Σπυρομήλιος λαβαίνει τηλεγράφημα από τον Βενιζέλο πως «λόγοι ύψιστου εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν να μην προχωρήσετε πέρα του Λογαρά». Και έτσι σταμάτησε η ελληνική προέλαση, διαφορετικά δεν ξέρουμε μέχρι που θα είχε φθάσει η ελληνική ορμή.

Λοιπόν, όταν ο Σπυρομήλιος αποβιβαζόταν στην Χιμάρα η Αλβανία δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Ο πόλεμος ήταν ελληνοτουρκικός και οι «σωβινιστές» Έλληνες δεν ήσαν παρά μαχητές που απελευθέρωναν την πατρίδα τους μετά από αιώνες Οθωμανικής κυριαρχίας».

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Παρασκευή, 16 Μαρτίου 2012 - αποσπάσματα από άρθρο του μπλογκ "Βορειοηπειρώτης"

Λάμπηδες αλβανοί τιμούν το ολοκαύτωμα ενός ελληνικού χωριού, ως σπουδαίο ιστορικό γεγονός!!!

Δεν μας έφταναν οι Τσάμηδες άρχισαν και οι Λάμπηδες!

Ερείπια του χωριού Λυκούρσι
Στο βάθος ο κάμπος του Βούρκου

Σε μια προκλητικότατη ενέργεια απέναντι στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα και του ελληνισμού γενικότερα, προβαίνει η αλβανική «πατριωτική» οργάνωση «Laberia» που αποφάσισε να τιμήσει τον «ηρωισμό» του οθωμανικού στρατού, που με τη συνεργασία και κάποιων μουσουλμάνων αλβανών από την περιοχή της λιαμπουριάς, κατέπνιξε την επανάσταση του 1878, που είχε σαν αποτέλεσμα τον αφανισμό ενός χριστιανικού χωριού, δίπλα από την πόλη των Αγίων Σαράντα  του Λυκουρσίου.

Την μάχη του Λυκουρσίου - παραμορφώνοντας την ιστορία - την παρουσιάζουν ως μια ελληνοαλβανική  σύρραξη στην οποία νίκησαν οι αλβανοί και έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα...  Από τους αλβανούς που είχαν ενταχθεί στον οθωμανικό στρατό,  στη φοβερή μάχη του Λυκουρσίου, είχαν σκοτωθεί 56 λιάμπηδες για τους οποίους γράφτηκαν και αρκετά τραγούδια που τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα στην περιοχή τους και το Λαζαράτι Αργυροκάστρου που επίσης συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο.  

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Το 1878, όχι μόνο δεν υπήρχε αλβανικό κράτος, δεν υπήρχε καν αλβανική συνείδηση.  Υπήρχε μία δειλή κίνηση αλβανικής «αναγέννησης»  από αλβανόφωνες χριστιανούς ενώ το 60-70% των μουσουλμάνων από το σύνολο των αλβανόφωνων  ήταν «αναπαυμένοι» στα οφέλη που τους παρείχε η «πύλη». Μόλις το 1887 (εννέα χρόνια μετά την επανάσταση του Λυκουρσίου),  άνοιξε το πρώτο αλβανικό σχολείο στην Κορυτσά. Στον πόλεμο του Λυκουρσίου λοιπόν είχαμε την επανάσταση του χριστιανικού πληθυσμού (αν δεν τους αρέσει του ελληνικού) της περιοχής, εναντίων των τούρκων κατακτητών και σε καμία περίπτωση μια ελληνοαλβανική σύρραξη όπως θέλουν να την παρουσιάσουν. 

Οι Λάμπηδες που ωρύονται για  την «αλβανικότητα»  της Χειμάρρας, έρχονται και σε μία άλλη αντίφαση: Αν οι Χειμαρριώτες  ήταν αλβανοί, τότε οι λαμπηδες δεν είναι αλβανοί αλλά τούρκοι αφού οι επαναστάτες του Λυκουρσίου που πολεμούσαν τους Τούρκους είχαν για καπεταναίους μεταξύ άλλων και τον Μιχάλη Σπυρομήλιο από τη Χειμάρρα, τον Γεώργιο Στεφάνη από το Κυπαρό και κάποιον Λάπα από την Πύλιουρη…

Παράλληλα σε χθεσινή ανάρτηση του Βαλκανικού Περισκόπιου με τίτλο "Η αναμενόμη συμφωνία συνεργασίας Αλβανίας  - Τουρκίας" διαβάζουμε:  

«Ο Τούρκος υπουργός Ανάπτυξης, Τζεβντέτ Γιλμάζ, κατά τη διάρκεια δεξίωσης που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στην Άγκυρα,  στο πλαίσιο της Ημέρας της Ανεξαρτητίας της Αλβανίας, δήλωσε ότι σύντομα οι δύο χώρες θα υπογράψουν συμφωνία συνεργασίας.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν εκπρόσωποι των τουρκικών πολιτικών κομμάτων και εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος στην Άγκυρα.

Οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Αλβανίας είναι πολύ ισχυρές και βαθιά ριζωμένες. Η Αλβανία, ως δημοκρατική χώρα στα Βαλκάνια, δυναμώνει και αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα, δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Ανάπτυξης Τζεβντέτ Γιλμάζ.

Ο Τούρκος υπουργός πρόσθεσε ότι ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της Αλβανίας και της Τουρκίας θα υπογραφεί στο προσεχές μέλλον.

Ο Αλβανός πρέσβης στην Άγκυρα, Genci Muçaj, δήλωσε  ότι η συμφωνία συνεργασίας θα βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, σημειώνει το αλβανικό δημοσίευμα.»

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε ύστερα και από τις συνεχείς επαφές του αλβανού πρωθυπουργού Ράμα με τον τούρκο ομόλογο του Ερντογάν, είναι ότι έναν αιώνα μετά την ανεξαρτητοποίηση της η Αλβανία επιστρέφει στις αγκάλες της μαμάς Τουρκίας. Βέβαια ο Ισμαήλ Κεμάλ δεν ύψωσε την ερυθρόμαυρη σημαία στην Αυλώνα στις 28 Νοεμβρίου 1912 για να ελευθερώσει την πατρίδα του από τους Οθωμανούς αλλά για να προλάβει διπλωματικά τον ελληνικό και τον σερβικό στρατό που προήλαυναν. Εξάλλου οι αλβανοί την εθνική τους γιορτή δεν την τιμούν για κανέναν αγώνα κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της οποίας επί πέντε αιώνες ήταν πιστοί υπήκοοι και υπέρμαχοι, αλλά μάλλον κατά της Ελλάδας και της Σερβίας. Έτσι για να εξηγούμαστε...