Εθνική ταυτότητα και Ευρωπαϊκή Ένωση…

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

*  Οι οπαδοί του αφελληνισμού και της αποχριστιανοποίησης, δήθεν ευρωπαϊστές, χρησιμοποιούν συχνά την Ευρώπη ως πρόσχημα για το γκρέμισμα των ιερών και των οσίων του έθνους μας.

Διαστρεβλώνουν την Ελληνική Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία και θέλουν να την ξαναγράψουν. Αμφισβητούν την θρησκευτική μας παράδοση. Όλα αυτά με το πρόσχημα ότι έτσι θα είμαστε πραγματικοί Ευρωπαίοι. Όμως, η Ευρώπη ουδέποτε ζήτησε να σβήσουμε το θρήσκευμα  από  τα  δημόσια  έγγραφα,  ούτε  να  ξαναγράψουμε την ιστορία με φιλοτουρκικό πνεύμα, ούτε βεβαίως ζήτησε να μετατρέψουμε τα Θρησκευτικά σε ένα πολυπολιτισμικό συνονθύλευμα θρησκειολογικών πληροφοριών.

Πριν λίγα χρόνια είχαμε και μια έμπρακτη ομολογία σχετικά με το θέμα της ανεξιθρησκείας. Μία Ιταλίδα Φινλανδικής καταγωγής ζήτησε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αναγκάσει το Ιταλικό Κράτος να απομακρύνει τον Εσταυρωμένο που βρίσκεται στις αίθουσες διδασκαλίας των ιταλικών σχολείων, γιατί ενοχλούσε τα παιδιά της που φοιτούσαν εκεί. Και το Δικαστήριο την εδικαίωσε. Με δεύτερη απόφασή του όμως δικαίωσε την Ιταλία και δέχτηκε το δικαίωμα της κάθε χώρας να προβάλει μέσα στο σχολείο την θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα.

Λοιπόν, πού το βρήκαν γραμμένο οι δήθεν ευρωπαϊστές που βάλθηκαν να διαγράψουν την Ορθοδοξία από τα σχολικά προγράμματα κρυπτόμενοι πίσω από ανύπαρκτες ευρωπαϊκές οδηγίες. Αλλά, δυστυχώς, οι κερκόπορτες ανοίγουν πάντοτε από μέσα. 

Μπορεί, για παράδειγμα, ο Κίσινγκερ να λέει ότι πρέπει ο Ελληνισμός να χτυπηθεί στη γλώσσα, στη θρησκεία και την ιστορία, αλλά είναι Έλληνες αυτοί που χτυπούν τον Ελληνισμό σε όλα αυτά, στα ιερά και τα όσια. Οι Κίσινγκερ όλου του κόσμου μαζί δεν θα μπορούσαν να κάμουν τίποτε, αν δεν άνοιγαν κάποιοι τις κερκόπορτες.

Στα σχολεία που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύει και χρηματοδοτεί για τα παιδιά των υπαλλήλων της τα Ελληνόπουλα διδάσκονται από την πρώτη δημοτικού τα ορθόδοξα θρησκευτικά και με ύλη πλουσιότερη από την ύλη που διδάσκεται στα δημόσια δημοτικά σχολεία μας...

Αλλά, ξεχνούμε το βασικότερο που είναι το Σύνταγμα της χώρας. Στο άρθρο 16 στην παράγρ. 2 αναφέρει: «...Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό... την ανάπτυξη της Εθνικής και Θρησκευτικής Συνείδησης... των Ελλήνων, κ.λπ...».

Αλλά το Σύνταγμα το επικαλούνται με φανατισμό κάποιοι μόνον για πολιτικές σκοπιμότητες...

Θα απογοητευθεί κανείς αν διαβάσει τα κείμενα των Νέων Ελληνικών Δημοτικού Σχολείου και Γυμνασίου. Είναι κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα κατάθλιψη.

Επικρατούν στα βιβλία αυτά απαράδεκτες «εκσυγχρονιστικές» αντιλήψεις που πληγώνουν τον ψυχισμό των παιδιών μας, τα αποκόπτουν από τους χυμούς της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας και από τους ήρωες της Ιστορίας μας, τα στερούν από πρότυπα ικανά να τους δώσουν ελπίδα και αγωνιστικότητα. Οι μεγάλοι λογοτέχνες μας έχουν σχεδόν εξαφανισθεί από τα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

Για τον Εθνικό μας Ύμνο έχουμε το ακόμη πιο εξοργιστικό: Η επιτροπή της συγγραφής των σχολικών εγχειριδίων της νεοελληνικής γλώσσας έκρινε – μάλιστα έκρινε! – πώς ο Εθνικός Ύμνος δεν συνάδει προς το νέο πνεύμα... της Ελληνικής Παιδείας! Δηλαδή πλήρης αφελληνισμός...

Σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου παρουσίασα πολλά δείγματα κειμένων από τα βιβλία των νέων ελληνικών Δημοτικού και Γυμνασίου. Σήμερα θα επαναλάβω ένα μόνον, από το οποίο φαίνεται καθαρά ποια ηθικά διδάγματα προσφέρονται στους μαθητές...

Στο βιβλίο της Β’ Γυμνασίου «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», σελ. 190 υπάρχει ποίημα από την συλλογή «Τα ερωτικά ποιήματα» του Ιβάν Γκολ (λες και δεν έχουμε άριστους Έλληνες ποιητές...). Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;»...

Φαντάζεται κανείς ποια ατμόσφαιρα θα επικρατεί στην αίθουσα παιδιών 14 χρόνων. Και οι συνδικαλιστές των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ τι κάνουν;Έχουν όλη την προσοχή τους στραμμένη σε ένα σημείο: Προσέχουν άγρυπνα μήπως προστεθεί στο πρόγραμμα μία ώρα αρχαίων Ελληνικών. Τότε διαμαρτύρονται έντονα!..

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά έχουμε και την αλλοίωση του ελληνικού αλφαβήτου. Τα δύο τελευταία χρόνια, η Γραμματική που διδάσκεται στο δημοτικό σχολείο μας πληροφορεί ότι η Γραμματική που διδασκότανε επί τόσους αιώνες ήταν λάθος... 

Αναλυτικά για το θέμα αυτό έχω γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί εδώ είναι ότι η αλλαγή αυτή στοχεύει στη φωνητική γραφή. Δηλαδή βρισκόμαστε καθ’ οδόν προς το λατινικό αλφάβητο. Η ελληνική χάνει το μεγάλο προτέρημα που είχε, την μουσικότητα.

Αποκαλυπτικοί είναι οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως, θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου συναντήσω αγγέλους θα τους μιλήσω ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες, μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του «Τα ελληνικά ως τραγούδι» είπε: «...Η βάση των Ελληνικών είναι βάση καθαρά μουσικοποιητική... Οι Αλεξανδρινοί αναγκάστηκαν να χαράξουν για πρώτη φορά πνεύματα και τόνους, που σαν μουσικά σημάδια, απεικονίζουν την αρχετυπική φωνή απ’ όπου αναβλύζουν τα ελληνικά επί αιώνες.

Χρειάστηκαν γι’ αυτή την εργασία τρεις αιώνες... Το πολυτονικό υιοθετήθηκε πλήρως από το Βυζάντιο και πάνω στο πολυτονικό χτίστηκε όλη η υμνογραφία και η εκκλησιαστική μουσική... Από εκεί πήρε την ορθή αναλογία... και το δημοτικό τραγούδι, κι έτσι φτάνει ως εμάς αυτή η ίδια φωνή ζωντανή της γλώσσας μας, ίδια, όσο μπορεί να είναι ίδια μια φωνή μετά χιλιάδες χρόνια.

Με αυτή τη μουσικοποιητική βάση της γλώσσας έχουνε άμεση σχέση οι τόνοι και τα πνεύματα και γι’ αυτό το λόγο ακριβώς τα υπερασπίζομαι.

Ο Σαββόπουλος στη συνέχεια παρουσίασε την έρευνα που έχει κάνει με το μαγνητόφωνο και ένα μικρό παλμογράφο.

Στην οθόνη του, το ηχητικό γεγονός ενός στίχου μετατράπηκε σε οπτικό, ώστε να μπορεί να μετρήσει καλύτερα το ύψος της έντασης, αλλά και το ύψος της συχνότητας ενός ήχου. Εντυπωσιάστηκε από την διαφορά που έδειξε ο παλμογράφος μεταξύ του επιθέτου ακριβώς και του επιρρήματος ακριβώς...

«Τα Ελληνικά είναι τραγούδι. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει ένα τραγούδι ή να το δει πρακτικά. Γιατί να ιδούμε τα Ελληνικά πρακτικά.. Τίποτα δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν. Αρκεί να προσέξουμε αυτό το τραγούδι της καθημερινής μας ομιλίας που πηγαινοέρχεται συνεχώς ανάμεσά μας».

Επιβεβαίωση αυτών έχουμε από τον Διευθυντή μιας Ευρωπαϊκής Χορωδίας, που επισκέφθηκε προ καιρού την Ελλάδα. Όταν κατέβηκαν στο Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», παραξένεψαν τους υπαλλήλους και όσους περνούσαν κοντά τους, καθώς ο καθένας με το δάχτυλό του στα χείλη έκανε υπενθύμιση (νόημα) στους διπλανούς του να μη μιλούνε.

Ευαίσθητοι στους ήχους ήθελαν να απολαμβάνουν την μελωδία της Ελληνικής γλώσσας, που την μιλούσαν δίπλα τους οι Έλληνες, χωρίς οι ίδιοι να υποψιάζονται τη μυστική μουσική της.Παραξενεύτηκα τότε. Σκέφτηκα τι θα έλεγαν οι φιλόμουσοι ξένοι, αν άκουγαν τους αρχαίους Έλληνες να μιλούν και σε άλλο τόνο να προφέρουν τα μακρά από τα βραχέα φωνήεντα, το ο π.χ. από το ω, το ι από το η.

«Τα Ελληνικά ως τραγούδι είναι ανυπόφορα δύσκολα. Απέναντι στα Ελληνικά θα είμαστε πάντα φάλτσοι και αγράμματοι. Αλλά τι να γίνει; Σημασία έχει η συνείδηση ότι τα μιλάμε όχι για να γίνουμε δεξιοτέχνες, αλλά για να γίνουμε άνθρωποι».

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ